เรื่องสั้น | พิมไม่มีการันต์

แคชเลส…แคชลวง

-1-

ฉันหย่อนโทรศัพท์มือถือลงไปสมทบกับกระเป๋าสตางค์ลีบแบน ตะแคงตัวเบียดกับตลับแป้งและทิชชู่ห่อจิ๋วในกระเป๋าสะพายข้าง วันนี้ฉันจะได้เจอตัวจริงของพี่เก้าแล้ว

เราเจอกันในแอพพ์หาคู่เมื่อสามเดือนก่อน ความสัมพันธ์ของเราสองคนไปได้สวย วันนี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดีที่จะขยับความสัมพันธ์จากหน้าจอไปเจอหน้าจริง โดยตกลงนัดเจอกันที่ห้างแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ไม่ไกลจากทั้งฉันและและพี่เก้ามากนัก

ฉันขับรถออกจากคอนโดฯ ตอนสิบโมงครึ่ง ตลอดเส้นทางไม่ค่อยมีรถ จนถึงสี่แยกก่อนถึงห้าง สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากเขียวเป็นเหลือง ฉันพยายามเร่งเครื่องแต่ไม่ทัน เหลืองเปลี่ยนเป็นแดงในพริบตา รถติดยาวเป็นหางว่าว มีหนุ่มร่างผอมหอบพวงมาลัยมาเดินเร่ขาย รถคันข้างหน้าเปิดกระจกกวักมือเรียกซื้อกันให้วุ่น

ฉันชอบซื้อพวงมาลัยใบเตยไว้เพิ่มกลิ่นหอมในรถ เขามาได้จังหวะพอดี จึงเปิดกระจกรถโบกมือเรียกเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้

“รับแต่เงินสดครับพี่” เขาทำเสียงอ่อยๆ เมื่อฉันทำท่ายกมือถือจะสแกนจ่าย ให้ตายเถอะ ฉันไม่มีเงินสดติดตัว กระเป๋าสตางค์ลีบแบนใบนั้นมีแค่บัตรประชาชน ใบขับขี่ และบัตรสมาชิกร้านที่ยังไม่มีระบบออนไลน์

“งั้นไม่เอาละ พี่ไม่มีเงินสด” ฉันตัดสินใจในวินาทีสุดท้าย ก่อนสัญญาณไฟแดงจะเปลี่ยนเป็นเขียว เขาหน้าเสียเล็กน้อย ก่อนหอบเอาพวงมาลัยที่เหลือวิ่งกลับไปที่ข้างถนนตามเดิม

ฉันขับรถต่อไปด้วยความรู้สึกที่ค้างคาใจ อยากซื้อแต่ก็ไม่สามารถจ่ายเงินให้ได้ ที่ผ่านมาฉันใช้จ่ายด้วยเงินสดน้อยลงมาก หลังจากติดโควิดจากการจับธนบัตรและเผลอหยิบอาหารเข้าปาก ทำเอาฉันเข็ดขยายจนพกสเปรย์พ่นใส่ธนบัตรทุกใบที่ได้มา

อีกกรณีที่ทำให้ฉันจำมาจนถึงทุกวันนี้ เห็นจะเป็นวันที่ฉันหยิบธนบัตรใบเทาจ่ายค่าของหลักร้อยที่ร้านสะดวกซื้อ แต่พนักงานกล่าวหาว่าฉันจ่ายด้วยธนบัตรใบแดง ฉันทุ่มเถียงกับพนักงานยกใหญ่ สุดท้ายฉันยืนกรานจะขอดูกล้องวงจรปิดจากร้าน พนักงานคนนั้นจึงโยนธนบัตรและเหรียญคืนให้ฉันด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

แต่เมื่อฉันเริ่มชำระเงินด้วยการสแกนจ่าย ก็ไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้อีกเลย ฉันพร้อมงัดสลิปการจ่ายเงินในโทรศัพท์ออกมาเป็นหลักฐาน ฉันว่าร้านเองก็คงชอบการรับเงินโอนมากกว่าเงินสดเช่นกัน

และนั่นทำให้ฉันตัดสินใจผันตัวเข้าสู่สังคมไร้เงินสดอย่างเต็มตัว ล่าสุด ฉันทยอยใช้เงินสดที่มีติดกระเป๋าจนหมด จากนั้นก็ใช้การสแกนจ่ายเป็นหลัก ไม่กดเงินออกมาจากตู้อีกเลยจนถึงวันนี้

ความคิดเรื่องกดเงินสดมาสำรองในกระเป๋าตีกันอยู่ในหัว จนกระทั่งฉันขับรถมาถึงห้างตอนสิบโมงสี่สิบห้านาที เสียเวลากับการจอดรถอย่างยากลำบาก เพราะรถกระบะสีดำคันข้างๆ จอดทับเส้น ในขณะที่อีกข้างหนึ่งก็เป็นเสา ไม่มีที่ว่างอื่นใดนอกจากตรงนี้

จอดรถได้แย่มาก ฉันคิดในขณะที่เบียดตัวออกจากประตูรถที่เปิดเกือบชนเสา

ร้านค้าต่างๆ ภายในห้างทยอยเปิดกันเกือบหมดแล้ว ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดเลื่อนตรงไปยังชั้นสี่ ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ซึ่งเป็นจุดนัดพบของเราสองคนในวันนี้ พี่เก้าคงมารอฉันแล้ว ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดู เขาส่งข้อความล่าสุดมาบอกฉันว่า ‘อยู่ที่หน้าร้านแล้ว’ และตามมาด้วย ‘พี่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์’

ถึงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง พนักงานต้อนรับสาวยืนโค้งคำนับให้ลูกค้ากลุ่มที่เพิ่งเดินเข้าไป ฉันสอดส่องสายตามองหาคนที่อยู่แถวๆ หน้าร้าน มีเพียงชายหญิงวัยกลางคนที่มากับเด็กน้อยอีกสองสามคน

“น้องพลอยใช่ไหมครับ”

เสียงนุ่มทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง เมื่อฉันหันไป ก็พบกับชายหนุ่มใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ยืนอยู่ตรงหน้า

“ใช่ค่ะ” ฉันมองหน้าชายคนนี้สลับกับนึกภาพโปรไฟล์ในแอพพ์หาคู่ ตัวจริงของพี่เก้าดูหล่อน้อยกว่าในรูป ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกว่าเขาอายุมากกว่าที่บอกฉันตอนแรกนะ แต่ก็ถือว่ายังตรงปกอยู่ “สวัสดีค่ะ พี่เก้า”

เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนเชิญฉันเข้าไปในร้าน พนักงานสาวคนเดิมโค้งคำนับพร้อมกับคำว่า ‘อิรัชชัยมาเสะ’ จากนั้นพนักงานคนอื่นๆ ในร้านก็ประสานเสียงพูดประโยคเดียวกันตามมาติดๆ

บรรยากาศภายในร้านตกแต่งแบบเรียบง่ายโทนสีน้ำตาลอ่อน ให้ลูกค้ารู้สึกผ่อนคลายขณะรับประทานอาหาร เมนูในร้านต้องสั่งผ่านจอแท็บเล็ต พี่เก้าให้ฉันเป็นคนกดเลือก เราตกลงกันสั่งซาซิมิยกทะเลขึ้นบกขนาดรับประทานได้ 2 คน ระหว่างที่นั่งรออาหาร พี่เก้าก็เปิดประโยคคำถามแรกด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“น้องพลอยจอดรถไว้ชั้นไหนครับ”

“ชั้น G ค่ะ” ฉันตอบด้วยความรู้สึกเขินอายบอกไม่ถูก “พลอยเพิ่งหัดขับรถ เลยไม่กล้าขับรถขึ้นชั้นบน”

“โอ้ จอดชั้นเดียวกับพี่เลย ใจตรงกันเลยนะเนี่ย” พี่เก้าหยอดมาเบาๆ รอยยิ้มของเขานี่เองที่ทำให้ฉันใจละลาย “ไม่ต้องกลัวนะครับ หัดขับบ่อยๆ เดี๋ยวก็เก่งเอง หรือจะให้พี่สอนก็ได้นะ”

ซาซิมิยกทะเลขึ้นบกมาเสิร์ฟแล้ว สีส้มของแซลมอนและแดงคล้ำของทูน่าโดดเด่นขึ้นมาบนชามใหญ่สีดำ ตัดกับใบสีเขียวที่วางรองอยู่ก้นชาม ไอเย็นจากน้ำแข็งให้ความรู้สึกเหมือนทะเลมาเยือนถึงบนบก

พี่เก้าอาสาถ่ายรูปให้ฉันคู่กับชามซาซิมิโดยที่ไม่ต้องร้องขอเลยสักนิด นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ วันนี้ฉันจะได้มีรูปโปรไฟล์สวยๆ ใหม่แล้ว ฉันตั้งใจจะถ่ายรูปให้พี่เก้า แต่เขาปฏิเสธ

“พี่ไม่ชอบถ่ายรูปน่ะครับ ไม่รู้จะไปอวดใคร เฟซไอจีไลน์พี่ก็ไม่มีสักอย่าง”

เป็นประเด็นที่ค้างคาใจตั้งแต่คุยกันในแอพพ์หาคู่แล้ว เป็นไปได้จริงหรือ แต่สุดท้ายฉันก็บอกตัวเองว่า ช่างเถอะ ฉันคีบปลาดิบเข้าปาก เนื้อสัมผัสของมันช่างสดหวาน สมกับเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแท้ๆ

“อร่อยมากเลยค่ะ” ฉันชมจากใจจริง “พี่เก้าเลือกร้านได้ถูกใจพลอยมากเลย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่เก้าปรากฏตลอดเวลาราวกับสั่งได้ “พี่ดีใจนะครับที่พลอยชอบ เวลานัดใครพี่ก็จะเลือกร้านนี้แหละ” ฉันชะงักไปเล็กน้อย เหมือนเขาจะรู้ความคิดฉัน จึงรีบพูดต่อ “หมายถึงเพื่อนๆ นะครับน้องพลอย” นั่นแหละ ฉันจึงยิ้มและถอนใจอย่างโล่งอกได้ในสักที

อิ่มหนำสำราญมื้อแรกของเรา ฉันทำทีเป็นพูดขอหารครึ่งหนึ่งให้พอเป็นพิธี แต่พี่เก้าอาสารับผิดชอบค่าอาหารมื้อนี้ทั้งหมด ฉันก็ไม่ขัดข้องใดๆ ถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของผู้ชายทั่วๆ ไปในการเดตครั้งแรก

“ทางร้านไม่รับเงินสดค่ะลูกค้า”

พนักงานหน้าแคชเชียร์ปฏิเสธทันทีที่เห็นเขาหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์ที่อวบอ้วน

-2-

“ทางร้านไม่รับเงินสดค่ะลูกค้า”

ผมชะงักกับคำปฏิเสธของพนักงานหน้าแคชเชียร์ ธนบัตรที่ในมือของผมและอีกหลายสิบใบที่เบียดเสียดกับกระเป๋าสตางค์นั้นหมดความหมายไปในทันที

ถึงกระนั้นผมก็พยายามหาทางอ้าง “แต่ครั้งล่าสุดที่ผมมาเมื่ออาทิตย์ก่อน ร้านยังรับเงินสดนี่ครับ”

พนักงานชี้ให้ดูป้ายที่อยู่ตรงทางเข้าหน้าร้านแทนคำตอบ ป้ายขนาดใหญ่นั้นติดอยู่หน้าทางเข้าชัดเจนมากว่า ทางร้านปรับนโยบายการรับเงินเป็นเงินโอนและบัตรเครดิต ซึ่งตอนนี้ ผมไม่มีทั้งสองอย่าง

ผมหันไปหาพลอยที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้ยิ้มแย้มใดๆ ผมยิ้มไม่ออกแล้วตอนนี้ พนักงานยืนรออย่างกดดันอยู่หน้าแคชเชียร์ รายการชำระเงินพร้อมคิวอาร์โค้ดแสดงเด่นหราบนหน้าจอคอยย้ำเตือน

“งั้น พลอยสแกนจ่ายให้ก่อนก็ได้ค่ะ” พลอยกระซิบกับผม ก่อนจะหยิบมือถือของตนเองไปสแกนจ่ายด้วยแอพพ์ธนาคาร เธอยืนมองหน้าจออยู่นาน “สแกนไม่ได้แฮะ ลองอีกแอพพ์ก็แล้วกัน”

ผมเห็นเธอเปลี่ยนไปโอนเงินโดยใช้แอพพ์ธนาคารอีกหลายค่าย แต่ก็ไร้ผล หน้าจอหมุนคว้างก่อนขึ้นคำว่า ‘ไม่สามารถทำรายการได้’ เหมือนกันทุกค่าย

หลังจากลองอยู่พักใหญ่ พลอยก็ทำท่ายอมแพ้ และเอ่ยกับพนักงานแคชเชียร์ว่า “แอพพ์ธนาคารล่มค่ะ เป็นทุกค่ายเลย พี่ลองหมดแล้ว”

ถึงตอนนี้พนักงานแคชเชียร์ไปเรียกผู้จัดการร้านมาปรึกษาปัญหา ก่อนจะหาทางออกด้วยการยอมรับเงินสดเป็นการชั่วคราว ผมถอนใจอย่างโล่งอก ในที่สุด เงินสดของผมก็สามารถชำระหนี้ได้ตามกฎหมายเสียที

ผมกับพลอยเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ปล่อยให้บรรดาพนักงานจัดการปัญหาเรื่องระบบชำระเงินล่มต่อไป ได้ยินลูกค้าคนอื่นบ่นอย่างหัวเสีย และออกไปหาตู้เอทีเอ็มที่ใกล้ที่สุดมาจ่ายค่าอาหาร

“โชคดีมากเลยนะคะที่พี่เก้าพกเงินสดไว้ ไม่งั้นแย่แน่ๆ เลย”

ใบหน้าของผมกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง โชคดีที่วันนี้แอพพ์ธนาคารพร้อมใจกันล่มโดยมิได้นัดหมายต่างหาก อย่างน้อยคงทำให้ร้านหันมาทบทวนนโยบายการชำระเงินอีกครั้ง กับประเทศที่ระบบธุรกรรมการเงินยังไม่เสถียร มิจฉาชีพเกลื่อนเมืองขนาดนี้ ใครจะกล้าฝากชีวิตไว้กับสังคมไร้เงินสดร้อยเปอร์เซ็นต์กันเล่า อย่างน้อยผมคนหนึ่งล่ะ

ผมมองตามลูกค้าคนเดิมที่เพิ่งเดินกลับจากตู้เอทีเอ็ม “น้องพลอยกดเงินสดติดตัวไว้ดีมั้ยครับ มีตู้อยู่ใกล้ๆ นี่พอดีเลย”

“ก็ดีค่ะ พี่เก้ารอพลอยแป๊บนะคะ” พลอยทำหน้าเจื่อนเล็กน้อย ก่อนไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม ผมเดาว่าพลอยคงไม่กล้าฝากชีวิตกับสังคมไร้เงินสดไปเสียแล้ว หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ในร้านอาหารเมื่อครู่

สักพักพลอยก็เดินกลับมา นัยน์ตากลมโตของเธอจ้องมองมาที่ผม ก่อนเอ่ยปากชวนไปดูหนังรักโรแมนติกเรื่องหนึ่งที่เพิ่งเข้าโรงได้ไม่นาน ผมตอบตกลงทั้งที่ไม่ได้ชอบดูหนังรักสักเท่าไร

ทันทีที่เท้าก้าวพ้นขั้นบนสุดของบันไดเลื่อน กลิ่นหอมของข้าวโพดคั่วก็ลอยมาเตะจมูก เป็นสัญญาณว่ามาถึงโรงหนังแล้ว

ตอนนี้ผมลุ้นให้โรงหนังยังคงนโยบายรับเงินสดไว้อยู่ หรือถ้าไม่รับ ก็ขอให้ระบบโอนเงินจงล่มต่อไปด้วยเถิด สาธุ

เราชวนเข้าไปที่ซื้อตั๋ว ผมประหลาดใจมากที่ตรงเคาน์เตอร์ไม่มีพนักงานขายตั๋วแล้ว แต่ไปยืนประจำอยู่ตรงตู้ขายตั๋วใกล้ๆ แทน เธอตรงเข้าไปกดเลือกโรงและรอบฉายที่ต้องการจากหน้าจออย่างรวดเร็ว จนถึงขั้นตอนการชำระเงิน มันไม่มีให้เลือกเงินสดอยู่เลย

ก่อนที่พลอยจะหยิบมือถือขึ้นมาสแกน ผมรีบชิงถามก่อนว่า “รับเงินสดไหมครับ”

และผมก็โล่งใจเมื่อเห็นพนักงานพยักหน้า เขารับธนบัตรหลายใบตามจำนวนเงินพอดีจากผม และหยิบบัตรออกมาแตะเพื่อจ่ายเงิน และแล้วตั๋วหนังสองใบก็โผล่ออกมาจากช่องรับตั๋ว

“พลอยว่าพี่เก้าควรมีแอพพ์ธนาคารหรือบัตรเครดิตไว้สักใบก็ดีนะคะ” อยู่ดีๆ เธอก็เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เดินพ้นจากตู้ขายตั๋วแล้ว “ยังไงมีทั้งเงินสดและแอพพ์มันก็ดีกว่าน่ะค่ะ ตอนนี้พลอยซึ้งละ ไม่ยังงั้นก็ได้อุดหนุนพวงมาลัยหนุ่มน้อยคนนั้นละ”

“เอาไว้พี่จะลองใช้ดูนะ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้น่ะ” ผมตอบไปอย่างนั้น ในใจผมไม่คิดจะกลับไปใช้อีก หลังจากที่เคยโดนมิจฉาชีพเจาะระบบเข้ามาดูดเงินจากแอพพ์ธนาคารจนหมดเกลี้ยง ผมเล่าให้พลอยฟังตอนนั่งรับประทานอาหารญี่ปุ่นแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจความรู้สึกผมเท่าไร

แอร์ในโรงหนังช่างเย็นเฉียบ แสงไฟเหนือหัวค่อยๆ หรี่ลง ภาพบนจอนำเข้าสู่ฉากแรกของหนัง ผมเห็นพลอยจ้องไปที่จอราวกับตั้งใจซึมซับเนื้อหาของหนัง หรือกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

หนังรักโรแมนติกจริงหรือนี่ เนื้อเรื่องของมันวนเวียนอยู่กับความสัมพันธ์ของคู่รักที่มีทัศนคติแตกต่างกัน แม้จะพยายามปรับตัวเข้าหากันมากเพียงใด ต่างฝ่ายต่างมีความขัดแย้งในใจ ฝืนทำความเข้าใจอีกฝ่ายตลอดเวลา ทั้งที่หยัดยืนในความคิดของตนเองอย่างสุดโต่ง สุดท้ายความสัมพันธ์ที่ดึงกันจนตึงก็ขาดสะบั้น

หนังเรื่องนี้จบลงที่การเลิกราของทั้งสองฝ่าย แสงไฟในโรงที่ค่อยๆ สว่างขึ้น หน้าจอปรากฏรายชื่อนักแสดงและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการถ่ายทำ ผู้ชมในโรงหนังทยอยลุกออกจากโรงหนัง รวมถึงเราสองคนด้วย

“หนังสนุกนะคะ ดูแล้วได้ข้อคิดอะไรเยอะแยะเลย โดยเฉพาะเรื่องความรัก” พลอยเอ่ยขึ้นลอยๆ อีกแล้ว ผมได้แต่พูดคำเดียวว่า ครับ

เดตครั้งแรกของเราจบลงที่หน้าโรงหนัง ผมกับพลอยเอ่ยประโยคบอกลา ก่อนที่เธอจะเดินจากไป

ผมไม่ได้ตามไปส่งเธอ แม้ว่าเราจะจอดรถชั้นเดียวกัน เพราะยังมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำก่อนกลับบ้าน ภรรยาของผมฝากซื้อผัก ผลไม้ น้ำมันรำข้าว ข้าวกล้อง ไว้ทำอาหารรับประทานกับครอบครัว

ใช่ครับ คุณอ่านไม่ผิด ผมมีภรรยาแล้ว พลอยก็แค่คนคุยเล่นๆ ที่ผมบังเอิญเจอในแอพพ์หาคู่นั่นเอง ผมวางแผนการเดตครั้งต่อไปแล้ว แต่จากท่าทีของพลอยก่อนจากกันในวันนี้ ผมว่าคงไม่มีครั้งต่อไปแล้ว

ผมทิ้งระยะเวลาจนมั่นใจว่าพลอยน่าจะออกไปพ้นจากห้าง จึงลงลิฟต์ไปยังชั้นซูเปอร์มาร์เก็ต ตรงไปยังชั้นวางของตามรายการที่ต้องการอย่างชำนาญ แน่นอน ผมมาห้างนี้บ่อย ทุกครั้งที่มาผมมีข้ออ้างดีๆ เสมอ และภรรยาก็ฝากซื้อของแบบนี้ตลอด

“ขอโทษค่ะลูกค้า ทางร้านเพิ่งเปลี่ยนนโยบายเป็นไม่รับเงินสดค่ะ”

ผมทิ้งของทั้งหมดกองไว้ตรงเคาน์เตอร์จ่ายเงิน ทิ้งความไม่พอใจเอาไว้ให้พนักงานแคชเชียร์ไปจัดการต่อ ไม่เห็นจะแปลก ลูกค้าสองสามคนที่รอชำระเงินตรงเคาน์เตอร์ถัดไปก็ทำเหมือนผม

ถ้าภรรยาถามผมว่าทำไมไม่ซื้อของกลับมาด้วย ผมจะสาธยายถึงความเฮงซวยของระบบร้านจนเธอหูชาเลยทีเดียว ผมครุ่นคิดตั้งแต่ซูเปอร์มาร์เก็ตจนเดินมาถึงที่จอดรถ แล้วคำพูดของพลอยก็ดังขึ้นมาในหัวของผม หรือผมควรจะเปิดใจยอมรับอีกครั้งดี

แต่พอเปิดแอพพ์หาคู่ที่เราคุยกัน เอ่อ พลอยบล็อกผมไปแล้ว เธอคงคิดอะไรได้หลังจากที่ดูหนังเรื่องนี้จบ แล้วผมก็โล่งใจที่ไม่ต้องฝืนทำตามคำแนะนำของเธอ

ผมเปิดประตูรถกระบะสีดำ ก่อนที่จะเห็นว่ามันบังเอิญจอดทับเส้น เจ้าของรถที่จอดติดเสาคงด่าผมยับ แต่ช่างเถอะ ผมไม่ได้ยิน รถคันนั้นคงทิ้งห่างผมไปไกลมากแล้ว

มือขวาของผมบิดกุญแจสตาร์ตรถ แช่ตัวเองอยู่กับแอร์เย็นชุ่มฉ่ำภายในรถ มือซ้ายปัดหน้าจอหาคู่เดตคนใหม่ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่พาเธอคนนั้นมาเดตที่ห้างนี้แน่นอน •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022