ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 14 - 20 มีนาคม 2568 |
---|---|
คอลัมน์ | เอกภาพ |
ผู้เขียน | พิชัย แก้ววิชิต |
เผยแพร่ |
เมื่อต้องข่มตาไม่ให้หลับ ขับตาไม่ให้นอน ขยี้แล้วกับความง่วงเหงา อาการที่ไม่อาจนอนใจได้นี้ กระตุ้นให้ตื่นตระหนกเสมอเมื่อมีเวลาเป็นเดิมพัน “พรุ่งนี้แล้วสินะที่ต้องส่งงาน!” เวลาไม่คอยท่าและไม่สนใจปัญหาของใคร สัจจะของเวลาเป็นแบบนี้ ต่อรองไม่ได้ อ้างอวดอำนาจมันก็ไม่กลัว ผลการตัดสินความขัดแย้งระหว่างร่างกายและจิตใจ ความปราชัยคงตกอยู่กับผมแค่เพียงผู้เดียว
ง่วงเหงาถี่ๆ เป็นไปแบบเร่งรัดราวกับเจ้าหนี้ทวงเงิน หาวนอนน้ำตาไหล สัญญาณเตือนว่าสมองมันไม่เอาด้วยแล้วกับคนทำงานดึกดื่น ไม่ใช่เพราะขยันเป็นนิสัย แต่ไม่รู้จักแบ่งเวลาให้ถูกให้ควร จนเมื่อตกลงปลงใจตามแบบอย่าง “ไม่ไหวอย่าฝืน” ได้ทีจึงยอมความตามความคิด “พักเถอะพ่อคุณ” หากแต่ในใจที่อยู่ลึกลงไป กลับต่อต้านการหลับใหล และเริ่มเคลื่อนไหวกับแผนปฏิบัติการบางอย่าง
มันเป็นการนอนหลับที่เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง “ไว้ตื่นอีกทีสักตี 5” ค่อยลุกขึ้นมานั่งทำงานกันใหม่ หรือไม่ก็อาจจะได้เรื่องราวดีๆ ขณะหลับฝัน จะเป็นฝันดีหรือเป็นฝันร้าย มันอาจนำมาเป็นเรื่องที่เล่าสู่กันฟังได้บ้าง น่าจะพอไหว
เมื่อคิดเองเออเองได้ดังนี้ เห็นดีเห็นงามโดยไร้ที่ปรึกษา ก็อย่าหวังจะมีใครมาห้ามใคร

ปฏิบัติการล้มหมอนนอนหงายในท่าพร้อมหลับ หนุนหัวด้วยหมอนขิด ของฝากมาจากแม่ยายคนเดิม เมื่อครั้งยกครอบครัวไปเที่ยวหา ในท่าเตรียมตัวนอนนั้นมือขวากำปากกาไว้ในท่าพร้อมเขียน โคมไฟอ่านหนังสืออยู่ทางด้านซ้ายมือ พร้อมสาดส่องเมื่อกดปุ่ม อุปกรณ์จดบันทึกพร้อม ก่อนที่แผนปฏิบัติการสู้ชีวิตจะเริ่มต้นขึ้น เหลือบมองเวลาด้วยความอยากรู้สักเล็กน้อย จวนเจียนแล้วจะเที่ยงคืน ไฟห้องถูกปิด ปล่อยให้ความมืดกับอุณหภูมิห้อง 24 องศา นำพาไปสู่แผนการอันแยบยล
“ในความเงียบ มีเสียงคุยกันงึมงำ บ้างหัวเราะ บ้างก็ตะโกนด่ากันอย่างหยาบคาย มีเสียงปืน เสียงกรีดร้องของเด็กดังระงม ท่ามกลางบรรยากาศอันวุ่นวาย มีเสียงของใครบางคนที่รู้สึกถึงความคุ้นเคย แสนสุภาพ น้ำเสียงเต็มไปด้วยห่วงใย เขาคนนั้นกระซิบที่หูข้างซ้ายเบาๆ “เอาเวลาชีวิตไปทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ย?!! ทำแบบนี้เสียเวลาเปล่านะครับ!” จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะชนิดเย้ยหยัน
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นไป๊!! แกไปไม่รอดหรอก งานนี้มันไม่เหมาะกับคนอย่างแก!!”
ไม่ทันที่ผมจะหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงหัวเราะ
แสงไฟจากแฟลช วูบวาบ สาดจ้า ดูแตกตื่น ช่างภาพนับสิบคน ตามมาด้วยนักข่าวจำนวนพอๆ กัน ต่างวิ่งกรู ยื่นไมค์ไปที่ปากของหญิงสาวสวยและชายหนุ่มหน้าตาดี ทั้งคู่ขยับปากประกาศก้องถึงการหย่าร้าง ลากัน เพียงเพราะความไม่เข้าใจกัน และตามมาด้วยการไม่รู้จักกันดีพอ หลังจากหลายปีที่ร่วมรักกันมา
แน่นอนเรื่องของหัวใจเป็นเรื่องเข้าใจยาก แต่ที่แน่ๆ ผมฝันไปโดยแท้จริง ผมรีบลุกนั่งแม้ยังงัวเงีย รีบจดบันทึกความฝันที่เพิ่งผ่านพ้น แทบทันที
ขณะเดียวกันนั้น มีเสียงของใครบางคนแทรกเข้ามาท่ามกลางความมืด แม้ในยามตื่นแล้ว
“เขียนอะไรอยู่อ่ะ?” ลูกสาวแม่ยายนั่นเอง
“ฝันดีเหรอตัวเอง ได้เลขเด็ดละสิ แหมรีบลุกขึ้นมาจดเลยนะ กลัวลืมเหรอพ่อ”
แสงสลัวจากโคมไฟ ทำให้ผมเห็นแววตาอันเป็นประกายของผีพนันเพศหญิง เมื่อตอนตีสี่ สามสิบห้านาที
ขอบคุณมากมายครับ •
เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต
สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj
— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022