คอลัมน์ประจำ

รอยแยกแห่งเรือนยอด | กวีกระวาด : ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 14 - 20 มีนาคม 2568
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง

รอยแยกแห่งเรือนยอด

 

อรุณอุ่นอ่อนโยนสั่นไกวกระดิ่งลม

เช้าแห่งแสงใหม่ส่องลอดต้นไม้ใหญ่

ใบไม้ต้องลมทอดเงากะพริบบนเปลือกตา

ฉันยิ้มรับวันใหม่อีกวันแห่งชีวิตที่หดสั้นลง

ฉันเข้างานแปดโมงครึ่งเลิกห้าโมงเย็น

ช่วงพักเที่ยงเดินข้ามถนนไปสวนสาธารณะ

นั่งกินข้าวกล่องที่เตรียมมาบนม้านั่งไม้

ใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งช่องว่างระหว่างเรือนยอด

แสงและเงาระยิบระยับบนผนังห้องน้ำ

ความงามชั่วขณะแห่งสายลมผลักไส

สิ่งเรียบง่ายแต่มหัศจรรย์เกินแบ่งปันใคร

ใบไม้สั่นไหวในวันใหม่ที่ไม่ซ้ำเดิม

ฉันแหงนหน้ามองต้นไม้ใหญ่…

ต้นเดียวกัน รากเดียวกัน แต่ยอดไม้ไม่แตะต้องกัน

เป็นรอยแยกแห่งเรือนยอดโอบรับลำแสงส่องผ่าน

เว้นระยะห่างให้ต้นไม้เล็กเล็กและฉันได้เติบโต

สายลมหลั่งเทช่องว่างลานร่องใบ

อนาคตอันใกล้แตกแขนงบนกิ่งก้านสาขา

เงาของฉันทับซ้อนเส้นแสงแห่งเวลานี้

เงาและฉันล้วนยืนยันโลกแห่งสิ่งไม่จีรัง

มุมของแสงเงาซ้อนทับเปลี่ยนผัน

กิจวัตรวนซ้ำจำเจขึ้นอยู่กับสายตาที่มอง

ฉันยังคงหายใจในทุกวินาทีแห่งโคโมเรบี*

โลกทั้งใบสดใหม่เพียงแค่แหงนหน้ามอง •

 

*โคโมเรบี (Komorebi) เป็นภาษาญี่ปุ่น หมายถึง แสงแดดที่ส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบ ทำให้เกิดเงาบนพื้น