คอลัมน์ประจำ

ฝุ่นผง | กวีกระวาด : รอนฝัน ตะวันเศร้า

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 14 - 20 กุมภาพันธ์ 2568
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | รอนฝัน ตะวันเศร้า

ฝุ่นผง

 

ความทรงจำ

คือฝุ่นในกาลเวลา

คือแสงที่ลอดผ่านกระพือปีกของกาเหว่า

ในยามเช้า

ความเหน็บหนาวทั้งเพิ่งเริ่มต้นและใกล้สิ้นสุด

เหล่าความทรงจำ

เศษเสี้ยวต่อแถวเกาะหัวไหล่ที่อยู่ข้างหน้า

ขบวนนั้นเหยียดยาว

เข้าเทียบชานชาลาซึ่งกำลังวูบไหวไปมา

ภาพตรงหน้ากระตุก

กระโดดกระเด้งราวไร้น้ำหนัก

ที่มาของแดดอ่อนในวันนี้

ปัจจุบันกำลังแอบเผาทำลาย

จากอดีตกาลสู่อวลควัน

แทบจะไขว่คว้าแม้กระทั่งเถ้าถ่านก็ไม่ได้

นอกจากฝุ่นผง

จดจำ

เพราะต้องจำหรือเพราะอยากจำ

เหมือนการไม่ทราบสิ่งที่มิได้รับการยืนยัน

จะเป็นจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด

ไม่ต่างกับการเริ่มทักทายคนแปลกหน้า

วาดปลายทางรางรถไฟที่ไม่เคยเห็น

ไม้หมอนท่อนสุดท้าย

บนอากาศสีเทาเข้มข้น

ไอเย็นเกาะแน่นหัวใจทุกค่ำคืน

ฉุดรั้งว่าอยากจะตื่นเสียที

ตื่นในยามเช้ามืดได้อีกครั้ง

ความหวังซ่อนอยู่ในกลิ่นความเพ้อฝัน

ฝุ่นผงไม่อาจขจัดออกจากสายตา

กำลังจดจำสิ่งใด

แม้อยากตามหาความแน่ใจ

ก็เป็นไปได้ที่จะพบเพียงความไม่แน่นอน

ความรู้สึกที่อยากสลักเอาไว้

ซักหนแห่งบนเนื้อหนัง

แม้ไม่มีมีดในมือ

หัวใจถูกกลืนลงไป

ใจกลางโลกแห่งขาวและดำ

ลืมตาขึ้นมา

สบมองความทึมเทาที่ยังไม่เข้าใจ

เพื่อรอขบวนฝุ่นผงเทียบชานชาลา •