หินบางก้อนขนาดเท่ากำมือ ไหลกลิ้งมาจากเขา มันหยุดนิ่งอย่างสงบอยู่บนไหล่ทาง ใครบางคนกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ชื่นชมธรรมชาติผ่านมาบนเส้นทางเดียวกันนี้ เขาคนนั้นกำลังหาทางขึ้นเขาที่ตามหา แผนที่ออนไลน์บนหน้าจอมือถือบอกให้รู้ว่า จวนจะถึงที่หมายแล้วเต็มที เขายิ้มอยู่ที่มุมปากด้วยความพอใจ และไม่ทันที่จะสร่างยิ้ม

เขาและมอเตอร์ไซค์คู่ใจได้เสียหลัก จากบางสิ่งที่ขวางทางล้อหน้า ทั้งคนและรถล้มลง นอนไถลไปในทิศทางเดียวกัน รอยครูดบนถนนเป็นทางยาวนำสายตาไปยังจุดเกิดเหตุ ไม่ห่างกันพบก้อนหินน้อยที่มาจากเขา! สงบนิ่งอยู่บนไหลทาง

เพราะเขาคนนั้น คือฉันเอง “จะถึงอยู่แล้วเชียว!” (หงุดหงิด) สภาพรถและสภาพเรา ดูจะไม่พร้อมงานใช้เท่าเมื่อก่อนหน้า ถ้าต้องขี่ขึ้นเขากระโจมในสภาพนี้ ไม่น่ารอด อีแก่ยังพอไปไหว แต่ที่ไม่ไหวคงเป็นที่แผลลึกตรงหัวเข่า มันไม่พร้อมจะลุยด้วยแล้ว “ไปต่อไม่ได้แม้ใกล้ถึง” เราคงต้องหันหลังให้เขา บ่ายหน้ากลับบ้าน ด้วยตรรกกะที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง (ไม่ควรทำตาม) เราบอกกับตัวเองว่า “ยังพอกลับไหว” และต้องการไปเย็บแผลหัวเข่าเอาดาบหน้า (โรงพยาบาลแถวบ้าน ย่านกรุงเทพฯ)

การผจญภัยครั้งใหม่ในช่วงขาล่องจึงได้เริ่มต้นขึ้น เมื่อราวบ่ายสามโมง จากสวนผึ้ง ราชบุรี-กรุงเทพฯ

ผ่านพ้นแนวเขา ระหว่างทางผ่านย่านชุมชน เราแวะร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อน้ำเกลือและผ้าพันแผล รดราดล้างพอได้แสบ พันแผลไว้แต่พองามตามท้องเรื่อง ไม่ให้เป็นที่ตกใจแก่ตนเองและผู้อื่น ระหว่างทางเกรงว่าอาจเป็นไข้เพราะพิษแผล จึงกลืนยาแก้ปวดหนึ่งเม็ดลงท้องไปตามน้ำ เผื่อไว้ให้บรรเทา จากนั้นเราจึงไปต่อ

สภาพการณ์ในตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้กลับบ้าน และการไปพบบุคลากรทางการแพทย์ก่อนค่ำมืด เรื่องราวการผจญภัยของวัน มันจะจบลงด้วยฉากโรงพยาบาล ในวันที่ความหมายปองของวันได้เปลี่ยนไปแล้ว

ด้วยเป็นคนขี้เกรงใจ ในฐานะผู้ประสบเหตุ คงต้องมือของฝากติดไม้ติดมือไปฝากคุณพยาบาลผู้ทำแผลกันสักหน่อยด้วยฐานเอาภาระหน้าที่ไปเพิ่มให้ด้วยความคึกคะนอง แม้จะทำตามหน้าที่หมอ พยาบาล แต่ก็ยังอยากให้ แทนคำขอบคุณ เมื่อเห็นดีเเห็นงามตามความคิด เราจึงเล็งหาที่แวะจอด มองหาของฝากจากราชบุรี แล้วของฝากในแบบไหนจึงจะเหมาะ

“ไม่ เราไม่ควรคิดการใหญ่” เราขี่มอเตอร์ไซค์มาเพียงลำพัง แบกไม่ได้ดอก “โอ่งมังกร”

โน่นเน่ะ นั่นไง! คุณป้าสูงวัย ยิ้มเก่ง พูดจาชวนซื้อ

“ส้มโอมั้ยจ๊ะ? ยายอยากขาย” ไม่ทันจะพูดจบดี แกก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นแนวตกใจระคนเป็นห่วง ด้วยเห็นสารรูปของเรา เมื่อเดินเข้าร้าน

เราตอบตามจริงกับคุณป้าแม่ค้าส้มโอ ด้วยรับสภาพความประมาทของตัวเอง คุณป้าแนะนำให้แวะโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้จะดีกว่า แต่เรายืนยันที่จะซื้อส้มโอไปฝากคุณพยาบาลที่กรุงเทพฯ เราขัดใจความหวังดีของคุณป้า จ่ายเงินเสร็จเรานำพาส้มโอปอกเสร็จเข้ากรุงเทพฯ ด้วยความมุ่งมั่น

เกือบหกโมงเย็น เรามาถึงโรงพยางบาลได้ดั่งหวัง กางเกงยีนส์ขาดเข่าทำให้มองเห็นผ้าพันแผลโชกไปด้วยเลือดที่แห้งกรัง หลังจากผ่านสายลมและแสงแดดมาราวสามชั่วโมง เราขอบคุณคุณพยาบาลด้วยส้มโอพร้อมกิน หัวเข่าผ่านการรักษาเต่งตึงกว่าเดิมด้วยด้ายเย็บแผล และคงงอไม่ได้อีกหลายวัน

ด้วยผลแห่งการกระทำ เราได้ยาแก้อักเสบและแก้ปวดเป็นของฝากก่อนกลับบ้าน

ขากลับในตอนจบ ขณะติดสัญญาณไฟแดง เราหันไปเห็นใครบางคนขี่มอเตอร์ไซค์มือเดียว ส่วนอีกมือที่มีกำลังดูแผนที่เพื่อหาทางไป “นี่มันท่าเดียวกันกับเราเลยนี่หว่า!!”

น้องๆ นี่เลย ดูพี่นี่ (โชว์ผลงานคุณพยาบาลเพื่อข่มขวัญคู่สนทนาเล็กน้อย) แผลเพียบ!! เมื่อเช้าพี่ก็ขับมือเดียวแบบน้องนี่ล่ะ! ไปหาที่เสียบโทรศัพท์มาใส่ดีว่า แบบนี้มันอันตราย

น้องคนแปลกหน้า รีบเก็บโทรศัทพ์เข้าเป๋ากางเกงแต่โดยดี ขอบคุณมากครับพี่ หายไวๆ ครับ แล้วส่งยิ้มให้ด้วยความขอบคุณ ก่อนบิดคันเร่งจากไป เพราะไฟเขียวแล้ว

ขอบคุณมากมายครับ •

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022