คนเมา หมูหิว

พิชัย แก้ววิชิต

ด้วยสำราญสุรามาอย่างเรื้อรัง สมนึก ชายในวัยสามสิบปลายๆ ก็ได้ไข้ได้ป่วย อ่อนแอไม่สมวัย จากสภาพตับที่แข็งได้ที

สมนึกผ่านบททดสอบชีวิตและสุขภาพมาหลายครั้ง โดยไร้รางวัลชมเชย

ในวันที่ไม่ทันคิด สมนึกจำต้องปล่อยวางแก้วเป๊กประจำตัว และถึงกับต้องงดเหล้าก่อนเข้าพรรษาอยู่หลายเดือน

สมนึกไม่ทันที่จะตั้งตัว และคราวนี้น่าจะอาการของเขาหนักหนาเกินกว่าครั้งไหน

ณ โรงหมอประจำอำเภอ สมนึกนอนไม่สบาย ลุ้นผีลุ้นคนอยู่นานนับเดือน บนเตียงผู้ป่วยรอรอด เขาทรมานและไม่สนุกนักกับการลำเลียงอาหารผ่านทางรูจมูก ด้วยความไม่คุ้นเคย

พิษสุราเรื้อรังและสมนึกอยู่ร่วมกันไม่ห่าง เรื่องราวอันลึกซึ้งนี้ ทำให้คนรอบข้างอย่างเช่นพ่อแม่พี่น้องของเขารู้สึกดีกับการป่วยหนักของสมนึก เพราะมันคือความหวังรวมหมู่ ทุกคนจับจ้อง “อยากเห็นสมนึกเลิกเหล้า” หรืออย่างน้อยในแสงริบหรี่

ก็ยังอยากที่จะเห็นสมนึก “คบหาสุราด้วยความพอดี”

 

ในวันที่ฟ้าเปิด มองเห็นสีฟ้าเข้มสดใสอยู่บนท้องนภา หลังจากผ่านขั้นตอนการรักษาตับของคุณหมอ และผ่านมือคุณพยาบาลผู้ดูแล สภาพร่างกายของสมนึกดีขึ้นตามลำดับ

ในที่สุดสมนึกก็กลับคืนสู่หมู่บ้านอันเป็นแดนเกิดอีกครั้ง

หน้าตาของเขาผ่องใสอยู่ด้วยความสง่า “แต่การหายดี มันไม่ใช่การหายอยาก!”

สามเดือนต่อมา…เมื่อความเรียบร้อยดีหมดอายุ

แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะขาม สุราใสไร้สี ไหลอุ่นผ่านคอทองแดงแผ่ซ่านจนถึงทรวงอก การดื่มช่วยปลุกชีวิตในยามเช้า ถอนจิตวิญญาณให้สร่างจากความฝัน มือสั่นระริกในก่อนหน้าสงบนิ่ง สุราพร้อมดื่มไหลรินลงสู่แก้วเป๊กใส

สมนึกและผองเพื่อนยกแก้วกระดกเหล้าเข้าปากด้วยระบบหมุนเวียน และเต็มแก้วเสมอด้วยความเต็มใจ

บนเส้นทางสายน้ำเมาของชีวิต สมนึกไม่ได้เดินโดยลำพัง

“พวกมันคือลูกหมูในกำมือของสมนึก พวกมันคือภาระหน้าที่ของคนเมาคนหนึ่ง เขาเป็นความหวังรายวันของหมูหิว และยังคงเป็นความหวังทั้งชีวิตของพ่อแม่พี่น้อง รวมถึงภรรยาคนล่าสุดอย่างไม่สร่างซา” / เทคนิค : F.4.5 1640s ISO400 / สถานที่ : บ้านพ่อตา ในจังหวัดศรีสะเกษ

ภรรยาอันเป็นที่รักคนล่าสุดของเขาได้ตัดสินใจแยกกันอยู่คนละหมู่บ้านอย่างไม่มีกำหนดการ จนกว่าสมนึกจะหย่าขาดจากสุราเสียได้ เมื่อนั้นนารีอย่างเธอจะกลับคืนสู่อ้อมกอดที่ไร้กลิ่นฉุนของผู้เป็นสามีคนล่าสุดอีกครั้ง

ทว่า การตัดเยื่อย่อมมีใย ความอาลัยรักและพอจะมีอยู่บ้างกับศรัทธาๆ เล็กน้อยๆ จากตัวสามี แม้มันจะเป็นเพียงความหวังก้นแก้วเป๊กก็ตามที เธอจึงจัดหาธุระให้สามีทำ

ท้ายหมู่บ้านยังมีคอกหมู ลูกหมูสามตัวรอการมาถึงของสมนึกอยู่เป็นประจำ ในทุกมื้อเช้าและเมื้อเย็น ก่อนดวงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า เขาคือผู้ดูแลหล่อเลี้ยงชีวิตลูกหมูสามตัว อาหาร น้ำ และหลอดไฟสีแดงกันยุงมาจากชายขี้เมาผู้นี้

ชีวิตในคอกของลูกหมูสามตัว ต่างจากนิทานก่อนนอน ที่นี่ พวกมันจะไม่มีวันได้ลิ้มรสคมเขี้ยวสุนัขจิ้งจอก แต่พวกมันทั้งสามจะถูกกัดแทะจากความหิวของตัวเอง มีเพียงสมนึกเท่านั้น ที่จะช่วยปกป้องพวกมันได้จากเรื่องนี้ ไปจนกว่าพวกมันจะสมควรแก่เวลา

“พวกมันคือลูกหมูในกำมือของสมนึก พวกมันคือภาระหน้าที่ของคนเมาคนหนึ่ง เขาเป็นความหวังรายวันของหมูหิว และยังคงเป็นความหวังทั้งชีวิตของพ่อแม่พี่น้อง รวมถึงภรรยาคนล่าสุดอย่างไม่สร่างซา”

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต