โลกหมุนเร็ว/เพ็ญศรี เผ่าเหลืองทอง [email protected]

อาหารร้านโปรด

วันนี้ขออนุญาตเขียนเรื่องที่แสนจะส่วนตัว และอาจไม่มีประโยชน์กับคนอ่านสักเท่าไหร่

คือขอคุยถึงอาหารร้านที่ชอบไปกินบ่อยๆ กินเท่าไหร่ไม่เบื่อ กินแล้วมีความสุข

ถ้าหากอ่านแล้วอยากตามไปชิมก็ได้นะคะ

แต่อาจจะหายากสักหน่อยเพราะไม่ใช่ร้านดัง

เมื่อสักครู่เพิ่งดูรายการเชฟกระทะเหล็กจบไป ต้องยอมรับว่าเป็นรายการแข่งทำอาหารที่น่าดูจริงๆ และทึ่งในความคิดสร้างสรรค์ของเด็กๆ ที่มาแข่งขัน

เด็กพวกนี้มาได้ไกลมาก รู้จักเครื่องปรุง เรื่องซอส การจัดวางอาหารให้สวยงามดูเป็นสากลทั้งอาหารไทยและฝรั่งที่เอามาผสมผสานทำให้เกิดจานใหม่ๆ น่าสนใจและน่าลิ้มลอง

จานไหนเชฟที่เป็นผู้ตัดสินชมว่าอร่อย เราคนดูก็เกิดอยากทานน้ำลายสอขึ้นมาทีเดียว

อันที่จริงถ้าเราหาร้านอร่อยที่ไม่แพงมาก เราก็สามารถจะกินนอกบ้านได้ทุกวัน เพราะว่ากรุงเทพฯ มีร้านอร่อยมากมาย

ยกตัวอย่าง ร้าน Food Court ที่ชั้นหกของ Terminal 21 ที่ผู้เขียนรู้สึกตัวเองเชยซะไม่มีที่เพิ่งเคยไปกินเป็นครั้งแรกเมื่อไม่กี่วันมานี้

มีอาหารให้เลือกหลากหลายและอร่อยแบบชัวร์ๆ

นึกจะกินข้าวมันไก่ก็ได้กิน ข้าวขาหมูมีแน่นอน มีแม้กระทั่งอาหารมังสวิรัติ แม้บรรยากาศจะแออัดยัดเยียดหาโต๊ะยาก แต่ราคาดีจนคุ้ม

เป็นราคาแบบที่กินได้ทุกวัน และเผลอๆ ถูกกว่าทำกินเองด้วยซ้ำ

ร้านโปรดของครอบครัวผู้เขียนคือร้านอาหารเวียดนามที่ชื่อจีรพรอยู่แถวรัชดา

รู้กันอยู่ว่าอาหารเวียดนามต้องกินกับผักเยอะๆ กินแล้วสดชื่น

อาหารแต่ละอย่างไร้ไขมัน และกินกันแบบเย็นๆ ทำให้สุขภาพดี

ที่สำคัญน้ำจิ้มกลมกล่อมครบรส เปรี้ยว หวาน เค็ม บ้านเราชอบขูดหัวไชเท้าและแคร์รอตสดๆ เติมเข้าไปกลายเป็นผักดองกรอบ

ที่มักชอบสั่งขาดไม่ได้คือเปาะเปี๊ยะสดไส้หมูไส้กุ้ง เส้นหมี่หมูสามชั้น ที่นุ่มกำลังดี แหนมเนือง ที่แปลกคือมีขนมเบื้องไส้เค็มแป้งเหลืองกรอบแทรกเข้ามา ไม่ยักทราบว่าเป็นอาหารเวียดนาม

โดยรวมแล้วอาหารเวียดนามยิ่งกินบ่อยยิ่งดีเพราะไม่อ้วน

คนไทยขาดไม่ได้คือส้มตำไก่ย่างนะคะ เราก็มีร้านประจำอีกละค่ะ ชื่อเลิศรสไก่ย่าง อยู่ตรงหน้ากระทรวงการคลัง ใช้ไก่บ้านย่าง ส้มตำจานเล็กรสกลมกล่อม

อาหารอีสานในร้านไม่ได้ปรุงโดยคนอีสาน แต่เป็นคนรุ่นเก่าที่ปรุงจนรสมือเข้าที่

ใครอยากกินขนมจีนซาวน้ำและขนมจีนน้ำยา น้ำพริก ที่นี่ไม่ผิดหวังหรอกค่ะ

ร้านนี้ไม่ได้ติดแอร์นะคะ แต่อากาศก็ถ่ายเทดี ราคาก็เบาๆ

บางทีเราก็อยากกินอาหารจีน เรามีร้านหยิวกี่ที่ถนนประดิพัทธ์ ร้านนี้มีอาหารจีนเบสิกที่กินกันประจำคือบะหมี่ ข้าวหน้าเป็ด ข้าวหมูแดง ก๋วยเตี๋ยวราดหน้า โกยซีหมี่ กระเพาะปลาผัดแห้ง ขนมจีบ ซาลาเปา ทุกอย่างอร่อยเท่าเหลา

แต่ราคาย่อมเยา สั่งมาเต็มโต๊ะก็ไม่กี่ร้อยค่ะ

ถ้าจะให้ผู้เขียนแนะนำจานที่ไม่เคยกินที่ไหนอร่อยเท่าที่นี่ก็คือเปาะเปี๊ยะทอด ไส้อัดมาแน่น เคี้ยวเต็มปากเต็มคำไม่โปร่งๆ เหมือนที่อื่น

ที่เป็นแฟนกันมานมนาน เริ่มจากการไปกินข้าวแช่ก็คือร้านสงวนศรีตรงเพลินจิต สงวนศรีมีอาหารไทยรสเลิศที่ไม่มีคำว่าเพี้ยน เพี้ยนหมายถึงอะไร

ยกตัวอย่างนะคะ ขนมจีนน้ำพริก น้ำพริกนั้นต้องเห็นถั่วต่างๆ อบ บดหยาบๆ อยู่ในน้ำขลุกขลิก ไม่ใช่บดละเอียดยิบข้นคลั่กเหมือนน้ำพริกกะปิ และบางแห่งซ้ำร้ายอุ่นร้อนมาก่อนเสิร์ฟ เพี้ยนไปหมด

รสชาติอาหารไทยที่นี่คงเส้นคงวา เพราะมีสาขาเดียว มีเมนูให้เลือกไม่มากมายจนเกินไป แต่ไม่ผิดหวังเพราะล้วนแต่ใช้ฝีมือคนรุ่นเก่าเท่านั้น

ราคาอาหารที่สงวนศรีเป็นราคาที่ใจดีกับลูกค้ามากๆ ยิ่งนับวันแขก ฝรั่ง ญี่ปุ่น จีนทยอยกันมาขอฝากท้องอาหารไทยสุดยอดพอๆ กับโอเรียนเต็ลกันหนาตาขึ้นทุกวัน จะไปสงวนศรีระวังจะต้องเล่นเก้าอี้ดนตรีกันนะคะ

ผู้เขียนไม่ใช่แฟนอาหารประเภทสเต๊ก แฮมเบอร์เกอร์เลย

แต่ Jamie”s Burger ทำให้กลายเป็นคนชอบเบอร์เกอร์กับสเต๊กไปเสียแล้ว

วันนี้คนรู้จัก Jamie กันกว้างขวาง อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นร้านฝรั่ง เป็นของคนไทยนี่เอง

ผู้เขียนบังเอิญรู้จักเพราะร้านอยู่ในซอยสายลมข้างบ้านญาติ เปิดเป็นบู๊ธเล็กๆ จิ๋วๆ นิดเดียว อาศัยสนามฟุตซอลอยู่มุมหนึ่ง

ยังจำภาพที่เปิดวันแรกได้ แต่เพราะของเค้าดีจริง อยู่แบบเล็กๆ ไม่ถึงปีก็ขยายใหญ่

ชิ้นแรกที่กินเป็นฮ็อตดอกง่ายๆ จอดรถแวะตอนกลับบ้านห้าโมงเย็น กัดคำแรก อืมม์ ซอสขาวอร่อยมาก วันต่อมาลองสั่งซอสเผ็ด อร่อยอีก ขนมปังปิ้งร้อนชุ่มเนยไม่กระด้าง Jamie เน้นซอสที่ปรุงเองสดใหม่ อร่อยกันตรงซอสนี้แหละ รสชาติเข้มพอดิบพอดีทุกซอส ไม่ว่าจะสำหรับฮ็อตดอกหรือเบอร์เกอร์

แต่ที่ลืมไม่ลงจริงๆ คือสเต๊กที่เลือกได้ตามเงินในกระเป๋าค่ะ ถึงไม่ได้เลือกชนิดที่แพงที่สุดก็นุ่มอร่อยจนบอกไม่ถูก การปิ้งสเต๊กคงต้องชำนาญมากๆ ถึงจะได้ผลลัพธ์ที่เป๊ะเหมือนจับวาง

ถามตัวเองว่าทำไมเลือกร้านเหล่านี้เป็นร้านประจำกินสลับกันอยู่ ตอบไม่ยาก เป็นเพราะอร่อยจริงแบบที่เรียกว่าเป็นรสชาติของแท้ที่ไม่ต้องเสแสร้งปรับตรงโน้นตรงนี้ให้ผิดแผกออกไปจากตำรับดั้งเดิม

สเต๊กก็เน้นที่ตัวเนื้อล้วนๆ ไม่ต้องเสริมโน่นนี่เข้ามา กินแล้วไม่มีอะไรรุงรัง พ่อครัวแม่ครัวทำมาจนรู้ว่ารสชาติของจานไหนมันอยู่ที่ไหน

ร้านที่ผู้เขียนกล่าวมาถึงทั้งหมดมีสถานที่ที่ธรรมดา ไม่หรูหรา ราคาอาหารแต่ละจานจึงมาจากวัตถุดิบที่เป็นต้นทุนบวกกับฝีมือฉมังที่ไม่จำเป็นต้องจบกอดองเบลอ

คนเสิร์ฟก็ใช้ญาติๆ กันนั่นแหละ ช่วยกันยกมาเสิร์ฟเรา อาหารยกมาก็วางลงไปกับโต๊ะ ไม่มีแผ่นรองจานแบบร้านอาหารหรู

การไปกินเรียกว่าไปเสพที่ตัวอาหารจริงๆ ไม่มีองค์ประกอบอื่นมาเสริม

อร่อยที่ตัวอาหาร สุขที่ตัวอาหาร ขอให้อาหารจงเจริญค่ะ