ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 10 - 16 มกราคม 2568 |
---|---|
คอลัมน์ | ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ |
ผู้เขียน | หนุ่มเมืองจันท์ |
เผยแพร่ |
ในช่วงเปลี่ยนผ่านของปี
มีคนโทรศัพท์และไลน์มาขอชี้แจงเรื่องที่ผมเขียน 2-3 คน
ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดาของการแสดงความเห็นผ่านคอลัมน์หรือในเพจ
เพราะจะมีทั้งคนที่พอใจและไม่พอใจ
วิพากษ์วิจารณ์ใครในเชิงตำหนิ คนก็ไม่พอใจ
แต่ถ้าเขียนชื่นชมใคร คนที่เราชมก็จะขอบคุณ
คนทำงานด้านนี้จะต้องเจอเป็นประจำ
ผมเขียนหนังสือมานานพอสมควร ดังนั้น เกราะป้องกันตัวเองของผมจึงค่อนข้างแข็งแรง
บางเรื่องถ้าเกินเลยมากไป ผมก็โต้คืนบ้าง
บางครั้งก็อยู่เฉยๆ เพราะถือว่าเมื่อเราเขียนวิจารณ์เขาได้
เขาก็มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์บทความของเราได้เช่นกัน
หรือถ้าเป็นในโลกโซเชียลมีเดีย หากความเห็นที่เข้ามา “เกรียน” เกินไป ผมก็ไม่อ่าน
เป็นวิธีการแก้ปัญหาแบบง่ายๆ
พอไม่อ่าน เราก็ไม่โกรธ
แล้วกาลเวลาก็จะพัดพาเรื่องนี้ผ่านไป
เพราะมีเรื่องใหม่ที่น่าสนใจกว่าขึ้นมาแทน
แต่ครั้งนี้ที่มีคนโทรศัพท์และไลน์มา เรื่องแรก เป็นเรื่องที่ผมได้ข้อมูลมาผิดพลาด
ตรวจเช็กแล้วผิดจริง
เป็นความผิดของกาลเวลาครับ
ข้อมูลของผมเป็นข้อมูลเก่าเมื่อ 2 เดือนก่อน
แต่ตอนนี้เรื่องราวมันเปลี่ยนไปแล้ว
พอรู้ว่าผิด
สิ่งแรกที่ผมทำ คือ รีบแก้ไขข้อเขียนของตัวเองทันที
และตามมาด้วยการขอโทษ
ฝากเขาไปขอโทษน้องๆ ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย
น้องไลน์มาขอบคุณและขอโทษที่กวนใจ
ผมส่งข้อความกลับไปด้วยความรู้สึกจริงๆ
“ไม่มีปัญหาครับ เขียนผิดก็ขอโทษ แล้วแก้ไขเท่านั้นเอง”
นี่คือ เรื่องหนึ่งที่รู้สึกภูมิใจในตัวเองส่งท้ายปีเก่า
ดีใจที่ตัวเองไม่โกรธ
ไม่สร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมา
ไม่รู้สึกเสียหน้าที่โดนรุ่นน้องท้วงติง
และกล้าที่จะ “ขอโทษ”
ด้วยความรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ผมเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนใกล้ชิด
เขาฟังจบ พยักหน้า แล้วตั้งคำถามชวนคิด
เขาบอกว่าผมต้องทบทวนให้ดีๆ
เรื่องนี้มันเกิดจาก “อัตตา” ของเราน้อยลง
หรือใบหน้าเราหนาขึ้น
ฟังจบ
รีบตบหน้าตัวเอง 1 ที
…เจ็บ
อีก 2 เรื่อง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เขาแค่อยากชี้แจงเพิ่มเติมในข้อมูลที่เขียนไป เพราะมีบางอย่างไม่ตรงกับข้อเท็จจริง
แต่เป็นเรื่องเล็กๆ
คุยกันแบบฉันมิตร
ผมได้ข้อมูลเพิ่มเยอะเลยครับ
เรื่องแบบนี้ถ้ามีจังหวะ คงได้เอามาเขียน
ถามว่าได้เรียนรู้อะไรจาก 3 เรื่องนี้บ้าง
เรื่องแรก ผมได้เรียนรู้ว่าต้องรับผิดชอบกับข้อเขียนของตัวเองมากขึ้น
บางเรื่องที่คิดว่าเขียนเล่นๆ คนอ่านไม่เท่าไร
มันไม่จริง
โลกยุคใหม่เราสามารถสืบค้นข้อมูลได้ง่าย
ขนาดอาจารย์สอนหนังสือในห้องเรียน
นักศึกษายังเสิร์ชข้อมูลตรวจสอบเรื่องที่อาจารย์สอนเลย
ถ้าผิดเขาก็แย้งเลย
ดังนั้น ถ้าเขียนเรื่องอะไร ต้องค้นข้อมูลดีๆ
อย่าคิดว่า “เก๋า” เป็นอันขาด
ยกเว้นเรื่องที่เขียนขำๆ แบบนั้นไร้สาระได้
ไม่ต้องค้นข้อมูลเยอะ
ความเก๋าใช้ได้กับเรื่องแบบนี้
เรื่องที่สอง เรียนรู้ว่าเรายังไม่ใช่คนที่น่าหมั่นไส้เท่าไร
ยังมีกัลยาณมิตรอยู่ตามองค์กรต่างๆ
ทุกคนพร้อมติดต่อมาเพื่อชี้แจงข้อมูล
คงรู้ว่าผมไม่ใช่นักเขียนขี้โมโห และไม่รับฟัง
เป็น “พี่” ที่ “น้อง” ไม่ค่อยกลัว
ถือว่าสะสมบุญมาดีพอสมควร 555
เวลาที่มีคนถามว่ามี “ต้นแบบ” ในชีวิตคือใคร
ผมจะตอบไม่ได้
เพราะผมเป็นคนชอบคนง่าย และขี้ขโมย
มีคนจำนวนมากเป็น “ต้นแบบ” ของผม
แต่เป็น “ต้นแบบ” ในแต่ละเรื่อง
ไม่มีใครเป็นคนที่ผมชอบทุกเรื่องราวในชีวิตของเขา
ทุกคนมีข้อดีและข้อเสีย
ไม่มีใครดีทุกเรื่อง
และไม่มีใครเสียทุกเรื่อง
เราต้องแยกแยะให้ออก
และเลือกใช้ให้เหมาะสมกับตัวเรา
ดังนั้น ก่อนที่จะสรุปว่าใครคือ “ต้นแบบ” ในเรื่องไหน
ต้องรู้จักตัวเองก่อนว่าเราเป็นคนแบบไหน
“ต้นแบบ” ประมาณไหนที่เหมาะกับเรา
หรือเราเลียนแบบได้
แต่ละช่วงของชีวิต ผมก็มี “ต้นแบบ” ที่แตกต่างกัน
ตอนที่ยังคึกคะนอง สนุกกับชีวิต พร้อมทะยานไปข้างหน้าทดลองสิ่งใหม่
“ต้นแบบ” ของผมจะเป็นคนกลุ่มนี้
แต่พอถึงวัยที่ “อดีตยาว อนาคตสั้น”
ผมจะคิดถึง “ต้นแบบ” อีกรูปแบบหนึ่ง
ใครคือ “ผู้ใหญ่” ที่ผมอยากเป็น
เจอแล้วก็ขโมยเอามาใช้เลย
ทําไมผมถึงดีใจที่ไม่รู้สึกเสียหน้าที่โดนรุ่นน้องท้วงติง
และกล้าที่จะ “ขอโทษ”
เพราะนี่คือ ภาพของ “ผู้ใหญ่” ที่ผมอยากเป็น
“ผู้ใหญ่” ที่ทำผิดได้
ขอโทษเด็กได้
โดยไม่รู้สึกเสียหน้า
“ผู้ใหญ่” หลายคนที่ผมรู้จัก
เขาเคยเก่งมากในอดีต
ทำงานเก่ง ปกครองคนเก่ง
เขาเคยเป็น “ฮีโร่” ของน้องๆ
แต่พออายุมากขึ้น
“ความเก่ง” ของเขาเป็น “อดีต”
บางเรื่องยังใช้ได้ แต่บางเรื่องเขาไม่รู้เรื่อง
แต่ “อัตตา” ของเขาใหญ่เกินความสามารถ
ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาของคนมีอายุ
แต่เป็นเรื่องที่ควรระวังอย่างยิ่ง
เพราะ “เงา” เหมือน “อัตตา” ของคน
ตอนหนุ่มสาวเหมือนเราเดินผ่านแสงแดดยามเที่ยงหรือบ่าย
“เงา” ของเราจะ “สั้น”
แต่อายุยิ่งมาก ความสำเร็จยิ่งเยอะ ก็เหมือนกับผู้ใหญ่ในช่วงพระอาทิตย์ตกดิน
“เงา” ของเราจะ “ยาว”
ผมเอาเรื่องนี้มาเขียนลงเพจของผม ถือเป็นการตกผลึกชีวิตช่วงปีใหม่
…ยิ่งอายุมาก
ต้องพยายามทำตัวให้เล็กลง
เพราะ “อัตตา” ของเรามักเพิ่มตาม “อายุ” โดยที่เราไม่รู้ตัว
เหมือนเงาของตัวเราในยามเย็น
จะทอดยาวกว่าตัวจริงมาก
“อัตตา” ก็เช่นกัน
เตือนตัวเองทุกครั้ง
ให้คิดว่าคนที่ไหว้เรา
เขาไหว้เพราะ “อายุ”
ไม่ใช่เพราะ “ชื่อเสียง-ความเก่ง-ความยิ่งใหญ่”
ยิ่งอายุมาก
ต้องพยายามทำตัวให้เล็กลง
จะพอดีกับ “ความจริง”…
ครับ แม้ว่าตัวจริงของเราจะอ้วนขึ้นก็ตาม 555 •
ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ | หนุ่มเมืองจันท์
www.facebook.com/boycitychanFC
สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj
— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022