“อย่าแลฉัน ผ่านม่านหมอกความทรงจำของเมื่อวาน เพราะฉันไม่อยู่แล้ว

อย่าหาฉัน จากสถานที่ที่ไม่เคยไปถึงของวันพรุ่งนี้ เพราะไม่มีฉันอยู่

โปรดมองมาที่ฉัน ตามความเป็นจริงของวันนี้ เพราะฉันยังคงอยู่”

ถุงมือมอเตอร์ไซค์ใช้แล้ว และยังคงใช้งานอยู่ ถูกสวมใส่เข้ากับจินตนาการของมนุษย์แปดขวบ ถุงมือทั้งสองข้างกลายเป็นหัวของตัวอะไรสักอย่าง ที่กำลังส่ายหัวไปมาพร้อมเสียงคำรามแบบเด็กๆ “แฮ่ ฮ่า!!!” (ลากเสียงให้ยาวเข้าไว้) พวกมันขยับปากพะงาบได้ด้วยนิ้วที่ถูกสวม

บทสนทนาระหว่างกันของถุงมือข้างซ้ายกับข้างขวา แม้จะฟังดูในแบบที่ไม่อยากได้ยิน ด้วยไม่อาจหลีกหนี เพราะนั่งใกล้ไม่ยอมห่าง ก็พอจะจับใจความเรื่องราวได้ว่า

เจ้าหัวประหลาดทั้งสองคุยกันดีๆ ไม่ได้ด้วยบทบาทที่ถูกกำหนดไว้ เพราะต่างฝ่ายก็มีพลังวิเศษไม่แพ้กัน สุดท้ายลงเอยด้วยการประลองกันด้วยการงับกันไปมา การต่อสู้ทั้งสองข้างเป็นไปอย่างตื่นเต้นสนุกสนาน เรื่องราวอันบรรเจิดเป็นไปตามความพอใจของมนุษย์แปดขวบ ผู้ซึ่งใช้ชีวิตอยู่แต่กับปัจุจบัน เพียงแค่นั้นในตอนนี้

ด้วยความไร้เดียงสาแบบเด็กๆ จึงหาทำเรื่องสนุกได้ง่าย ไม่พึ่งพาความยุ่งยากให้ซับซ้อน ไม่มีเรื่องราวของเมื่อวานให้ต้องคิดทบทวน ไม่มีพรุ่งนี้ให้กังวล “เพราะวันนี้คือทั้งชีวิตที่สัมผัสได้ของเด็กๆ” จึงเต็มที่ได้เสมอกับความรู้สึก กับช่วงเวลาที่มีอยู่ ไม่ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เมื่อมันผ่านไปแล้วก็แล้วกัน ถึงตอนนี้ก็สนุกกันใหม่

มันเป็นการอยู่กับความเป็นจริงของชีวิต กับช่วงเวลาของตัวเองในแต่ละวันในแบบนี้

ในวันที่ได้เห็นความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเอง ด้อยสนุกกว่าความเป็นเด็ก กับช่วงเวลาของชีวิต

วันที่แอบกระซิบถามใจตัวเองเบาๆ ว่าเมื่อไหร่หนอ “เราจะโตพอที่จะเอาความเป็นเด็กกลับคืนมาได้บ้าง”

ในวัยที่เกือบแล้วจะหลงลืมปัจจุบันกาลของตัวเอง จึงแจ้งเตือนตัว อย่าได้ริมองผู้คนรอบข้างผ่านม่านหมอกของอดีต หรือมองข้ามจนไม่เห็นใครอื่น เพียงเพราะอยากจะมองให้เห็นอนาคต ดินแดนไม่มีใครอยู่ที่นั่นจริง แม้เพียงสักคน

“ลมหายใจจะอยู่แต่กับปัจจุบันเท่านั้น” ใครบางคนยังคงรอคอยความรัก การให้อภัย ต้องการแก้ไขปรับปรุงในวันนี้ที่ยังมีอยู่ ด้วยเพราะลมหายใจแห่งโอกาสยังไม่หมดไป และก่อนที่ทุกสิ่งจะกลายเป็นวันวาน หาไม่เห็นอีกกับวันพรุ่งนี้ การได้อยู่ด้วยกัน ในวันที่ยังไม่สายไป จึงเป็นช่วงเวลาสำคัญและมีค่าในอยู่ตัวของมันเอง

ความเป็นอยู่ของสังคมที่เร่งเร้าจนรุ่มร้อน เวลาชีวิตถูกปรับแต่งให้ไวขึ้น ผู้คนแข่งกันเองด้วยเงื่อนไขของเวลาเพราะผลประโยชน์ จำต้องเร็วกว่าใคร หลายคนปรับตัวได้ หลายคนปรับตัวกันไม่ทันกับความไม่แน่นอนนี้ สิ่งที่เคยสร้าง สิ่งที่เคยมี หายวับไปราวกับตื่นจากฝัน

หากแต่ความจริงหนึ่งเดียวที่จะยังอยู่กับเราเสมอ “คือวันนี้ วันที่เรายังเหลือลมหายใจ” กลับบ้านไปโอบกอดคนที่รอเราอยู่ คนที่จะอยู่เคียงข้างเราเสมอ ขอเพียงเรามองให้เห็นคนคนนั้นด้วยใจของตัวเอง

ขอบคุณมากมายครับ •

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022