(เสียง) เงียบ | พิชญะ ลาภาพันธุ์

กวีกระวาด

ฝนกลายเป็นปีศาจสำหรับฉัน

เคยเป็นเทพแห่งความเศร้าส่วนตัวสำหรับฉัน

ตอนนี้ฉันยำเกรงกู่ร้องมัน

หยดน้ำตามหาศาลของมัน ล้นทะลัก

ภาคพื้นทวีปซับซ้อนไร้เสียงของฉัน

อีกครั้ง

-พึ่งรู้ตัวว่าตัวเล็กขนาดนี้

ขยะลอยน้ำ แมลงสาบหงายท้อง สีโคลนเข้ม

บ้านเงียบงันหลังตัดไฟเหมือนป่าช้าฝังวิญญาณ หดหู่

ศพไร้ผ้าห่อติดอยู่ในระหว่างระยะทาง

ก่อนหน้าเรามีอีกที่เป็นเช่นเรา

แต่เขาบอกว่าเราต่างออกไป

เขาบอกไม่มีน้ำป่าไหลหลาก เราเลยต่างออกไป

เขาปฏิเสธการช่วยเหลือ

สิ่งพิสูจน์ว่ามนุษย์ไม่ใช่สิ่งชั่วร้าย คือสิ่งที่ฉันเห็นในวันนี้

จากหลายคนไม่เกี่ยวข้องมาเกี่ยวข้องกัน

กระดาษจะเปียกหรือไม่ ไม่รู้ แต่ฉันได้เขียนแล้ว

ฉันจะเป็นอีกคน ต่างจากก่อนเขียน ถึงต่างไปเล็กน้อย แต่ฉันจะเปลี่ยนไป

พวกเขา -ซึ่งก็คือพวกเรา

ฉันตระหนักว่าอย่างน้อยความเห็นใจคือสิ่งพื้นฐานที่มอบให้กัน

แต่ฝนยังไม่หยุด ความเศร้าไม่ได้ถูกปกปิด ไม่มีอะไรให้กล่าวโทษธรรมชาติ

ซึ่งมันเป็นธรรมชาติ

พวกเขา -ซึ่งต่างจากพวกเรา

พวกเขาซึ่งบอกว่าความทุกข์เศร้าเหล่านี้ไม่ควรค่าแก่การช่วย

ทรงจำทรมานร่วมของเรา เมืองที่ถูกปิดล้อม

พวกคุณซึ่งมีหน้าที่ตามตำแหน่งต้องเข้ามา

พวกคุณไม่ได้เข้ามาแม้แต่ความเห็นใจที่เราสัมผัสได้

น่าประหลาดใจ ว่ายังมีอะไรเหลือให้เราประหลาดใจอยู่อีก* •

*จากบทกวีของ Wislawa Szymborska

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022