คอลัมน์ประจำ

ไก่จ๋า

พิชัย แก้ววิชิต
ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 6 - 12 ธันวาคม 2567
ผู้เขียนพิชัย แก้ววิชิต
เผยแพร่

มองเห็นไก่เข้ามาใกล้ นับได้สาม ขณะที่พวกมันกำลังบ่ายหน้าเดินตีนเปล่าไปตามทิศทางเดียวกัน

ด้วยเป้าหมายชีวิตรายวัน จึงพากัน “มุ่งหน้าคุ้ยบนเส้นทางไก่เขี่ย” คงความเป็นไก่ให้อยู่รอดปลอดภัยจากความหิว

ริ้วรอยชีวิตในแบบไก่เขี่ย จะยังคงดำเนินต่อไปไม่มีวันหยุด จนกว่าช่วงเวลาแห่งการเฉลิมฉลองของผู้คนในหมู่บ้านจะมาถึง

เป็นความจริงตามสำนวน นอกจากไก่จะงามเพราะขนแล้ว สีสันและสไตล์ตามมีตามเกิดของขน ที่ปกคลุมตัวตามธรรมชาตินั้น ยังบอกให้รู้ถึงความเป็นไก่ตัวผู้หรือตัวเมียได้ไม่ยาก ตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นลูกเจี๊ยบ ที่ผู้เชี่ยวชาญด้านไก่มักจะจับปีก เพื่อดูรูปแบบขนที่ขึ้นมาแยกเพศได้ โดยไม่จำเป็นต้องจับถอนขนให้ไก่ตื่น

ถ้าเป็นคนงามเพราะแต่ง แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็ยังเสียรู้

แม้แต่ในโลกหลังความตาย ผู้ที่ไม่หายใจจนกลายเป็นผี ก็ไม่อาจตัดขาดพ้นเงื้อมมือ (ปีก) ไก่ไปได้ ด้วยเหตุแห่งพิธีกรรมและคติความเชื่อที่สืบต่อกันมา มันเป็นความยึดโยงอันลึกซึ้งในแบบทะลุมิติ เรื่องของคนย่อมมีปนไปกับไก่เสมอ ตั้งแต่เกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือแม้แต่ตายไปแล้ว ไก่ก็ตามในท้ายที่สุดแบบฉุดไม่อยู่ / เทคนิค : F.11 1/640s ISO200 / สถานที่ : ดอยปุย เชียงใหม่

เรามาไกลเกินกว่าจะหันหลังให้ไก่แล้วหรือ?

เมื่อลองนั่งคิดขุดคุ้ยเรื่องราวของคนกับไก่ พบร่องรอยความเกี่ยวดอง (รวมแล้วกับต้ม ทอด ปิ้งย่าง) ของกันและกันมาตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ จนถึงเดี๋ยวนี้ ที่จะยังสืบทอดกันอีกยาวไปจนถึงโลกแห่งอนาคต “ในวันที่โลกวันหน้าจะพังเพิ่มด้วยความเจริญจนอยู่ไม่สุข”

ผู้มีสิทธิ์อาจพยายามลอยตัวหนีออกจาก “โลกที่กำลังสิ้นหวัง” ไปสร้างความเจริญบนดาวดวงใหม่อีกหน

ความเป็นไก่คงจะขยับปีกน้อยๆ ของพวกมัน ตามเหล่าเขาและเธอผู้นั้นไปทุกซอกมุมของจักรวาล แม้จะอยู่ในสถานะไก่สำเร็จรูปก็ตามที

แม้แต่ในโลกหลังความตาย ผู้ที่ไม่หายใจจนกลายเป็นผี ก็ไม่อาจตัดขาดพ้นเงื้อมมือ (ปีก) ไก่ไปได้ ด้วยเหตุแห่งพิธีกรรมและคติความเชื่อที่สืบต่อกันมา มันเป็นความยึดโยงอันลึกซึ้งในแบบทะลุมิติ

เรื่องของคนย่อมมีปนไปกับไก่เสมอ ตั้งแต่เกิด แก่ เจ็บ ตาย หรือแม้แต่ตายไปแล้ว ไก่ก็ตามในท้ายที่สุดแบบฉุดไม่อยู่

การปล่อยไก่ต่างกันนักกับการปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยโค กระบือ ราวกับความต่างชั้นของนรกและสวรรค์

ว่ากันว่าบุญกุศลหาทำได้ด้วยการปลดปล่อยชีวิตสัตว์ให้ได้รับอิสรภาพ แต่อย่าหาทำกับการปล่อยไก่ ตามสำนวนไทยที่ว่าไว้

มันหมายความตามว่า โชว์เขลาให้ได้เล่ากันทั้งบางในแบบสมัยก่อน สมัยนี้โลกโซเชียลเร็วแรง ข้ามเขตทั้งบางเพียงเสี้ยววินาที ด้วยปลายนิ้วสัมผัส บอกแต่เขาไอ้เราเป็นเอง ใครที่ไหน? ไม่ต้องมองไกล ก็ผมนี่ละ! แต่ก็ด้วยความเป็นไก่อ่อน ไก่ปล่อยไก่ โปรดงดถือสาหาความ

ไก่จ๋า ในบางหนแห่งนั้น ไม่มีเสียงไก่โก่งคอขันในยามเช้า จะมีก็แต่เพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่ร้องปลุกให้ต้องตื่น ด้วยภาระหน้าที่ นาฬิกาชีวิตในแบบนี้มักแจ้งเตือนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ในบางครั้งการทำมาหากินในแบบคน ต้องแหกตาตื่นแต่มืด ในแบบ “ปากกัดตีนถีบ” ก่อนที่ไก่จ๋าจะตื่นนอน แล้วชวนกันไป “ปากจิกตีนเขี่ย” เสียด้วยซ้ำ

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต