คอลัมน์ประจำ

ความฝัน | กรวิก อุนะพำนัก : กวีกระวาด

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 6 - 12 ธันวาคม 2567
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

ความฝัน | กรวิก อุนะพำนัก

กวีกระวาด

 

“ฉันเป็นพวกเพ้อฝัน”

ที่เธอบอกกัน มันก็ใช่

ฉันฝันว่าความหวังโลกทั้งใบ

จะมีคนใหม่ๆ เดินเข้ามา

พวกเขาเติมรักเพิ่มเป็นเดิมพัน

เอื้อให้กันหักหาญการเข่นฆ่า

ด้วยถ้อยคำความคิดกิริยา

หันมาสร้างศรัทธาคุณค่าคน

ไม่หลงเหลือเกลียดชังจนพลั้งผิด

ทำลายชีวิตไร้เหตุผล

วิสุทธิ์แก้วพระเจ้าใสในกมล

หากผู้คนยังเมตตาพึ่งพากัน

มองออกไปภายนอกขอบหน้าต่าง

เห็นผู้คนต้องเร่ร้างทางหวาดหวั่น

ฉันฝันว่ารุ่งอรุณแต่ละวัน

จะหว่านโปรยเมล็ดพันธุ์หวังสีทอง

ฉันฝันถึงสีสันของวันใหม่

ประวัติศาสตร์เริ่มได้ไม่ซ้ำสอง

มนุษยชาติปราศจากความลำพอง

โกรธ เกลียด หยิ่งผยอง จ้องทำลาย

“ฉันเป็นพวกเพ้อฝัน”

ที่เธอบอกกันมีความหมาย

“ใช่” ฉันจะฝันจนวันตาย

หวังเห็นเราหยุดทำร้ายโลกตัวเอง

“แล้วฝันเธอเป็นอย่างไร”

คงวิไลไถหว่านรักบานเบ่ง

มอบแด่คนบนทางอันวังเวง

อุ่นดั่งเพลงเบิกร้องเพื่อผองชน

ขออย่าเต็มไปด้วยสงครามเงียบ

จ้องเทียบชั่วดีจนปี้ป่น

ขัดแย้งแย่งเสียบกันเสียจน

ต่างเปล่าเปลี่ยวอยู่บนหนทางไกล •