ยังก่อนวันวาน

พิชัย แก้ววิชิต

“ยังก่อนวันวาน”

ยังมี ยังมีอีก ยังมีใครที่มองมายังเรา พวกเรายังค้างอยู่ ไม่หล่นร่วงไปจากกิ่งก้านของความรู้สึกนั้น

ความซีดจางยังคงมีสีสันอยู่ด้วยความสนใจ ท่ามกลางกลุ่มกลีบดอกตายซาก พวกเรากลับดูมีชีวิตชีวาผ่านสายตาคู่นั้น

ยังก่อนวันวาน ยังมี ยังมีอีก ยังมีใครอื่น อยากจะรู้เรื่องราวที่เธอเก็บไว้ พอกันกับต้องการให้เรื่องแย่ๆ จากเธอนั้นจางหายไปตามกาลเวลา

“มันอาจจะดูเหมือนไม่มีเรื่องราวอื่นใดให้กล่าวถึงอีก กับสิ่งที่ผ่านพ้นไปแล้ว” ด้วยคำพูดอันหมายมั่น หวังให้ลงเอยด้วยการคนตัดอกตัดใจกับบางสิ่ง “ยังก่อนวันวาน”

แต่มันไม่ง่ายที่จะเทเรื่องราวของเธอทิ้งเหมือนน้ำในแก้ว เพราะเรื่องราวของวันวานมักชวนให้คิดในวันนี้เสมอ เรื่องราวดีๆ ที่เก็บไว้กับเธอ เป็นสิ่งดีมีประโยชน์ ในวันที่สิ้นแรงอ่อนล้าของใครหลายคน คงหากำลังใจได้จากเรื่องราวดีๆ จากเธอ

หากแต่ความใจดีหรืออาจเป็นเพราะหน้าที่ของเธอ ทำให้เธอไม่ยอมเลือกข้าง แม้แต่กับเรื่องแย่ๆ เธอก็ยังเก็บไว้ด้วยเช่นกัน ใครบางคนจำต้องปล่อยผ่านวันวานอย่างเธอไปอย่างไม่สนใจไยดี

ปล่อยให้เธอเป็นเพียงเศษซากของช่วงเวลา

“ยังก่อนวันวาน” ยังมี ยังมีอีก ยังมีใคร ที่มองมายังเรา พวกเรายังค้างอยู่ ไม่หล่นร่วงไปจากกิ่งก้านของความรู้สึกนั้น ความซีดจางยังคงมีสีสันอยู่ด้วยความสนใจ ท่ามกลางกลุ่มกลีบดอกตายซาก พวกเรากลับดูมีชีวิตชีวาผ่านสายตาคู่นั้น “ยังก่อนวันวาน” ยังมี ยังมีอีก ยังมีใครอื่น อยากจะรู้เรื่องราวที่เธอเก็บไว้ พอกันกับต้องการให้เรื่องแย่ๆ จากเธอนั้นจางหายไปตามกาลเวลา / เทคนิค : F5.6 1/800s ISO400 / สถานที่ : ย่านตลิ่งชัน กรุงเทพฯ

ทุกๆ การเปลี่ยนแปลง คงต้องพึ่งพาการเรียนรู้และบทเรียนจากวันวาน

“ยังก่อนวันวาน” มีใครบางคนต้องการเธอ เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง

เรื่องราวของความพ่ายแพ้ของเธอเมื่อครั้งนั้น อาจทำให้ใครหลายคนได้เป็นกลายผู้ชนะได้ในท้ายที่สุด จากการแก้ไข ปรับปรุงให้ดีขึ้นกว่าเดิม

เพราะมีวันวานอย่างเธอ จึงทำให้วันนี้ของใครต่อใครได้มีความสุข ด้วยเรื่องราวที่เธอได้เก็บไว้

“ยังก่อนวันวาน” ยังมีเพื่อนของเรา ที่ยังคงมองเธออยู่ด้วยความเสียใจ โทษตัวเองทุกครั้งกับความผิดพลาด เจ็บปวดเสมอที่ไม่อาจจะกล่าวคำขอโทษกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เพราะวันวานอย่างเธอเก็บเรื่องราวนั้นไว้ เพื่อนของเราใช้ชีวิตอันเศร้าซึมอยู่กับเธอในทุกๆ วันอย่างขมขื่น อยู่กับวันวานที่ไม่เคยหวาน

จนถึงตอนนี้เราไม่รู้หรอกว่า ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน จะมีวันใหม่ๆ ในวันที่เพื่อนของเราพร้อมแล้วที่จะเทเธอทิ้ง

เพียงเพราะเศษซากจากดอกและใบไม้ แม้ร่วงหล่นแต่หาได้โรยราไปจากความรู้สึกที่ชวนให้คิด การมีอยู่และการจากลาผ่านวิถีทางของธรรมชาติ กับความจริงไม่เปลี่ยนกฎของความเปลี่ยนแปลง

ทว่า วันวานจะยังเก็บเรื่องราวที่ผ่านไปแล้วนั้นไว้อยู่เสมอ และจะยังเป็นส่วหนึ่งของวันนี้ และวันถัดไป ไว้เพื่อเป็นบทเรียนของการเรียนรู้ตลอดชีวิต จนกว่าความจริงจะทำให้เรื่องราวในวันวานและผมหายไปจนได้ในท้ายที่สุดผ่านกระบวนการของธรรมชาติ

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต