บุตรธิดาของการพรากจาก | ปรัชวิชญ์ บุญยะวันตัง

ประกวดกวีนิพนธ์มติชนอวอร์ด

 

ห้องอวลกลิ่นสาบของเสื้อผ้าที่ไม่ได้ซัก

เรานอนเปลือยกายใต้ผ้าห่ม

เปิดเผยร่างกายทุกสัดส่วนซึ่งกันและกัน

เดือนวันอันสมบุกสมบันเพิ่งผ่านพ้น

เรากอดและมองกันด้วยดวงตาแสนสามัญ

พรุ่งนี้เราจะออกจากเมืองนี้

ย้ายไปชายฝั่งแห่งใหม่

เธอบอกฉันว่าเรา

เป็นเสมือนบุตรธิดาของการพรากจาก

เธอนึกภาพไม่ออก

ว่าเราจะออกไปจากเมืองนี้ได้อย่างไร

แม่น้ำทุกสายให้หลับตาพายเรือก็ไม่พลัดหลง

ฉันบอกเธอว่าคนที่นี่

เกิดมาเพื่อจากพราก

พวกเราบางส่วนจากบ้านไป

เว้นเก้าอี้ในสวนไว้ให้คนแก่เฒ่าเฝ้าบ้านและคอยคิดถึงกัน

ความจนมักเลือกคนหนุ่มสาวเป็นจำพวกแรกเสมอ

วันนี้เราไม่มีงาน

พรุ่งนี้อาจมีหรือไม่มี

รู้แค่ว่าต้องข้ามฝั่งและเมาเรือ

ห้องอวลกลิ่นสาบของเสื้อผ้าที่ไม่ได้ซัก

พรุ่งนี้เราอาจไม่มีงาน

แต่เราเลือกแล้วที่จะไปจากเมืองนี้

หรือบางทีเราไม่เคยมีสิทธิ์เลือก

วันยากไร้ต่างหากที่บอกเราให้ออกไป

คนอีกครึ่งที่หลงเหลืออยู่ในเมือง

จะมีใครบ้างเฝ้าคอยคิดถึงเราสองคน

เราคงเป็นบุตรธิดาของการพรากจาก

เหมือนที่เธอเคยบอกฉัน •

 

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022