คอลัมน์ประจำ

หินแห่ | ภูมิ ภูคำ : ประกวดกวีนิพนธ์มติชนอวอร์ด

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 23 - 29 สิงหาคม 2567
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

หินแห่ | ภูมิ ภูคำ

ประกวดกวีนิพนธ์มติชนอวอร์ด

 

มองออกไปรอบตัวตอนนี้สิ บางดอกไม้แอบผลิท่ามปริเปื้อน

บางผีเสื้อบินวนแวะยลเยือน ทั้งที่โลกร้อนเหมือนเกลื่อนกลีบไฟ

มองออกไปรอบตัวตอนนี้เลย กลางหมอกเผยดวงตาคู่จ้าใส

กลางควันคลุ้งรุ้งโค้งโยงสายใย เชื่อมขุนเขาน้อยใหญ่เป็นหนึ่งเดียว

มองออกไปรอบตัวอีกสักนิด ในจังหวะวิกฤตโลกบิดเบี้ยว

นั่นบางใครกำลังยื่นความกลมเกลียว ให้ร่างหิวซีดเซียวเยียวยาประทัง

นั่นบางใครกระโจนลงในน้ำ แมวตัวดำร้องดิ้นราวสิ้นหวัง

นั่นบางใครหย่อนโยนเชือกช่วยจริงจัง ออกแรงดึงขึ้นฝั่งทั้งแมวคน

นั่นบางใครวิ่งพรวดเข้าเพลิงพล่าน เพลิงไหม้บ้านหมาติดในเพลิงพ่น

เจ้าหมาน้อยรอดชีวิตหวุดหวิดพ้น ขณะเขาถูกเผาขนทั้งตนตัว

นั่นบางใครหักพวงมาลัยกั้น รถตามหลังคันนั้นไฟลุกทั่ว

กำลังพุ่งเข้าชนคนและวัว สุดท้ายปลอดภัยชัวร์แต่รถยับ

นั่นบางใครยอมให้ตนแหลกฉีก เพื่อให้อีกหลายชีวิตมิปลิดดับ

นั่นบางใครสละกายมลายลับ เพื่อให้คนอีกเกินนับสู่ปลายทาง

นั่นบางใครตักข้าวคำทุกข์ยาก ป้อนใส่ปากหญิงพิการเกือบทั้งร่าง

ทั้งที่ตนก็หิวโหยแทบวายวาง แต่อิ่มนางต้องมาก่อนทุกอ่อนแอ

 

บางใครเคยพร่ำพ่นยามหม่นไหม้ “จะทนอยู่ไปทำไมไร้ทางแก้

อยู่ก็เป็นภาระคนอื่นแท้แท้ ชีวิตแย่ เกินก้าวต่อ เกินถ่อทวน”

ชีวิตคือจิ๊กซอว์ยังต่อไม่จบ ท่ามทุกข์ยาก พราก-พบ หวังครบถ้วน

และชิ้นที่บางใครรอมาทั้งกระบวน อาจเป็นเราที่มีส่วนดลบันดาล

ขณะโลกกระสันลั่นกระสุน สันติภาพพร้อยพรุนฝุ่นเพลิงผลาญ

ยังมีมือในหลืบหล้าชะตากาล ปลูกและหว่านดอกไม้กลางไกปืน

 

มองรอบตัว ทุกทางเลือกมีทางรอด ตราบอ้อมแขนยังสวมกอด ยังหยิบยื่น

อยู่เพื่อเป็นผู้ให้ไม่หวังคืน ภูจะฟื้นเพราะหินแห่ดูแลกัน •

 

…………………………………………………………….

ไขคำ

หินแห่ = หินลูกรัง