เหมือนกับบทสรุปของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ที่ว่า “มันเป็น ธรรมดาทุกรัฐบาลก็เป็นแบบนี้ เมื่อเข้าสู่ปีที่ 4”

จะเป็นความคมเฉียบเพื่อนำเข้าสู่ประโยค

“ขอให้รอดูกันต่อไป อย่าเพิ่งหมดกำลังใจกับผมและรัฐบาล คสช.พยายามเต็มที่”

แต่ก็เหมือนกับ”ข้อเสนอ”ก่อนหน้านี้

“ขอให้เลือกเอาแล้วกันว่า จะเอาแบบผม หรือ จะให้กลับมาที่เดิม”

เหมือนกับเป็นความแหลมคม และคมเฉียบ

แต่เมื่อนึกถึงสภาพความเป็นจริงนับแต่รัฐประหารเมื่อเดือน

พฤษภาคม 2557 กระทั่งมาถึงทุกวันนี้

4 ปีของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ต่างออกไป

 

ความต่างโดยพื้นฐานอย่างที่สุดก็คือ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา มาด้วยกระบวนการ “รัฐประหาร”

นั่นก็คือ มาพร้อมกับอำนาจของ”ปืน”

นั่นก็คือ ไม่ได้มาด้วยกระบวนการของ”การเลือกตั้ง”ในแบบเดียวกับรัฐบาลที่มี นายชวน หลีกภัย ที่มี นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ เป็นนายกรัฐมนตรี

อย่างน้อย นายชวน หลีกภัย ก็ผ่านการเลือกจากประชาชน

อย่างน้อย นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ก็ผ่านการเลือกจากประชาชน

4 ปีของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา จึงมาโดยไม่มีใครเลือก

ยิ่งกว่านั้น ยังเป็น 4 ปีที่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ยังไม่ยอมให้ประชาชนได้”เลือกตั้ง”ทั้งๆที่เคยพร่ำบอก

เราจะทำตาม”สัญญา” ขอ “เวลา”อีกไม่นาน

 

ประเด็น การยื้อ และการหน่วง การเลือกตั้งต่างหากที่ทำให้ประชาชนเริ่มเกิดความสงสัยต่อคสช.

ในที่สุดก็คือ ต่อ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา

เห็นได้จากไม่ปฏิบัติตาม”ปฏิญญา โตเกียว” เห็นได้จากไม่ปฏิบัติตาม”ปฎิญญา นิวยอร์ค” เห็นได้จากไม่ปฏิบัติตาม”ปฏิญญา ทำเนียบขาว”

ปัญหาจึงเริ่มต้นมาจาก 1 คสช. โดย 1 พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์ โอชา อยู่ในฐานะเป็นหัวหน้า

“ความน่าเชื่อถือ”ต่างหากที่กำลังเป็น”ประเด็น”

เป็นประเด็นอันต่างจากรัฐบาลซึ่งมาจาก”การเลือกตั้ง”