เมื่อวันก่อน ผมได้ทำในสิ่งที่ค้างคาในใจมานานแล้ว

เอา “รูป” ไปให้ “เพื่อน”

เพื่อนของผมชื่อ “น้อง”

… วันเพ็ญ อรรชุนเดชะ

“น้อง” เป็นเพื่อนที่เรียนคณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์มาด้วยกัน

ตอนนี้เป็นผู้บริหารระดับสูงของ Exim bank

“น้อง” ไม่เคยเรียนวาดรูปเลย เพิ่งเริ่มหัดวาดรูปสีน้ำเมื่อ 3 ปีที่แล้ว

คิดอยากจะวาดรูป ก็เปิดยูทูบแล้วหัดวาดเอง

รูปแรกที่วาด คือ รูปบ้าน

วาดเสร็จ “น้อง” ก็เอามาลงในเฟซบุ๊กแล้วใส่แฮชแท็ก

#วาดรูปไม่ใช่ทาง

เป็นการถ่อมตัว กลัวโดนเพื่อนอำ

ตอนที่เห็นภาพนี้ ผมยังนึกในใจว่า “ไม่ใช่ทาง” จริงๆ

เพราะเป็นเหมือนภาพที่เด็กเล็กๆ วาดกัน

คิดว่าวาดรูปนี้เสร็จก็คงจะเลิกรา

เปล่าเลยครับ เธอวาดไม่หยุด วาดอย่างเมามัน

เดี๋ยวก็ส่งเข้ากรุ๊ปไลน์ของเพื่อน

เดี๋ยวก็ลงเฟซบุ๊กตัวเอง

ผมเพิ่งรู้วันก่อนว่า “น้อง” ตั้งปณิธานกับตัวเองว่าจะวาดให้ได้อย่างน้อย 100 รูป

ก่อนตัดสินใจว่าจะวาดต่อ

หรือเลิกรา

ภาพช่วงหลังๆ ของ “น้อง” เป็นรูปท้องทะเล

คลื่นในรูปสวยขึ้นเรื่อยๆ

บางรูปคลื่นเริ่มกระเซ็นออกมานอกภาพ

เหตุผลที่เลือกวาดรูปทะเลและคลื่น ก็คือ “มันอิสระดี”

เธอไม่มีพื้นฐานเรื่อง drawing ทำให้มีขีดจำกัดในการวาด

ต้องวาดภาพที่ไม่มีรูปทรง

“วาดคลื่น มั่วหน่อยก็ยังเป็นคลื่น”

เป็นเหตุผลที่สมกับเป็นเพื่อนผม 555

คือ ไม่ต้องมีเหตุผลมากนัก

จนวันหนึ่ง ปลายปี 2564 ผมคิดจะทำหนังสือขายในช่วงปีใหม่

ตั้งชื่อหนังสือว่า “จะข้ามมหาสมุทร อย่าหันกลับไปมองชายฝั่ง”

ผมนึกถึงภาพของ “น้อง” ขึ้นมาทันที

เหตุผลหนึ่ง คือ เป็นภาพของทะเล เข้ากับชื่อหนังสือ

และเหตุผลที่สอง คือ ผมคิดชื่อนี้ตอนที่ใกล้ถึงเดดไลน์ส่งโรงพิมพ์

ยังไม่มีรูปหน้าปก และภาพประกอบเลย

ผมนึกถึงคำที่เพื่อนๆ ชอบพูด

“เพื่อน มีไว้ทำไม”

คือมีปัญหาอะไร ให้บอกเพื่อน

ครับ วินาทีนั้นผมคิดถึงเพื่อนผมที่ชื่อ “น้อง” ขึ้นมาทันที

…เพื่อน มีไว้ทำไม?

 

ผมส่งไลน์ไปหาเพื่อนวันที่ 22 ตุลาคม 2564

ชวน “น้อง” มาร่วมสนุกกับหนังสือ

เธอตกใจ แต่ใจสู้

ขอดูรูปเก่าๆ ที่วาดไว้ เผื่อเอาใช้ได้เลย

สวยแต่ยังไม่เข้ากับชื่อเรื่อง

ผมลองส่งภาพถ่ายรูปหนึ่งที่ค้นจากอินเตอร์เน็ตไปให้ “น้อง” ดูเป็นต้นแบบ ตอนตีหนึ่ง

10 โมงเช้า เธอส่งไลน์กลับมา

รูปที่ส่งไปกลายเป็นภาพวาดสีน้ำ

…สวยมาก

ผมเอารูปนี้มาเป็นภาพหน้าปกหนังสือ “จะข้ามมหาสมุทร อย่าหันกลับไปมองชายฝั่ง”

จากนั้นก็ถึงภาพประกอบประมาณ 20 กว่าบท

ผมบอกคอนเซ็ปต์ของภาพที่อยากได้

“น้อง” ลุย

จะดึกดื่นแค่ไหนก็ไม่ว่า

ขอแก้ไขก็ไม่บ่น

ทำตัวยังกะเป็น AI

“น้อง” ลงมาเล่นด้วยอย่างเต็มที่

หลังจากลุยกันแบบหามรุ่งหามค่ำภาพประกอบในหนังสือทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย

ใช้เวลาเพียงแค่ 8 วัน

ถ้าไม่ใช่เพื่อนกัน ทำไม่ได้หรอกครับ

ต้นฉบับแต่ละบท ผมจะส่งให้น้องอ่านก่อนวาดภาพประกอบ

ยกเว้นบทเดียว คือ บทสุดท้าย

เพราะผมตั้งใจเขียนถึง “น้อง”

“ช่วงที่ทำงานร่วมกันประมาณ 1 สัปดาห์ ทำให้รู้เลยว่าทำไมเธอพัฒนาฝีมือได้เร็วมาก

ไม่ใช่ “พรสวรรค์” ที่เหนือกว่าคนอื่นชนิดที่วาดภาพแรกคนก็ตะลึง

แต่เป็น “ความมุ่งมั่น” เอาจริงเอาจัง

กล้าทดลอง กล้าทิ้ง

ผมเลือกภาพทั้งหมดมาแทรกตามบทต่างๆ

เริ่มจาก “วันนี้” คือ ภาพปกหนังสือที่เป็นรูปนกที่ทะยานผ่านมหาสมุทร ตามด้วยภาพช่วงหลังๆ ที่ฝีมือเริ่มอยู่ตัวแล้ว

จนถึง 4 บทสุดท้าย ผมเลือกภาพในช่วงแรกๆ ของ “น้อง”

และจบด้วยภาพสุดท้ายในบทนี้

ภาพ “บ้าน”

เป็นภาพใน “วันแรก” ที่ “น้อง” เริ่มหัดวาดครับ

ภาพนี้ธรรมดามาก

มาก…จนเหลือแต่รูปถ่าย ไม่มีภาพตัวจริง

เพราะ “น้อง” ฉีกทิ้งไปแล้ว

ครับ ภาพที่เห็นในหนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่ “ภาพประกอบ”

แต่ผมตั้งใจให้เป็น 1 ใน “เนื้อหา” ของหนังสือ

เป็นเรื่องที่ไม่มี “ตัวอักษร”

เรื่องราวที่บอกว่าทุกคนสามารถเริ่มต้นใหม่ได้

ไม่ว่าจะมีประสบการณ์หรือไม่

จะอายุเท่าไร

การเริ่มต้นในวันแรกอาจไม่สวยงาม

เต็มไปด้วยอุปสรรค

แต่ขอเพียงพยายามและมุ่งมั่น

แล้วเราจะมี “ภาพ” ในวันนี้ “ที่งดงาม”

ผมไม่ได้ให้เพื่อนทำงานให้ฟรีๆ นะครับ

จ่ายค่าวาดรูปเรียบร้อยพร้อมหนังสือจำนวนหนึ่ง

แต่มีข้อแม้ว่าภาพปกและภาพประกอบทั้งหมด

…ผมขอ

กะว่าจะใส่กรอบคู่กับหนังสือ คงจะเท่ดี

แต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ได้ใส่กรอบเลย

หลังจากหนังสือออก “น้อง” เคยไลน์มาพูดทีเล่นทีจริงว่าอยากได้รูปปกไว้เป็นที่ระลึก

เธอคงอยากได้จริงๆ เพราะเป็นภาพขึ้นปกหนังสือเล่มแรกในชีวิต

แต่ผมก็เฉยๆ ไม่ตอบรับอะไร

จนวันหนึ่ง “น้อง” ส่งการ์ดใบหนึ่งมาให้

เป็นงานแกรนด์ โอเพนนิ่ง งานแสดงภาพ Whispers of THE SEA ที่ PEARL ART SPACE

วันที่ 9 สิงหาคม 2567

ศิลปินที่แสดงภาพ

…วันเพ็ญ อรรชุนเดชะ

โห… “น้อง” เพื่อนผมกลายเป็นศิลปินแล้วครับ

ทันทีที่เห็นการ์ดเชิญ สิ่งแรกที่ผมทำคือ ไลน์ขอนัดเจอ “น้อง”

เพื่อจะทำในสิ่งที่ควรทำ

นั่นคือ เอาภาพหน้าปกหนังสือและภาพประกอบทั้งหมดไปให้เธอ

ภาพนี้ควรอยู่ในมือคนที่เห็นค่ามากที่สุด

“น้อง” ดีใจมาก

ผมเชื่อว่าภาพนี้ไม่ใช่ภาพที่สวยที่สุด

แต่เป็นภาพในความทรงจำภาพหนึ่งของเธอ

ภาพนี้ต้องอยู่ในงานแสดงภาพครั้งแรกของ “น้อง”

“คลื่น” ควรกลับคืนสู่ “ทะเล” •

 

ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ | หนุ่มเมืองจันท์

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022