การปรากฏขึ้นของ”โพล” ไม่เพียงสร้างความกังขา หากแต่ก่อให้เกิดความประหลาดใจตามมา

ไม่ว่าจะเป็น”นิด้าโพล” ไม่ว่าจะเป็น”สวนดุสิตโพล”

ยิ่งเมื่อตามมาด้วย”สถาบันพระปกเกล้า โพล” ประสานเข้ากับ”ศรีปทุมโพล” ประสานเข้ากับ “ธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์ โพล” ยิ่งทำให้หมดความตื่นเต้น

เนื่องจากดำเนินไปในทิศทางเดียวกัน นั่นก็คือ คะแนนและความนิยมเป็นของพรรคก้าวไกลอันดับ 1 และตามมาด้วยพรรคเพื่อไทย

นั่นอาจเพราะคะแนนและความเห็นอกเห็นใจเนื่องจากรู้สึกว่าพรรคก้าวไกลไม่ได้รับความเป็นธรรม ได้รับเลือกมาเป็นอันดับ 1 แต่ไม่ได้เป็นรัฐบาล

แต่ในท่ามกลางคะแนนที่มาเป็นอันดับ 1 ต่อคำถามที่ว่าหากมีการเลือกตั้งจะเลือกพรรคการเมืองใดที่สุ่มตัวอย่างเทให้กับพรรคก้าวไกลอย่างคึกคักและหนักแน่น

แต่ต่อคำถามที่ว่า “ในเรื่องการแก้ปัญหาท้องถิ่นประชาชนเชื่อมั่นกับพรรคการเมืองใดมากที่สุด”

เมื่อคำตอบเป็น”พรรคก้าวไกล”จึงก่อคำถาม ความสงสัยขึ้น

อาจเป็นคำถามของ”สวนดุสิตโพล” อาจเป็นคำถามในเรื่องของความเชื่อมั่นในทางการเมือง

เมื่อเชื่อมั่นพรรคก้าวไกล ก็เชื่อมั่นนโยบายพรรคก้าวไกล

แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าเป็นการแก้ปัญหา”ท้องถิ่น”มิได้เป็นปัญหา”รัฐบาล” และอยู่ที่ว่าพรรคก้าวไกลไม่ได้เป็นรัฐบาล หรือแม้กระทั่งคณะก้าวหน้าก็มิได้กุมการบริหาร”ท้องถิ่น”

ถามว่าความเชื่อมั่นมาจากรากฐานอะไรจึงเทให้กับพรรคก้าวไกลถึงร้อยละ 52.53 ขณะที่พรรคเพื่อไทยได้เพียงร้อยละ 19.79 ขณะที่พรรคพลังประชารัฐได้เพียงร้อยละ 17.30 น.

คำถามนี้จึงมิได้มาแต่จากพรรคเพื่อไทย มิได้มาแต่จากพรรคพลังประชารัฐ หากแต่น่าจะมาจากพรรคภูมิใจไทย หากแต่น่าจะมาจากพรรครวมไทยสร้างชาติ หากแต่น่าจะมาจากพรรคประชาธิปัตย์ หากแต่น่าจะมาจากพรรคชาติไทยพัฒนา

หรือแม้กระทั่งภายในพรรคก้าวไกลเองก็น่าจะมี”คำถาม”

จุดที่ละเอียดอ่อนเป็นอย่างมากยืนยันให้เห็นว่าคะแนนและความนิยมต่อพรรคก้าวไกลมิได้มาจากความสงสาร

เนื่องจากเรื่องของ”นโยบาย” เป็นเรื่องของ”หลักการ”

หากเป็นไปตามที่ปรากฏตามโพลย่อมหมายความว่าจุดแข็งทางการเมืองอันพรรคไทยรักไทยเคยริเริ่มและประสบความสำเร็จได้ผันมาเป็นจุดแข็งของพรรคก้าวไกลแล้ว

แม้ว่าพรรคเพื่อไทยจะมีรากฐานมาจากพรรคพลังประชาชนและมีรากฐานมาจากพรรคไทยรักไทยก็ตาม