คอลัมน์ประจำ

‘ยื้อ’

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 21 - 27 มิถุนายน 2567
คอลัมน์ของดีมีอยู่
เผยแพร่

ก่อนหน้านี้ หลายคนพากันคาดเดาหรือตื่นตระหนกตกใจว่า “วันที่ 18 มิถุนายน” ที่ผ่านมา อาจมีสภาพเป็นดัง “วันปรอทแตก-เดือดระอุ” ของสังคมการเมืองไทย

ด้วยความเชื่อว่าชะตากรรมทางการเมืองของอดีตนายกรัฐมนตรี “ทักษิณ ชินวัตร” อันข้องเกี่ยวกับกฎหมายอาญามาตรา 112 รวมทั้งชะตากรรมทางการเมืองของนายกรัฐมนตรี “เศรษฐา ทวีสิน” และพรรคฝ่ายค้านอย่าง “ก้าวไกล” ที่อยู่ในขอบเขตอำนาจการพิจารณาของศาลรัฐธรรมนูญ

จะถูกพิพากษาชี้ขาดอย่างรวบรัด ตัดตอน เด่นชัด ไม่เคสใดก็เคสหนึ่ง หรืออาจครอบคลุมทุกกรณี

ส่วนกระบวนการเลือกสมาชิกวุฒิสภา ที่ดูสับสน งุนงง มั่วซั่ว “อย่างมีแบบแผน” และเริ่มเห็นเค้าโครงหน้าตาของ 200 สว.ชุดใหม่ชัดเจนยิ่งขึ้นเรื่อยๆ นั้นอาจถูกล้มกระดานลงก่อนวันชี้ชะตา 26 มิถุนายน

แต่สุดท้ายแล้ว “วันที่ 18 มิถุนายน 2567” ก็เป็นเพียง “วันธรรมดาๆ” อีกหนึ่งวัน ที่คล้ายจะไม่มีอะไรสลักสำคัญบังเกิดขึ้น

การเลือก ส.ว. น่าจะดำเนินไปได้โดยปกติ จนสิ้นสุดกระบวนการ ส่วน “รัฐบาลเศรษฐา-เพื่อไทย” ก็ยังคงดำรงอยู่ เช่นเดียวกับพรรคก้าวไกลที่ยังไม่ได้ถูกยุบทิ้งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ชีวิตทางการเมืองของ “ตัวละครเปิดหน้า” ทุกๆ ฝ่าย ยังถูก “ยื้อ” ออกไปอีกสักระยะหนึ่ง แม้หนทางภายภาคหน้าจะเต็มไปด้วยความคลุมเครือ-พร่าเลือนก็ตาม

 

ถ้าเปรียบการเมืองไทยร่วมสมัยเป็นการชกมวย นี่ก็เป็นเกมที่ไม่มีฝ่ายไหน “กล้าแลกหมัด” กันแบบเราไม่น็อกเขา ก็ถูกเขาน็อกขนาดนั้น

สภาพที่เราเห็น คือ การกอดปล้ำ ไล่แขน ดูเชิงกันไปเรื่อยๆ อีกพักใหญ่

หากเทียบกับสงคราม นี่ก็เป็นสงครามที่ฝ่ายหนึ่งชนะในสนามรบหนึ่ง ส่วนอีกฝ่ายก็รบชนะในอีกศึกหนึ่ง เรียกว่าเก่งกันคนละชัยภูมิ คนละเงื่อนไข-สภาพแวดล้อม

โดยยังไม่มีผู้ชนะที่เด็ดขาด ไม่มีผู้พ่ายแพ้ที่ย่อยยับ ไม่มีใครกำลังพุ่งผงาดไปสู่ความรุ่งโรจน์ และยังไม่มีใครล้มหายตายจากไปอย่างถาวรนิรันดร์กาล

 

จุดชี้วัดจริงๆ ของ “เกมการเมืองแบบยื้อยุดไปมา” ลักษณะนี้ ย่อมอยู่ที่ว่าใครจะเป็นฝ่ายอึดกว่า ทำผิดพลาดน้อยกว่า เข้าใจคนส่วนใหญ่มากกว่า และปรับตัวเข้ากับความเปลี่ยนแปลงของโลก-สังคมได้ดีกว่า

ผู้ชนะในระยะยาวย่อมต้องมีคุณลักษณะข้างต้น

การชนะหมากแค่กระดานเดียว ท่ามกลางสภาวการณ์ที่มองไม่เห็นอนาคต คนรุ่นใหม่ๆ อยากหนีออกจากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง เกิดความแตกแยกทางความคิดในหมู่ประชาชน (แบบจูนกันไม่ติด) ประเทศถูก (ไม่) ขับเคลื่อนด้วยระบบราชการอันเทอะทะเฉื่อยชาตายซาก ชาวบ้านร้านตลาดขาดกำลังซื้อ ส่วนกราฟตลาดหุ้นก็ดิ่งลงทุกวันๆ

ย่อมไม่อาจเรียกว่าเป็น “ชัยชนะทางการเมือง” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

หรือพูดในอีกแง่มุมหนึ่งก็คือ คงไม่มีใครกล้าตัดสินใจทุบศัตรูอย่างหุนหันพลันแล่นและลงมือทำอะไรอย่างอุกอาจ ในบริบททางการเมือง สังคม และเศรษฐกิจ เช่นนี้หรอก •

 

ของดีมีอยู่ | ปราปต์ บุนปาน