ด้วยความทะยานจากแรงขับของความอยากรู้อยากเห็น การออกเดินทางในครั้งนี้ นำพาผมมายังพื้นที่ต่างมิติ ต่างออกไปจากโลกที่ผมคุ้นเคย ภารกิจ “ตามหาสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น” กับแผนการอันแสนเรียบง่ายที่ได้ถูกวางไว้ เมื่อไปถึงแล้วกับพื้นที่ต่างมิติ ผมแค่เดินออกสำรวจ และพยายามมองให้เห็นจากสิ่งที่ตามหา และเมื่อเจอเข้ากับสิ่งที่หมายตา ก็จะถ่ายบันทึกภาพไว้ ด้วยอุปกรณ์ที่เรียกกันว่า “camera”

การเดินทางที่นานพอควร หลังจากรอให้ผ่านขั้นตอนทดสอบ ภาวะของการหยุดนิ่ง จากแสงไฟสีเหลือง สีแดง สีเขียว ไล่ตามลำดับ ยานพาหนะสีเหลี่ยมทรงกระบอกมีล้อ สองประตู ยี่สิบหน้าต่าง

นำพาผมมายังที่หมายปลายทางได้อย่างปลอดภัยในท้ายที่สุด

ในมิติที่คาดเดาอะไรไม่ได้ มันคือความยาก ในมิติของความไม่รู้ที่มีต่อสิ่งใหม่ มันคือความท้าทาย พื้นที่ต่างมิติ ต้อนรับการมาถึงของผม ด้วยความรู้สึกสนุกและตื่นเต้น ทุกสิ่งรอบๆ ตัวดูแปลกตา และถูกประดับประดาแต่งแต้มอยู่ด้วยแสงไฟหลากสีสัน จนสะท้อนให้ภาพแห่งจินตนาการ สร้างความแปลกตาน่าค้นหา

ขอบเขตระยะทางของการออกสำรวจ ไม่ระบุชัดเจนตายตัวในความใกล้ไกล มีเพียงระยะของเวลาเท่านั้นที่ผมควรระวังเพราะมีอยู่อย่างจำกัด และมันอาจหมดลงก่อนที่ภารกิจในครั้งนี้จะเสร็จสิ้น ทุกๆ ฝีก้าว ทุกๆ การมองหา เมื่อเดินหน้าบ่อยครั้งที่ผมจำต้องหันกลับมามองหลัง เพื่อมองหาให้ได้เห็นในสิ่งที่อาจมองข้าม ผมหยุดยืนและก้าวต่อไป เพลินอยู่กับห้วงเวลานั้น อิ่มเอมไปกับรสชาติของการสำรวจ

พื้นที่ต่างมิติ ทำให้ผมมองเห็นในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น และแน่นอนกับฟากฝั่งของความเป็นไปได้ ความต่างมิติก็อาจทำให้ผมไม่เห็นในบางสิ่งได้เช่นเดียวกัน ภารกิจในแบบส่วนตัว การนำพาตัวเองมายังพื้นที่ที่ต่างจากมิติเดิมๆ ช่วยให้ผมได้ตระหนักถึงความไม่รู้ของตัวเอง

ยังมีอีกหลายสิ่งมากนัก ที่ผมนั้นยังไม่เคยเห็นและไม่อาจเข้าใจ

ด้วยว่ากันว่า ถ้าเราอยู่ต่างมิติ ก็จะมองไม่เห็นในสิ่งที่อยู่ต่างมิติออกไป หลายคนอาจจะโยงไปถึงมิติเร้นลับอย่าง มิติของภูตผีปีศาจ หรืออาจคิดไกลจนไปถึงสุดขอบฟ้าอย่าง “UFO กับมิติแห่งห้วงจักรวาล” และอาจทะลุมิติคิดกันไปจนถึง “การเดินทางข้ามเวลา” หากแต่พื้นที่ต่างมิติที่ผมเดินทางไป มันเป็น “มิติของความรู้สึก” พื้นที่ที่ผมพอจะ “เดินทางในแบบเช้าไปเย็นกลับ”

เพราะพื้นที่ชีวิตมันมากด้วยมิติอันซับซ้อน บนจุดยืนที่มองเห็นผ่านมิติของความรู้สึก มิติความคิด มิติความรู้และประสบการณ์ และมิติอื่นๆ มากมาย จนบางครั้งกับใครบางคน ที่ “แม้จะอยู่ใกล้เพียงใดก็อาจมองไม่เห็นกัน” มันเป็นความรู้สึกของความห่างไกล แม้จะอยู่เพียงใกล้ และนั่นอาจเป็นเพราะ “การอยู่มิติที่ต่างกัน จึงไม่เห็นซึ่งกันและกัน”

เราจะเห็นใจกันได้ คงต้องอยู่ในมิติเดียวกัน เมื่อมองไม่เห็นก็ยากที่จะเข้าใจ อาจลองมอง “ทะลุมิติของตัวเอง” ดูสักครั้ง แล้วออกไปสำรวจให้เห็นชีวิตที่อยู่ต่างมิติ เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน กับเรื่องราวของความผาสุก และความทุกข์ระทมของสิ่งที่เรียกว่า “ชีวิต”

ขอบคุณมากมายครับ •

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022