ด้วยวาระของการรอคอย เวลาที่เข้าใจยากจะช้าเฉื่อย หากแต่เข็มนาฬิกาจะยังคงเดินวนเป็นวงกลม ตรงตามเวลา ต่างกันกับเวลาของความรู้สึก ที่อาจเดินช้าลงหรือเร็วขึ้นตามเหตุแห่งเรื่องราวของใครต่อใคร

ในโลกแห่งการรอคอย “ดอกไม้ไม่ผลิบานในช่วงเวลาอันเหี่ยวเฉา” อย่าได้ถวิลหาเสรี เพราะมันกับถูกจองจำไว้กับการรอคอยนั้น ตราบจนกว่าระยะเวลาของการรอคอยจะสิ้นสุดลง

เสียงนกตัวเล็กๆ ร้องประสานเสียงในยามเช้า บอกให้รู้ว่า รุ่งอรุณแห่งการรอคอยได้เริ่มต้นขึ้น

ไม่นานหลังจากที่ผมตื่นลืมตา ลุกนั่งตั้งสติ ออกจากความฝันที่จำอะไรไม่ได้ เริ่มต้นวันใหม่กับสิ่งดีๆ ที่อาจเกิดขึ้นได้ไม่ยาก

กับเช้านี้ที่ผ่านตลอด ณ ห้องเช่าแบบห้องน้ำรวม เช้าเร่งด่วนกับการที่ไม่ต้อง “รอคอยใครสักคน” ชิงเข้าใช้ห้องน้ำไปก่อนหน้า มันเป็นการประเดิมวันที่ดี

หากแต่เหรียญแห่งชะตานั้นมีสองด้าน อดีตที่อยากลืมกลับจำแม่น ในวันอันแสนเศร้า กับตราบาปให้ชีวิตบนความไม่ตั้งใจ ช่วงเวลาที่ไม่อาจกลั้นทุกข์ กับการ “รอคอยใครสักคนที่นานเกินทน” อยู่ที่หน้าห้องน้ำ

การใช้ชีวิตอยู่กับ “เงื่อนไขของการรอคอย” อาจต้องใช้มากกว่าแค่ความเข้าใจ คือการทำใจ

“การรอคอยภาคบังคับ” ผมขับรถออกจากบ้านเดินทางเพื่อไปทำงาน รอคอยสัญญาณไฟเขียวที่แยกไฟแดง อย่างใจจดใจจ่ออยู่ด้วยความกดดัน และอาจมีใครบางคนห้ามใจไม่อยู่ ขับรถผ่าสัญญาณไฟแดง ที่ไม่รอแล้วกับสัญญาณไฟเขียว

สิ่งนี้ทำให้ผู้ที่กำลังเฝ้ารอคนอื่นๆ รวมทั้งผมอีกหนึ่ง ได้ลุ้นระทึกกับการใช้ชีวิตเป็นเดิมพันของใครบางคน เพื่อหนีช่วงเวลาแห่งการรอคอยที่ยาวนาน

ถ้าเราเลือกแล้วที่จะรอคอย ไปจนกว่าลูกไก่จะฟักออกมาจากไข่ ไปจนกว่าต้นไม้จะผลิดอกออกผล ไปจนกว่าฤดูกาลจะเปลื่ยนผ่าน ไปจนกว่าใครบางคนจะรักกัน ทั้งหมดนี้และอีกมากมาย ล้วนแล้วต้องอาศัยระยะเวลา กับการมาถึงที่กำลังจะเกิดขึ้น และกับคำว่า “ในไม่ช้า”

หากต้องการที่จะปลอบใจตัวเองไปพลาง ในช่วง “เวลาที่จำต้องรอคอย”

ความเคลือบแคลงใจ สงสัยในก้าวเดินของเวลา ยังมีอยู่มิได้ขาดหายไปในความรู้สึก การรอคอยทำให้เวลาเดินนั้นช้าลง ราวกับจะหยุดนิ่ง ไม่เดินต่อ หรืออาจเป็นเพราะ “ใจตัวเองที่เร่งรีบไปกับการรอคอย” บางครั้งก็นำพาไปสู่ความรู้สึกของการถูกกุมขังในอยู่กับห้วงเวลา ไปไหนไม่ได้อีก จนกว่าจะได้พบเจอกับสิ่งที่รอคอยอยู่ มันอาจเป็นซี่กรงถักทอมาจากสายใยของความอาลัยอาวร ติดอยู่กับสิ่งใดในสิ่งหนึ่ง

รอฟ้าคอยฝน การรอคอยลอยลมบน อยู่ร่วมกับกลุ่มก้อนเมฆของความไม่แน่นอน คงต้องเตือนตัวเองให้ทำความรู้จักและเข้าใจ “เหตุแห่งการรอคอย” ให้มากขึ้นกว่าเก่าก่อน ในวันที่ฝนตกฟ้าคะนองไปทั่ว และนานเกินกว่าจะรอคอยให้ฝนซาน้ำตาซึมอยู่ใต้ฟ้า “อย่ากลัวฝน แต่กลัวที่จะรอ” พกร่มไว้ให้ร่วมทาง เผื่อไว้ในวันที่ไม่อยาก “รอฟ้าคอยฝน” ในวันที่ตราบาปอาจซ้ำรอยเดิม

ขอบคุณมากมายครับ •

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022