ตลาดนัด

พิชัย แก้ววิชิต

“เมื่อยังไม่ว่าง” จะวางไว้ตรงไหนกับสิ่งที่ยังอยู่ในกำมือ ความพะรุงพะรังของชีวิตจากสิ่งของที่ต้องถือครอง สองแขนเหยียดจนเกือบตึง สองมือยังคงกำไว้แน่นกับของกินและของใช้ ที่จะยังไม่ครบและจบสักที กับของซื้อติดไม้ติดมือเพราะความคิดตามใจของตัวเอง เพราะชีวิตยังมีอีกหลายสิ่งให้เลือกสรรค์ ช่วงเวลาจับแล้วก็จ่าย ภายในพื้นที่กว้างๆ กับกติกาที่ชาวบ้านรู้กันทั่ว กับการเปิดให้บริการหนึ่งวันต่อสัปดาห์ ในนามของสถานที่ที่มีชื่อว่า “ตลาดนัด”

พื้นที่ตลาดรายสัปดาห์ แหล่งของซื้อของขายดึงดูดความสนใจผู้คนในทุกระดับ และตอบสนองปัจจัยในแบบของมันต้องมี ตลาดรวมและรวบแล้วกับเหล่าบรรดานักช้อปมากหน้าหลายตา หลากหลายช่วงวัย ตั้งแต่ทารกแรกอุ้ม เลื่อนขั้นไปจนถึงผู้เฒ่าผู้แก่ที่ถือไม้เท้าช่วยพยุงก้าวเดินแห่งอนาคต

ด้วยความต้องการอันหลายหลาย เหล่าสินค้าของกินของใช้ ก็ย่อมมีไม่น้อยไปกว่ากลุ่มลูกค้าที่มาตามนัด ของขายหลายหลากชนิดถูกจัดวางไว้อย่างน่าสนใจ ไต่ระดับการวางสินค้าตั้งแต่ภาคพื้นดิน วางบนโต๊ะ

ไปจนถึงแผงร้านชั่วคราวสร้างขึ้นให้ดูน่าสนใจ

 

บุคลากรสำคัญด้านการตลาด พ่อค้าแม่ขายบริการด้วยความเป็นกันเอง หลายคนหันหน้ายิ้มสวยๆ เรียกลูกค้าที่เดินผ่านไปมา และมีบ้างที่ใครบางคนหันหลังขายสินค้าด้วยความมั่นใจในสายมูของตัวเอง ทำให้ลูกค้าขาจรอย่างผมได้รับแรงบันดาลใจดีๆ ของการทำธุรกิจที่ขับเคลื่อนด้วยแรงศรัทธา

เดินตามใจในวันหยุด สายตาแห่งความอยากสอดส่องหาอาหารคาวหวาน และอื่นๆ ทั้งที่จำเป็นและไม่จำเป็นไปทั่วตลาดนัด สมองก้อนน้อยยังคงทำหน้าที่คำนวนราคาสินค้ากับเงินในกระเป๋าและตัวเลขในบัญชี และอาจมีการแจ้งเตือนใจอยู่เป็นะยะด้วยความเป็นห่วงว่าอย่าเลือนลืม “ช่วงปลายเดือนของชีวิต”

การเดินอยู่ในวังวนตลาดนัดนานเกินไป ทำให้รู้ซึ้งความจริงข้อหนึ่งที่ผมแอบคิดไปเองว่า “ความโลภย่อมมีน้ำหนักของมันเสมอ” สัจจะนี้จะรู้ชัดมากยิ่งขึ้น

ถ้าใครมีโอกาสได้เดินตลาดนัดช่วงเงินออกของทุกๆ ต้นเดือน

เมื่อ “หิ้วน้อยคงไม่ต้องหอบ กับความอยากที่รู้จักหยุด” ทางสายกลางของการเดินตลาดนัดของผมคงอยู่ที่ตรงนี้ และกับโลกกว้างที่ไม่ได้นัด คงมีอะไรอีกมาก กับสิ่งต่างๆ ที่มาพร้อมกับเรื่องราวที่มีมากกว่าร้อยแปดให้ผมได้เลือก แต่จะถือและหิ้วอะไรไปบ้างนั้น ก็คงเลือกเอาแต่ที่ใช่ และได้ใช้ก็คงพอ / เทคนิค : F.8 1/640s ISO100 / สถานที่ : ถนนพญาไม้ กรุงเทพฯ

สองแขนที่เคยว่างเปล่าเบาสบาย เริ่มรู้สึกถึงความล้าจากน้ำหนักที่มากเกินของสิ่งที่เลือกซื้อมากไปหน่อย ความพอดีหายไปเพราะสิ่งที่ผมหอบหิ้วมา เมื่อถึงบ้านแล้วจึงรีบวางลงบนโต๊ะกับสิ่งของที่หิ้วจนหอบ

“ความรู้สึกของการปล่อยแล้ววางเป็นแบบนี้เอง”

ผมนั่งมองของกินที่ไม่น่าจะกินหมด นั่งดูของใช้ที่น่าจะไม่มีโอกาสได้ใช้ อย่างกระปุกหมูออมสินปูนปลาสเตอร์สีชมพูตัวใหญ่ และอื่นๆ อีกมากมาย

เมื่อ “หิ้วน้อยคงไม่ต้องหอบ กับความอยากที่รู้จักหยุด” ทางสายกลางของการเดินตลาดนัดของผมคงอยู่ที่ตรงนี้ และกับโลกกว้างที่ไม่ได้นัด คงมีอะไรอีกมาก กับสิ่งต่างๆ ที่มาพร้อมกับเรื่องราวที่มีมากกว่าร้อยแปดให้ผมได้เลือก แต่จะถือและหิ้วอะไรไปบ้างนั้น ก็คงเลือกเอาแต่ที่ใช่ และได้ใช้ก็คงพอ

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต