การจับมือระหว่างพรรคประชาธิปัตย์กับพรรคเพื่อไทยอาจเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้หากมองจาก”อดีต”

อดีตก่อนรัฐประหารเดือนกันยายน 2549

อดีตก่อนรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557

เพราะว่าพรรคประชาธิปัตย์เคยมีส่วนร่วมในการปูทางสร้าง เงื่อนไขให้กับ “รัฐประหาร”

ทั้งเมื่อเดือนเมษายน พฤษภาคม 2553 ยิ่งสาหัส

ข้อเสนอจาก นายพิชัย รัตตกุล ที่ให้ 2 พรรคการเมืองนี้จับมือกันจึงเป็นเรื่องถูกไยไพ หยามหยัน

อิมพอสสิเบิ้ล เป็นไปไม่ได้

กระนั้น บนวิถีแห่งการเมืองมีสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สามารถเป็นไปได้มาแล้ว

 

ขอให้ศึกษาจากประวัติศาสตร์ยุคใกล้ของจีนที่มีการต่อสู้ระหว่างรัฐบาลเจียงไคเช็คกับพรรคคอมมิวนิสต์จีน

ในเดือนเมษายน 1927 ฆ่ากันเป็นแสน

ยิ่งเมื่อเหมาเจ๋อตงนำพลพรรคไปตั้งฐานที่มั่นขึ้นในจิ่งกังซาน เพื่อต่อสู้ด้วยอาวุธ การปราบปรามนำไปสู่การสังหารคนจีนด้วยกันเป็นล้าน

แต่เมื่อญี่ปุ่นส่งกองทัพเข้ายึดครองจีน

พรรคคอมมิวนิสต์เสนอจับมือกับรัฐบาลเจียงไคเช็คโดยต่อสู้กับศัตรูจากต่างชาติคือญี่ปุ่น ตอนแรกเจียงไคเช็คปฏิเสธ

ต่อเมื่อจอมพลจางโซเหลียงจับตัวเจียงไคเช็คที่ซีอาน

และโจวเอินไหลเป็นตัวแทนพรรคคอมมิวนิสต์เจรจาให้ปล่อยตัวและร่วมเป็นพันธมิตรต่อต้านญี่ปุ่น

แนวร่วมต่อต้านญี่ปุ่นจึงได้เกิด

 

ปมเงื่อนของพันธมิตรไม่ว่าในทางการเมือง ไม่ว่าในทางการทหาร คือ การวิเคราะห์สถานการณ์

แยกมิตร แยกศัตรู

หากพรรคการเมืองใหญ่อย่างพรรคประชาธิปัตย์ พรรคเพื่อไทย ยังยึดอีกฝ่ายเป็นศัตรูในขณะที่คสช.รุกคืบเข้ามาเสพเสวยความขัดแย้งนี้เป็นภักษาหาร

เป็นภักษาหารตั้งแต่ปี 2549 กระทั่งปี 2560

ก็ยากยิ่งที่การจับมือเป็นพันธมิตรระหว่างพรรคประชาธิปัตย์ กับพรรคเพื่อไทยจะเกิดขึ้นได้

เว้นแต่จะรู้สึกว่า”ศัตรู”ตัวจริงเป็นใครเท่านั้น