ตื่นเต้น

 

เพิ่งผ่านเรื่องตื่นเต้นมาสดๆ ร้อนๆ

ผมไปพูดบนเวทีงาน Digital SME conference Thailand 2022 ที่สามย่านมิตรทาวน์มาครับ

คนจัดงาน คือ “ทิป” หรือ “ดิจิทัล ทิป”

“ทิป” เคยเป็นผู้บริหารงานออนไลน์ทั้งหมดของ “เวิร์คพอยท์” และเคยเรียนหลักสูตร ABC ด้วย จึงคุ้นเคยกัน

ส่วน “เจมส์” ผู้เป็นสามีเป็นครีเอทีฟของ “เวิร์คพอยท์”

“เจมส์” เก่งมาก รายการดังๆ หลายรายการก็มาจากเขา

“ทิป” ออกจากเวิร์คพอยท์ก็มาเปิดหลักสูตรสอนเรื่องการใช้โซเชียลมีเดียในการขายของออนไลน์

ถือเป็นผู้เชี่ยวชาญมือต้นๆ ของเมืองไทย

วันหนึ่ง “เจมส์” โทรศัพท์มาชวนผมเป็นวิทยากรในงาน Digital SME conference Thailand 2022

ตามปกติผมไม่ค่อยไปบรรยายในงานสัมมนาที่ขายบัตรแบบนี้

เพราะเมื่อคนจ่ายเงินมาฟัง

เขาจะคาดหวังสูง

ไม่เหมือนไปบรรยายตามบริษัท

คนคาดหวังมีเพียงแค่ผู้บริหารหรือฝ่าย HR ที่จัดงาน

ส่วนพนักงานที่ฟัง ไม่เสียเงิน เขาจะคาดหวังไม่สูง

เป็นวิธีคิดแบบ “ชีวิตไม่ยาก ถ้าตั้งโจทย์ง่าย” ของผม

ตอนแรก ผมก็ปฏิเสธไปว่าไม่เหมาะกับงาน

แต่ “เจมส์” ทำงานด้านนี้มานาน

รู้ว่าจะชวนคนมาออกรายการต้องทำอย่างไร

พอบอกว่าไม่เชี่ยวเรื่อง “ดิจิทัล”

เขาก็บอกว่าอยากฟังเรื่องประสบการณ์นักธุรกิจใหญ่ที่ผมเคยสัมภาษณ์มา

เช็กวันที่จัดงาน วันนั้นผมติดงานแต่งงานของหลานสาว

ถือเป็นเหตุผลที่ดีมากในการปฏิเสธ

“เจมส์ขอโทษจริงๆ ติดงานแต่งหลานสาว”

นึกว่าเรียบร้อย

“ไม่เป็นไรครับ งานของผมจัดทั้งวัน พี่เลือกเวลาได้เลย”

ครับ ในที่สุด ผมก็รับปาก

ไปก็ไป

 

ตอนที่รับปากผมยังไม่เห็นชื่อวิทยากร

พอใกล้ถึงเวลาขายบัตร “ทิป” เริ่มปล่อยชื่อวิทยากรออกมา

เห็นรายชื่อแล้วก่ายหน้าผากเลยครับ

เพราะวิทยากรจะเป็น “เทพ ดิจิทัล” กันทั้งนั้น

แค่นี้ก็น่ากลัวแล้ว

แต่พอดูหน้าตาก็ได้ข้อสรุปใหม่ที่น่ากลัวกว่า

…ทำไมข้าพเจ้าแก่ที่สุดเลย

ขนาดเขาเปิดชื่ออาจารย์ชัชชาติ สิทธิพันธุ์ ผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานครมาเป็นคนสุดท้าย

ผมก็ยังรักษาตำแหน่งอาวุโสสูงสุด

แต่ต้องมาพูดเรื่อง “ดิจิทัล” ที่เหมาะกับคนรุ่นใหม่

“ตาย” ยกกำลังสอง

ตอนนี้ไปวงไหน ผมเริ่มมีปัญหาเรื่องหนึ่ง

คือ หา “พี่” ไม่เจอ

ไม่ได้เรียกใครว่า “พี่” มานานแล้ว

อย่างวงกินข้าววงหนึ่งที่มี “โน้ส” อุดม “โหน่ง” วงศ์ทนง ปิงปอง “เอ๋” นิ้วกลม “ตูน” อาทิวราห์ ฯลฯ

ผมจะไปร่วมวงอย่างสบายใจ

เพราะมี “พี่จิก” ประภาส เป็นผู้อาวุโสสูงสุด

แต่พอช่วงโควิด “พี่จิก” เก็บตัว

เจอกันทีไร ผมกลายเป็น “พี่” อยู่คนเดียว

หลักสูตร ABC ก็เหมือนกัน ตอนรุ่นแรกๆ ผมต้องพยายามจำว่ามีใครที่ผมต้องเรียก “พี่” บ้าง

มีใครเป็น “เพื่อน” ที่เรียกชื่อเฉยๆ บ้าง

แต่พอรุ่นหลัง ความจำผมดีมาก เพราะแทบไม่ต้องใช้ “รอยหยัก” ในสมองในการจำชื่อ “พี่” เลย

เพราะ “พี่” มีแค่ 2-3 คน

ครับ พอรู้ว่าเป็น “พี่คนโต” ของการขึ้นเวทีครั้งนี้ และเป็นคนที่ “ไม่เข้าพวก” ที่สุด

ผมก็เริ่มหา “บันไดหนีไฟ”

เรื่องนี้เป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวครับ ใช้ประจำตอนเขียนต้นฉบับ

ตอนปิดต้นฉบับ “ไฟ” คือ “เดดไลน์”

“บันไดหนีไฟ” คือการหาประเด็นที่สามารถปิดต้นฉบับได้เร็วที่สุด

สมัยก่อน จะเป็นหนังสือที่เคยอ่านแล้วพับๆ ไว้ หรือข้อมูลในสมุดบันทึก

ถ้าพับไว้ ถ้าบันทึกไว้ แสดงว่าต้องมี “ประเด็น”

แต่การพูดครั้งนี้ “ไฟ” คือ “ดิจิทัล” ที่มี “เทพ” เต็มไปหมด

เราจะหาประเด็นไหนที่คนอื่นไม่มี แต่เรามี

ฉีกออกไปเลย

อย่าไปสู้ในสนามที่รู้ว่าพ่ายแพ้

นอกจากนั้น ประเด็นที่พูดต้องเกี่ยวกับงานนี้ด้วย

Digital SME conference Thailand 2022

“ดิจิทัล” ไม่ได้แน่ๆ

จะเอาคำว่า “ไทยแลนด์” มาเป็นประเด็นเกาะเกี่ยวก็น่าเกลียดไปหน่อย

เอาเรื่อง “เอสเอ็มอี” ก็แล้วกัน

นึกถึงประสบการณ์จริงตอนขายหนังสือ และทุเรียน-มังคุด ออนไลน์

มีหลายเรื่องสนุกดี

คนอื่นเน้นเนื้อหา

เมื่อสาระมีมากแล้ว

เราเลือกทาง “ไร้สาระ” ดีกว่า

…ทางของเรา ต้องเลือกเอง

 

คืนก่อนการขึ้นเวที ผมวางโครงเรื่อง เรียงสไลด์เสร็จตอนประมาณตี 2

สายๆ ไปงานแต่งหลานสาว

บ่าย 3 ถึงงาน

คิวขึ้นพูดประมาณ 5 โมงเย็น แต่คนพูดก่อนหน้านี้เกินเวลาสะสมประมาณ 1 ชั่วโมง

ได้ขึ้นจริงตอน 6 โมงเย็น

น้องถามว่าจะใช้ไมค์ถือ หรือไมค์แปะ

“ไมค์แปะ” คือไมโครโฟนที่แปะที่แก้ม เหมือนนักแสดงละครเวที

การใช้ “ไมค์แปะ” มือ 2 ข้างจะออกลีลาได้เต็มที่

ถ่ายรูปก็สวย เพราะไม่มีไมค์บังปาก

“มืออาชีพ” มักใช้ “ไมค์แปะ”

ผมบอกน้องด้วยความมั่นใจว่าเอา “ไมค์แปะ”

กะยืนออกลีลาเต็มที่

ระดับนี้แล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ความตื่นเต้นยังเพิ่มขึ้นไม่หยุด

เพราะสไลด์ชุดนี้ไม่ใช่สไลด์ชุดที่ใช้ประจำ พูดจนเข้าปากแล้ว แต่เป็นชุดที่เพิ่งเสร็จเมื่อคืน จำก็ยังจำไม่ค่อยได้

ผมตัดสินใจเปลี่ยนใหม่

ขอ “ไมค์แปะ” เหมือนเดิม

แต่เพิ่มเติมคือ ขอถือ “ไอแพด” ด้วย

เพื่อดูสคริปต์

อย่าถามว่าทำไมไม่ใช้ “ไอโฟน” เครื่องเล็กๆ

ใครถามถือว่าเป็นคนไม่รู้จักกาลเทศะ

อีกครึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นเวที ความตื่นเต้นขึ้นจุดสูงสุด

ผมตัดสินใจบอกน้องอีกครั้ง

คราวนี้ไม่เหลือความละอายต่อบาปแล้ว

“พี่ขอเป็นนั่งเก้าอี้ มีโต๊ะวางไอแพด และใช้ไมค์ลอยนะครับ”

ขอลดความเสี่ยงด้วยการอยู่ในพื้นที่ที่คุ้นเคย

ยังไม่พอ ยังแอบมานั่งเก้าอี้ด้านข้างเวทีเพื่อให้ก้นคุ้นชินกับเก้าอี้

พอขึ้นเวทีปั๊บ สิ่งแรกที่รู้สึกคือ ข้าพเจ้าตัดสินใจถูกต้อง

นั่งเก้าอี้ มีโต๊ะวางไอแพด

ชีวิตเบา สบายเลยครับ

ครบ 30 นาที

ตัดเกรดให้ตัวเองว่า…รอด

เพราะไม่มีเสียงโห่ตามมา

 

เจอหน้า “เจมส์” ด้านล่าง

ประโยคแรกที่ผมบอกน้อง

“ไม่เอาอีกแล้วนะ เวทีแบบนี้ ตื่นเต้นเกินไป”

แล้วบอกหลักการของชีวิตวันนี้

…ไม่นิยมเรื่อง “ตื่นเต้น”

เน้น “ตื่นสาย” อย่างเดียว •

 

ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ | หนุ่มเมืองจันท์

www.facebook.com/boycitychanFC

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022