เอกภาพ

พิชัย แก้ววิชิต

ผจญภัย

เรื่องเล่าของการผจญภัยที่ไม่ได้มาจาก “ห้วงมหาสมุทร” ที่กว้างใหญ่

หากแต่เป็นดินแดนอันไพศาลไร้ที่สุดของขอบเขต และลึกล้ำเกินกว่าที่จะจินตนาการลงไปถึงก้นบึ้ง

มันเป็นดินแดนที่มีชื่อเรียกว่า “ห้วงอารมณ์”

การผจญภัยที่ต้องออกเดินทางเพียงลำพัง โดยอาศัยเรือลำเล็กที่สร้างจากเศษซากของชีวิตที่เหลืออยู่ และกับแสงตะเกียงของการสังเกตเห็น เพื่อใช้ส่องนำทางและเฝ้าระวังภัยอันตรายจากบางสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้ตลอดระยะของการการเดินทาง

เมื่อเริ่มล่องผ่านกระแสคลื่นแห่งห้วงอารมณ์ได้เพียงไม่นานนัก รสชาติการผจญภัยก็เริ่มต้น

เมื่อต้องประหลาดใจกับสภาพอากาศที่แปรปรวน บรรยากาศโดยรอบทำรู้สึกอึดอัดร้อนรน

และในฉับพลันทันใด ก็กลับรู้สึกถึงความโล่งโปร่งเย็นสบาย

สภาพอากาศที่ร้อนและเย็นสลับกันไปมาไร้ซึ่งความแน่นอน ความแปลกประหลาดจากสภาพแวดล้อมของห้วงอารมณ์ เกิดขึ้นเป็นระยะๆ ตลอดการผจญภัย

กับบางช่วงบางแห่งที่ได้ไปถึง กลับหาไม่เห็นสิ่งใด มีเพียงความว่างเปล่า กับแสงนวลนัวยามเช้าท่ามกลางเมฆหมอกดูชุ่มเย็น

ความเงียบทำให้ความคิดหลงลืมหน้าที่ของตัวมันเอง ความสงบทำให้สถานที่แห่งนี้ดูราวกับไร้ซึ่งกาลเวลา

เรือแห่งการผจญภัยยังคงไหลล่องเรื่อยไปกับความแปลกหูแปลกตา

บางครั้งกับเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ที่ไร้ซึ่งที่มาแว่วให้ได้ยินอยู่รายล้อมเป็นบางระยะ จากสถานที่หนึ่งไปยังอีกสถานที่หนึ่ง

และเมื่อบรรยากาศของความไร้แสงมาเยือน ท่ามกลางความมืดมืดที่เริ่มปกคลุมไปท่วมทั่ว แสงตะเกียงแห่งการสังเกตที่อยู่ในมือก็ได้ส่องให้เห็นถึงบางสิ่งบางอย่าง

เงาดำทะมึนที่อยู่เบื้องหน้าคือสิ่งใดกัน มันดูราวกับเป็นเงาของมนุษย์ แต่ไม่นานนัก ก็กลับเปลี่ยนรูปร่างด้วยความรวดเร็วไปเป็นเงาดำทะมึนของสัตว์ตัวใหญ่ ดูน่ากลัว และฉับพลันกลับกลายเป็นร่างที่ดูราวกับจะเป็นเงาของมนุษย์อีกครั้ง

เงาดำทะมึนเปลี่ยนรูปแบบของมันเช่นนี้อยู่ตลอดเวลา

ความกลัวได้เข้ามาเกาะกุมหัวใจของนักผจญภัยเสียแล้วในตอนนี้ เงาดำทะมึนดูจะขยับใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ถึงตอนนี้มันไม่เปลี่ยนรูปร่าง ชัดเจนแล้วว่ามันคือสัตว์ร้ายตัวใหญ่ ความก้าวร้าวในแววตา เขี้ยวอันแหลมคม ไร้เคลือบไว้ซึ่งความเป็นมิตร เชื้อชวนให้นึกถึงวันสุดท้ายของการผจญภัย

เจ้าสัตว์ร้ายกระโจนพุ่งตรงเข้ามาด้วยเสียงคำรามอันดัง หวังจะเข่นฆ่าให้ตายพร้อมด้วยความกลัวอันเป็นของแถม

ว่ากันว่า “ที่สุดของความกลัวคือไร้ซึ่งความกลัว” เมื่อสายตาไร้ซึ่งความกลัวมองผ่านแสงไฟจากตะเกียงของการสังเกตเห็น สัตว์ร้ายที่กำลังกระโจนอยู่กลางอากาศ และกระโดดลงมาบนเรือ กลับกลายเป็นตัวผมเองอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เราและเราสบตากันเพียงครู่ มีเพียงความเงียบ ไร้ซึ่งบทสนทนา ก่อนที่ใครอีกคนที่มาทีหลังจะค่อยๆ จางหายไป

ปริศนาแห่งห้วงอารมณ์ อาจไขให้เห็นความจริงในสิ่งลวง สัตว์ร้ายถูกสร้างขึ้นมาจากความกลัวของตัวผม เพื่อกัดกินตัวเอง จากจิตสำนึกและไร้สำนึก จากความเชื่อที่เนื่องอยู่กับศรัทธา จากความรู้และความไม่รู้

การมีอยู่ของสิ่งหนึ่ง และการเกิดขึ้นของสิ่งใด อาจเป็นเพียงสิ่งที่สร้างเเสร้งขึ้นจากภายในตัวเรา

ด้วยเหตุนี้การเดินทางผจญภัยจึงต้องล่องเรื่อยไปต่อ เพื่อการค้นพบกับบางสิ่งที่ไม่เคยรู้ ท่ามกลางความไร้ขอบเขตและความลึกที่ยากแท้หยั่งถึงของห้วงอารมณ์

และถึงตอนนี้คงต้องพูดเสียใหม่ กับการเดินทางเพียงลำพัง ที่แท้จริง อาจมีสิ่งที่ประหลาด มีสัตว์ร้าย ปีศาจ คนบาป หรือนักบุญ ร่วมผจญภัยไปกับผมตลอดเวลาบนเรือลำเดียวกัน อยู่แล้วก็เป็นได้

ขอบคุณมากมายครับ •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022