การ์ตูนที่รัก

นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

 

Josee, the Tiger and the Fish

 

หากไม่นับว่ามีเรื่องบังเอิญมากกว่าหนึ่งครั้ง ก็เป็นหนังโรแมนติกที่ใช้ได้ บางคนอาจจะสงสัยว่ารักกันทำไมยากนัก คำอธิบายคือเวลาคนหนึ่งดูเหมือนจะเรียบร้อยดีมีอนาคต กับอีกคนหนึ่งที่พิการ อะไรที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองเป็นความรักหรือความสงสารกันแน่

เรื่องนี้ยาก ใครๆ ก็อยากได้ความรัก ไม่มีใครอยากได้ “ที่ทำไปเพราะความสงสาร”

ยากกว่านั้นคือเมื่อครองคู่ไปแล้ว หลายคนก็ยังคงอยากได้ “ทำทุกอย่างเพราะความรัก” ไม่ใช่ทำทุกอย่างเพราะหน้าที่หรือความรับผิดชอบ แม้ว่าในความเป็นจริงการทำเพราะหน้าที่และความรับผิดชอบก็น่าสรรเสริญพออยู่แล้ว ไม่นับว่าเส้นคั่นระหว่างความรักกับหน้าที่ บางทีก็ดูได้ยากมาก

โจทย์ที่พระเอกนางเอกเรื่องนี้พบจะเป็นเรื่องที่อูยองอูต้องถามตัวเองเช่นกัน

นางเอกชื่อ โจเสะ เธอนั่งล้อเข็น ตลอดทั้งเรื่องเธอ “ถด” ไปตามพื้นในบ้าน เธออาศัยอยู่กับย่าที่ปกป้องมาก ย่าพูดเสมอว่าข้างนอกมีสัตว์ร้าย ไม่ให้ออกไปข้างนอก เธอจึงไม่ได้ไปไหน ไม่เห็นอะไร วันๆ อยู่ในห้อง เธอชอบวาดรูปและมีฝีมือวาดรูปพอตัว แต่ไม่เคยมีใครเห็นอยู่ดี

พระเอกเป็นนักดำน้ำ ทำงานที่ร้านอุปกรณ์ดำน้ำเพื่อหาเงินไปเรียนต่อต่างประเทศ ตลอดทั้งเรื่อง โจเสะจะเรียกเขาว่า “ผู้ดูแล” เพราะหลังจากเหตุบังเอิญครั้งแรกแล้วย่าของโจเสะก็จ้างเขาเป็นผู้ดูแล แต่ห้ามไปข้างนอกโดยไม่บอกกล่าวและห้ามไปไหนไกลๆ

ไม่นาน ย่าก็บังเอิญตายพอดี นักสังคมสงเคราะห์มาถึงบ้าน

โจทย์เรื่องความรักหรือความสงสารซับซ้อนมากยิ่งขึ้นไปอีก

หนังมีสัญลักษณ์ที่น่าชมเชยคือเรื่องนางเงือก โจเสะไม่ต่างอะไรจากเงือกน้อยที่เราคุ้นเคย เธอไม่มีขา เธอเดินบนบกไม่ได้ ดูไปไม่นานเดาว่าพระเอกจะมาสอนเธอว่ายน้ำ ปรากฏว่าเดาผิด หนังดำเนินเรื่องแยบคายกว่าที่คาด เธอเป็นเงือกน้อยที่เดินไม่ได้ เงือกน้อยต้องทำอย่างไรจึงเดินได้ ลำพังส่วนนี้ก็เชิญชวนไปหาหนังมาดูได้ครับ

อีกสัญลักษณ์หนึ่งคือเสือโคร่งในสวนสัตว์โอซาก้า เป็นรูปวาดเสือโคร่งที่สวยมากรูปหนึ่งในหนังการ์ตูน ผู้ดูแลพาโจเสะไปเที่ยวสวนสัตว์ตามคำร้องขอ พาเธอไปนั่งเผชิญหน้าเสือโคร่งลายพาดกลอนที่น่ากลัวนักหนา เสือเดินได้และจ้องหน้าเธอ เธอเดินไม่ได้ได้แต่จ้องหน้ากลับจนเสือโคร่งหาว

หลังจากนั้นผู้ดูแลพาเธอไปดูสวนน้ำ ก็น่าจะเป็นที่โอซาก้าอีกเช่นกันซึ่งน่าตื่นตะลึงพรึงเพริดมาก เธอได้อยู่ใต้น้ำท่ามกลางฝูงปลาและไม่มีอะไรน่ากลัว โอซาก้าเป็นที่หนึ่งที่มีฉลามวาฬในแท้ง สัตว์ร้ายและสัตว์ยักษ์สองตัวเหมือนถูกขัง

พลังอำนาจมิใช่คำตอบ

คําถามคืออะไรกันแน่ที่ทำให้เธอไม่พัฒนา เพราะย่าปกป้องมากเกินควร หรือเพราะความกลัว หรือที่แท้แล้วเพราะความไม่เชื่อว่าเธอพัฒนาได้

สำหรับกรณีนี้ ผู้มาช่วยเหลือเธอกลับมิใช่ผู้ดูแลแต่เป็นบรรณารักษ์ห้องสมุด

ความข้อนี้ดูยาก อธิบาย ผู้ดูแลพยายามช่วยเหลือเธอเรื่องความกลัวด้วยการพาเธอไปดูเสือโคร่งและไปทุกที่ที่เธออยากไป ผู้ดูแลเชื่ออีกด้วยว่าเพราะย่าปกป้องมากดังนั้น หนีย่าได้คือสำเร็จ แต่ในความเป็นจริงทำเท่านั้นไม่พอ

เพราะสาเหตุที่แท้เป็นอย่างที่เห็นในหนังตอนที่เธอต้องอ่านหนังสือนิทานให้เด็กๆ ฟังเป็นครั้งแรก นั่นคือเธอทำไม่ได้ และเมื่อบรรณารักษ์เชียร์ให้เธอเอาภาพวาดฝีมือของเธอออกมาแสดง หรือแม้กระทั่งขาย เธอก็ไม่เชื่อว่าจะทำได้อยู่ดี

สาเหตุที่เด็กคนหนึ่งจะไม่พัฒนาเพราะเขาไม่เชื่อว่าเขาพัฒนาได้

ถ้าเด็กคนหนึ่งไม่มีความสามารถ เพราะเขาไม่เชื่อว่าเขามีความสามารถ

โจเสะมิได้แย่ตั้งแต่แรก เธอเคยมีพ่อที่ดี จะว่าไปเธอมีย่าที่ดีด้วย พื้นฐานที่ดีทำให้เธอไปต่อได้ในตอนท้ายแม้ว่าผู้ดูแลจะเจ๊งกะบ๊งไปแล้วเรียบร้อย

ชวนดูครับ เงือกน้อยเดินได้อย่างไร เป็นประเด็นที่แยบคายมาก

เป็นหนังปี 2020 จากงานเขียนของ Seiko Tanabe กำกับฯ โดย Kotaro Tamura ได้รับคำชมล้นหลาม •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022