การ์ตูนที่รัก

นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

 

THE SANdMAN

 

ชื่อเรื่องเขียนตามตัวสะกดบนหน้าปกหนังสือการ์ตูนของดีซีคอมิกส์ ใช้ตัว d เล็กสะกดเพียงตัวเดียว ที่เหลือเป็นตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมด

ทำไมต้องเป็นมนุษย์ทราย-แซนด์แมน

ในหนังสือการ์ตูนมีตอนหนึ่งที่บรรยายถึงผู้คนที่กำลังหลับไม่ตื่นว่า “ผู้คนมากมายที่ทรายแห่งเวลาหยุดไหล” แซนด์แมนจึงมีนัยยะที่มากกว่าเรื่องความฝัน หรือฤทธานุภาพที่เกี่ยวข้องกับทรายของเขา

เขาเป็นต้นเหตุให้นาฬิกาทรายหยุดทำงานได้ด้วย

 

วันที่ 6 มิถุนายน ปี 1916

หนังสือเริ่มต้นเหมือนในหนัง แต่ผมดูเพียง 2-3 ตอนนะครับ ด้วยรู้สึกเฝือกับหนังแนวนี้ แม้ว่าตนเองจะคลั่งไคล้ GOT (The Game of Thrones) และ LOTR (The Lord of the Rings) มากมาย หนังสือเริ่มด้วยฉากด๊อกเตอร์จอห์น แฮททาเวย์ ซึ่งเพิ่งจะสูญเสียลูกไปในสงครามเดินทางมาพบบรอดเดอริก เบอร์เจสส์ ที่ไวช์ครอสส์ อังกฤษ เพื่อนำคัมภีร์โบราณเล่มหนึ่งมาให้เบอร์เจสส์จับ “ความตาย”

แต่เบอร์เจสส์จับได้ “ความฝัน” แทน ส่งผลให้ผู้คนทั่วโลกจำนวนมากมายหลับไม่ตื่น ไม่นับความผิดปกติของการนอนหลับในรูปแบบอื่นๆ เช่น ละเมอ หรือเสียสติ ซึ่งในจิตเวชศาสตร์เวลาผู้ป่วยมีกระสวนของความฝันอลหม่านมากๆ ก็เป็นเช่นนั้นได้จริงๆ

ผมไม่แน่ใจว่าในหนังพูดถึงเหยื่อของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อความฝันถูกจับขังลืมบ้างหรือเปล่า ในหนังสือการ์ตูนเขียนถึงเหยื่อ 4 คน ค่อนข้างละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาตลอดระยะเวลาเกือบเจ็ดสิบสองปีที่ความฝันถูกจับตัวไว้

ที่โตรอนโต แคนาดา เด็กหญิงเอลลี มาร์สเตน กำลังนอนฟังพี่สาวอ่านนิทานก่อนนอน Through the Looking Glass ของลูอิส คาร์รอล ซึ่งเธอไม่ค่อยรู้สึกว่ามันจะสนุกสนานอย่างไร แต่ออกจะสยองขวัญเสียมากกว่า

ที่คิงสตัน จาไมกา เด็กชายแดเนียล บัสตามอนเต้ กำลังหลับฝันดีถึงปราสาทเมฆาเหนือทิวเขาสีน้ำเงินอันงดงาม เขาไม่ได้ยินเสียงคนเมามายเอะอะในร้านเหล้าของโรงเตี๊ยมของพ่อ

ที่เวอร์ดัน ฝรั่งเศส สเตฟาน วอสเซอร์แมน อยู่ในสนามเพลาะท่ามกลางความมืด รอเวลาที่จะบุกขึ้นไปอีกครั้งหนึ่ง ไม่เคยมีใครบอกเขามาก่อนว่าสงครามโลกในยุโรปเป็นแบบนี้ เขาโกหกอายุเพื่อมาเป็นทหาร ที่จริงเขาสิบสี่เท่านั้นเอง

ที่ลอนดอน อังกฤษ สาวรุ่นยูนิตี้ คินเคด กำลังนอนหลับฝันถึงชายหนุ่มหล่อสูงมาดดีผิวคล้ำ ความฝันของเธอกำลังเริ่มต้นอีโรติก ดวงตาของเธอสุกสกาวเหมือนดาวแฝดก่อนจะหายไปในดินแดนแห่งความฝัน

แล้วเบอร์เจสส์ก็จับความฝันได้ในนาทีนั้นเอง!

เอลลียังตื่นอยู่ได้บ้าง แต่เธอดูเหมือนคนเป็นโรคนาร์โคเล็ปซี่ (Narcolepsy) นั่งเหงาหลับเป็นที่ๆ สุดท้ายเธอหลับไม่ตื่นอีกเลย

แดเนียลไขว่คว้าหาปราสาทเมฆาที่หายไปต่อหน้าต่อตา เขาร่ำไห้จนตื่นแล้วไม่กล้านอนหลับอีกเลยจนถึงตอนเช้า

ฟานอยู่ในความดูแลของหมอสนาม พวกเขาไม่เคยเห็นอาหารเชลล์ช็อก (Shell Shock Syndrome) ในรูปแบบนี้ สเตฟานอยู่ในอาการแคทาโทเนีย (catatonia) ลืมตาโพลงตลอดเวลา เขาฆ่าตัวตายในอีกสองปีต่อมา

ยูนิตี้ฝันพิศวาสอยู่แบบนั้นออกไม่ได้ สำหรับคนภายนอกเธอพึมพำน้อยลงเรื่อยๆ จนหยุดและไม่ตื่นอีกเลย เธอนอนนิ่งๆ แทบไม่ขยับตัวตลอดหลายปี

เจ้าแห่งความฝัน (Dream) ไม่พูดตลอดหลายปีที่ถูกขังในทรงกลมเวทย์ ลายเส้นในหนังสือการ์ตูนเหมือนนักแสดงที่รับบทนี้ในหนังมาก ช่างหาคนหน้าเหมือนมาเล่นได้จริงๆ

เวลาผ่านไปยี่สิบปีสามปี เป็นปี 1939

เอลลียังนอนหลับอยู่ในโรงพยาบาล เธอตื่นสองครั้งและร้องหาแม่ เธอยังคิดว่าตนเองอายุแปดขวบ

แดเนียลไม่นอนอีกเลยนานสิบปีทั้งที่ง่วงอยู่ตลอดเวลา เขาแต่งงานและมีลูก แต่แล้วเขาก็หลับไปในวันหนึ่ง แล้วหลับอย่างนั้นมาอีกสิบสามปี ยูนิตี้ถูกข่มขืนเมื่อเจ็ดปีก่อนในขณะหลับอยู่ เธอคลอดลูกสาว มีคนรับลูกของเธอไปเลี้ยง เธอเองไม่รู้อะไรเลย

ปี 1955 เวลาผ่านไปแล้วสามสิบเก้าปี

เอลลีตื่น 4-5 ครั้งต่อปี เธอได้รับการวินิจฉัยไข้สมองอักเสบ Encephalitis lethargica เธอเรียกร้องให้นางพยาบาลมาอ่านนิทานให้ฟังเสมอ แดเนียลตื่นอีกแล้วแต่ไม่พูดอะไรเลย หมอผีว่าเขาเป็นพวกซอมบี้ คนตายที่เดินได้ เป็นพวกวอล์กกิ้งเด้ด เขาเดินได้แต่เหมือนเดินในบ่อ “ทราย” ดูด เมื่อพ่อแม่ของยูนิตี้ตาย เธอย้ายไปอยู่เนิร์สซิ่งโฮมของคนชรา เธอตื่นเป็นบางครั้งแล้วพบแต่คนรอความตายรอบข้าง เธอยังคงจำอะไรไม่ได้ที่จริงคือไม่มีอะไรให้จำ

ปี 1988 เจ้าแห่งความฝันหลุดออกจากกรงได้!

ผ่านไปเจ็ดสิบสองปี (ในหนังจะเป็นปี 2021 นั่นเท่ากับ 105 ปี) ผู้คนตื่นขึ้นเหมือนเปิดไฟ เอลลีอายุ 74 ปี แดเนียลแก่มาก ส่วนยูนิตี้ตื่นมาพร้อมพึมพำ “ฉันฝันว่ามีลูก”

หนังสือการ์ตูนสละเวลาเล่าเรื่องคนสี่คนที่ได้รับผลกระทบจากการทำอะไรตามอำเภอใจของเบอร์เจสส์ ช่วยให้เราเห็นว่าความเสียหายที่เขาก่อแก่คนทั้งโลกมากมายเพียงใด ต่างจากในหนังที่เรารับรู้ความเสียหายที่เกิดแก่เจ้าแห่งความฝันและปราสาทของเขาเสียมากกว่า

เปลี่ยนเพศและผิวสีของตัวละครบางตัว ที่แตกต่างมากคือโทนสีของหนังซึ่งสว่างกว่าในหนังสือการ์ตูนมาก ในหนังสือให้ความรู้สึกที่มืดหม่นและอับจนมากกว่า สีพื้นที่ใช้เป็นสีดำมากกว่าสีอื่น ไม่ว่าจะเป็นฉากที่ไปพบเคนและอเบลหรือแม่มดทั้งสาม รวมทั้งเหตุการณ์ต่อมาเมื่อเจ้าแห่งความฝันออกตามทวงหนี้

โดยรวมๆ หนังสือการ์ตูนสนุกกว่ามากเพราะเดินเรื่องกระชับ น่าจะไม่มีใครแปลไทยเพราะหนามากมาย •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022