ที่มา | มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 26 สิงหาคม - 1 กันยายน 2565 |
---|---|
คอลัมน์ | เอกภาพ |
ผู้เขียน | พิชัย แก้ววิชิต |
เผยแพร่ |
เอกภาพ
พิชัย แก้ววิชิต
จินตนาการ
มันเป็นวันว่างๆ และก็ว่างมากพอจะที่ใช้เวลาชีวิตของผม นอนดูเพดานห้องที่เต็มไปด้วยร่องรอย ที่กำลังจะลอกล่อนเป็นหย่อมๆ ของสีที่ถูกฉาบทาไว้นานพอดู
ร่องรอยของเพดานห้องกระตุ้นจินตนาการของผมได้ดี ไม่แพ้การนอนดูหมู่เมฆที่ลอยเอื่อยให้เป็นรูปทรงต่างๆ ตามจินตนาการท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี
ไม่นานนัก ร่องรอยบนเพดานก็ทำให้ผมเห็นริ้วรอยของเรื่องราวในวัยเยาว์ ที่ค่อยๆ ฉายภาพ ชวนให้ผมนึกย้อนกลับไปกับช่วงชีวิตในตอนนั้น
ผมเติบโตมาจากเด็กที่มีจินตนาการเป็นที่พึ่ง มันเป็นที่พึ่งเดียวที่จะได้หลบเร้นจากความจริงที่ทำให้ผมไม่สบายใจ
ด้วยรูปแบบครอบครัวที่ร้อนๆ หนาวๆ ผมกับน้องๆ อีกสองคน ค่อนข้างมีชีวิตในวัยเด็กที่เรียกได้ว่าทุลักทุเล ไม่เป็นไปตามแบบวิถีชีวิตของครอบครัวที่ควรจะเป็น
ช่วงชีวิตของเด็กๆ มักจะทำอะไรได้ไม่มากนักในความเป็นครอบครัว มันเป็นช่วงวัยที่จำต้องพึ่งพาอาศัยผู้ใหญ่ เพราะเรื่องของครอบครัวต้องขึ้นอยู่กับผู้นำครอบครัวว่าจะนำพาครอบครัวไปในทิศทางใด
และนั่นมันก็นานมาแล้ว กับการมีชีวิตและความเป็นอยู่ในวัยเด็กของผมและน้องๆ
จินตนาการกับความอยู่รอดในวัยเด็ก เด็กคนอื่นๆ แถวห้องเช่าที่อยู่ใกล้ๆ กันมีอยู่ไม่กี่คน ซึ่งแต่ละคนก็ชอบออกไปเล่นที่ไกลๆ จากบ้านเช่าที่อาศัยอยู่ ซึ่งที่บ้านของผมจะไม่อนุญาตให้ผมออกไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ท้ายที่สุด ผมก็มีเพียงของเล่นอยู่ไม่กี่ชิ้นที่เป็นเพื่อนสนิท
ผมเป็นเด็กที่ค่อนข้างสันโดษ แต่ไม่ได้เดียวดาย เพราะยังมีของเล่นเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่าง
ผมเป็นเด็กที่สนุกคิดและมากด้วยจินตนาการ ของเล่นของผม ทุกชิ้นแม้ไม่มีชีวิตแต่ก็ไม่ได้ไร้หัวใจ
กับผมแล้ว ของเล่นเป็นเพื่อนที่ดีเสมอ บ่อยครั้งผมมีเรื่องที่ต้องร้องไห้ และเมื่ออยากให้ความเสียใจนั้นจางคลาย ผมจะนอนคว่ำหน้าเล่นของเล่นที่อยู่ในมือ
เพียงครู่ผมก็อยู่ในดินแดนแห่งจินตนาการที่สนุกและปลอดภัยเป็นที่เรียบร้อย
ไม่มีอะไรจะสนุกและตื่นเต้นไปกับการที่ตัวผมเองนั้นตัวเล็กลงเท่าของเล่นที่เคยอยู่ในมือ บรรดาตุ๊กตุ่นตุ๊กตาที่เป็นยอดมนุษย์ก็เกิดมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ และพร้อมที่จะปกป้องตัวผมจากสิ่งที่จะมาทำร้าย โดยเฉพาะเจ้าหนูท่อยักษ์ ที่มันออกอาละวาด กัดไม่เลือกหน้า

มีทางรอดทางเดียว คงต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจของเหล่าบรรดาเพื่อนๆ ตุ๊กตุ่นยอดมนุษย์ของผม
ชีวิตของผมจึงจะปลอดภัยจากเจ้าหนูท่อจอมวายร้าย
ความเป็นจริงจากประสบการณ์ตรงของความสยองขวัญในวัยเด็กที่เกิดขึ้นกับผม มันเป็นค่ำคืนที่ทุกคนหลับสนิทในห้องเช่าที่ก่อสร้างขึ้นด้วยไม้แบบหยาบๆ
ในความมืดผมเริ่มรู้สึกตัวว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังกัดแทะปลายนิ้วโป้งเท้าของผม
ผมร้องโวยวายพร้อมๆ ชักเท้าเข้าหาตัวด้วยความตกใจ “หนู หนูกัดตีน” ผมร้องบอกสมาชิกในครอบครัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
เมื่อทุกคนที่นอนเรียงกันตั้งสติได้ พ่อก็แกะเอายาเส้นจากข้างในบุหรี่ มาโปะเข้าที่ปากแผลตรงปลายนิ้วโป้งเท้าเพื่อห้ามเลือด
อาการปวดๆ คันๆ ที่ปลายนิ้วโป้งเท้าจากการถูกหนูท่อกัดแทะ ผมยังจำได้ดี แม้จะอยู่ในจินตนาการ
จนถึงตอนนี้ แม้ไม่ได้เป็นเด็กมานานแล้ว ผมก็ยังใช้จินตนาการไปกับเรื่องต่างๆ ของชีวิตอยู่เป็นประจำ
การออกไปถ่ายภาพ งานเขียน ผมล้วนอาศัยจินตนาการเป็นคู่หูในการทำงาน
เพราะจินตนาการที่ดีจะสร้างความเป็นจริงที่ดีตามมา ถึงแม้ว่าความเป็นจริงของโลกภายนอกมันจะดีบ้าง ไม่ดีบ้าง
แต่ท้ายที่สุด ผมเชื่อว่าหลายคนมีโลกภายในที่เป็นของตัวเอง และก็คงขึ้นอยู่กับตัวเราเองแล้วว่า จะใช้จินตนาการสร้างโลกของเราให้เป็นไปในรูปแบบใด
ขอบคุณมากมายครับ •
สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj
— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022