ครัวอยู่ที่ใจ

อุรุดา โควินท์

 

ทางรอดอยู่ในครัว

: สู่บ้านอีกหลัง

 

“จะมีสักกี่คนที่เดินทางอย่างเรานะ” เขาพูด เมื่อฉันส่งห่อแซนด์วิชให้

“หมายถึงขับรถเล็กๆ เก่าๆ หรือเอาหมามาด้วย หรือทำข้าวห่อมากินทุกมื้อ” ฉันถาม

เขาหัวเราะ “ทุกข้อรวมกัน”

ฉันหยุดคิด ก่อนบอกเขา “ถ้ามี ก็คงน้อยมาก”

แต่ไหนแต่ไร หากไม่จำเป็น เราเลือกเดินทางโดยรถส่วนตัว เราเบื่อการรอคอยในสนามบิน (แม้จะใช้เวลาบินหนึ่งชั่วโมง) แต่เราไม่เคยเบื่อที่จะมองถนน มองข้างทาง แวะปั๊มน้ำมัน

ใช่ แม้ว่ารถของเราเก่าลงทุกที

เมื่อก่อน เราขับรถเส้นทางสามพราน-เชียงรายทุกสามเดือน เพื่อมาเยี่ยมแม่ของฉันที่เชียงราย มากวาดถูบ้านเส้นก๋วยเตี๋ยว

ตอนนี้ เราขับรถจากเชียงรายสู่สามพรานทุกสามเดือน เพื่อแวะเยี่ยมแม่ของเขาที่ชัยนาท และเข้าไปทำความสะอาด ดูแลความเรียบร้อยบ้านของเขาที่สามพราน

สำหรับเรา นี่ไม่ใช่การท่องเที่ยว แต่เป็นการเดินทางจากบ้านหลังหนึ่ง สู่บ้านอีกหลัง

เพราะบ้านอีกหลังถูกปิดไว้ระหว่างเราไม่อยู่ ไม่ใช่โรงแรมหรือที่พัก ซึ่งเราจะวางกระเป๋า อาบน้ำแล้วทิ้งตัวบนที่นอนนุ่มๆ เราต้องเตรียมร่างกายและเตรียมใจที่จะทำความสะอาด กวาดถู เราต้องวางแผนเรื่องเวลาให้ดี (ไม่ควรถึงมืดค่ำนัก) และเราควรเตรียมข้าวของที่จำเป็นให้พร้อม

ท้าวฮุ่งเป็นอีกหนึ่งตัวแปรที่ทำให้การเดินทางของเราแตกต่าง ถ้าหมาของเราตัวเล็ก จับใส่ตะกร้าได้ เราก็คงแวะร้านอาหารระหว่างทาง แต่ท้าวฮุ่งเป็นหมาตัวโตที่พลังงานสูง ตื่นเต้นง่าย มื้ออาหารของเราจึงอยู่บนรถ

ก็แค่ตื่นเช้าสักหน่อย เข้าครัว เตรียมลงตะกร้า ใส่รถไปด้วย ดูเหมือนเราทั้งคู่ติดใจการกินข้าวบนรถ เพราะมันถูกปาก อร่อยแน่นอน ไม่ต้องลุ้นเหมือนกินร้านข้างทาง หรือร้านในปั๊ม

 

สําหรับฉัน ในฐานะแม่บ้าน ฉันดีใจที่ได้จัดการกับวัตถุดิบในครัว เราไปแต่ละครั้งก็ไม่ต่ำกว่าหนึ่งสัปดาห์ ก่อนเดินทาง ฉันจ่ายตลาดทีละน้อย เพื่อมีของเหลือน้อยที่สุด และฉันจะเอาของที่มีใครครัวมาทำเป็นอาหารมื้อเช้า และกลางวัน

“แซนด์วิชอร่อยโนะ ไม่ได้ใส่อะไรเลย ขนมปังเขาอร่อยอยู่แล้ว เหลือหั่นได้สามแผ่นพอดี พูก็ทาเนย ใส่แฮมที่มีในตู้เย็นให้หมด ประกบเป็นแซนด์วิชสองชั้น แล้วตัดแบ่งครึ่ง”

“เหนื่อยมั้ยอ่ะ ตื่นมาทำตั้งแต่ตีห้า”

“ตื่นตีห้าน่ะ เพราะว่าพูต้องแต่งหน้า หนีบผมด้วย อีกสี่สิบนาที”

เขายิ้ม พยักหน้า

เป็นอันรู้กันนะ ว่านอกจากทำอาหารเก่ง ขยัน ฉันต้องสวยด้วย

ถ้าเตรียมการตั้งแต่ตอนเย็นฉันจะใช้เวลาในครัวราว 40 นาที (รวมการเก็บล้าง) ใช้เวลาแต่งตัว 40 นาที ใช้เวลาอีก 20 นาทีหรือครึ่งชั่วโมง เพื่อขนของขึ้นรถ และตรวจตราความเรียบร้อย

ไม่แปลกหรอก ถ้าฉันจะตื่นตีห้า เพื่อพร้อมเดินทางก่อน 07.00 น.

เราแวะกินมื้อกลางวันที่ตาก โดยจอดรถใต้ต้นไม้ในปั๊มร้าง ฉันส่งข้าวกล่องให้เขา เปิดกระปุกพริกน้ำปลา และส่งช้อนให้

“ฮืม อร่อย อร่อยมากเลย” เขาว่า หลังกินไปหนึ่งคำ

แน่นอนสิ เป็นข้าวผัดที่ฉันตั้งใจทำจากสิ่งละอันพันละน้อยที่เหลือในตู้เย็น

ข้าวผัดของฉันมีแคร์รอต หอมหัวใหญ่ ต้นหอม ไข่ และหมูยอ ฉันหั่นทุกอย่างเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนเย็น ทั้งยังเอาข้าวเย็นมาปรุงทิ้งไว้ ใช้ซีอิ๊วขาว เกลือ น้ำตาล น้ำมันมะกอก และพริกไทยดำบด คลุกอย่างเบามือให้เข้ากัน ใส่กล่องปิดฝา แช่ข้าวนั้นไว้ในตู้เย็น

ตอนเช้า ฉันสามารถทำข้าวผัดเสร็จในเวลา 10 นาที และใช้เวลาไม่เกิน 5 นาทีทำพริกน้ำปลาใส่กระปุก

แคร์รอตหั่นเต๋าเล็ก หมูยอก็เช่นกัน ต้นหอมซอยให้ละเอียด หอมหัวใหญ่ฝานบางๆ

ใช้หอมหัวใหญ่แค่นิดหน่อย และไม่ใส่มะเขือเทศเด็ดขาด ข้าวผัดใส่มะเขือเทศน่ะ ฉันชอบมาก แต่มันเหมาะจะกินร้อนๆ ไม่ใช่กินแบบเย็น

ตั้งกระทะให้ร้อน ใช้น้ำมันน้อยที่สุด ตอกไข่ลงไปสามฟอง คนให้ไข่สุก จากนั้นก็ใส่หมูยอกับกระเทียมทุบ ผัดให้ร้อน เทข้าวที่ปรุงไว้ตั้งแต่เมื่อคืนลงไป เร่งไฟแรง ผัดให้ร้อนฉ่า ใส่ผักทั้งหมด ผัดต่ออีกครึ่งนาที แล้วปิดเตา

เป็นข้าวผัดที่ดูธรรมดา แต่อร่อยมาก ได้กลิ่นหอมน้ำมันมะกอก และพริกไทยดำ ข้าวผัดแห้ง ไม่มันเลี่ยน และมีรสชาติของผัก

ฉันตักใส่กล่องมาเยอะ แต่เราสองคนก็กินจนหมด โรยพริกน้ำปลา และบีบมะนาว ทำให้ข้าวผัดสดชื่น จี๊ดจ๊าดขึ้น

 

เขาพาฮุ่งลงไปฉี่ใต้ต้นไม้ ก่อนพากลับขึ้นรถ ฮุ่งเป็นหมาที่เดินทางตั้งแต่เด็ก มันจึงปรับตัวง่าย ในวงเล็บว่า คางต้องได้พาดตักฉันตลอดทาง

ตั้งแต่ฮุ่งครบขวบ เวลาเดินทางไกล ฉันนั่งเบาะหลังกับฮุ่ง เบาะด้านข้างคนขับ เราใช้เก็บของ

“ถ้าซื้อรถใหม่ ขอเบาะหลังใหญ่กว่านี้นะ” ฉันบอกเขา

“ไม่คิดจะนั่งหน้าแล้วหรือไง”

ก็คิดอยู่ อยากเห็นถนนชัดๆ อยากคุยกับเขาแบบเห็นหน้า ไม่ใช่เห็นท้ายทอย แต่ก็…ขึ้นอยู่กับท้าวฮุ่ง ว่ามันจะยอมนั่งตัวเดียวหรือไม่

ฉันถอดสายจูงออก “โอเค ไปกันต่อ แวะซื้อกาแฟเย็น แล้วยิงยาวถึงชัยนาทเลย”

ไม่ได้บอกเขา ว่ามื้อเย็นที่ชัยนาทน่ะ ฉันมีแกงหน่อแช่แข็งติดมาด้วย ไม่ต้องจ่ายตังค์ค่าอาหารทั้งวันเลยเรา •