กวีกระวาด

ไพบูลย์ วงษ์เทศ

 

สี่พระยา

 

ชีวิตไม่ยุ่งยากแค่รากโมก

ป่วยเป็นโรคทำอย่างไรถึงไม่ป่วย

บ้างบ่นเบื่อบอกว่าเซ็งว่าเฮงซวย

เห็นหยวกกล้วยหัวเราะดิ้นจะกินเจ

ใส่รำข้าวเล็กน้อยพออ่อยเหยื่อ

โกรธหรือบ้าทาเกลือเต้นเร็กเก้

ปล่อยชีวิตสะเปะสะปะคืบทะเล

ศอกหนึ่งเกร่โฉบไปแล้วฉายมา

ในวงจรวัฏจักรการหักดิบ

พรายกระซิบสื่อสารถึงการฆ่า

ฆ่ากิเลสควรตัดทิ้งอัตตา

แม้ตัณหาตาหันควรบั่นรอน

เลี้ยงชีพตนเฉกเช่นคนปรกติ

หากินสิทำมาอย่าออดอ้อน

แม้ห่ากินเขาให้ศีลเขาให้พร

ค่อยโอนอ่อนไม่ลบหลู่ไม่ดูดาย

เก็บตะวันฝากจันทร์หรือฝากฟ้า

เก็บดวงดาวพราวตาล่ากระต่าย

ให้แข่งเต่าเผลองีบก่อนนอนสบาย

กระโจนพรวดหนวดหายสายซะแล้ว

รุ้งกินน้ำแร้งดีดดิ้นไม่กินน้ำ

กินศพซากพึมพำรูปนามแผ่ว

แม้นามรูปจะเห็นผีและหมีแมว

ทั้งเขี้ยวแข้วก็เสื่อมดับอับประมาณ

ชีวิตไม่ยากยุ่งหนอกรุงเต้ป

โดยสังเขปขึงขังลากสังขาร

ข้ามฟากมุ่งสี่พระยาปัญญาญาณ

เตรียมชามจานไว้นะยะ-สี่พระยา! •