เอกภาพ

พิชัย แก้ววิชิต

 

วัย

 

เมื่อวาระแห่งการชำระล้างมาถึง สองมือขยับจับถูฟองน้ำและจานที่ชุ่มโชกไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานสูตรขจัดกลิ่น จากกลิ่นอาหารที่เคยหอมหวนชวนหิวอยู่บนจาน กลับกลายเป็นกลิ่นไม่พึงประสงค์จากเศษอาหาร สายน้ำไหลเอื่อยจากปลายสายยางไหลลงวนเป็นวงกลมตามรูปทรงของกะละมังผ่านจาน ชาม ช้อน ที่รอการชำระล้าง

ช่วงเวลาแห่งความเพลิดเพลินในขณะจดจ่อกับสิ่งที่ทำ เมื่อสมองทำงานน้อยลง ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่การเขียนตำราเกี่ยวกับวิธีการล้างจาน หากแต่มองเห็นวัยเด็กกับความเป็นผู้ใหญ่ไม่เคยเติบโตของตัวเอง

ความเป็นเด็กกับความผู้ใหญ่ในความหมายที่ชวนให้สงสัยใคร่คำนวณ ว่าจะมีสิ่งใดอีกที่ทำให้วัยเด็กจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์ นอกเหนือไปจากสารอาหารและกลไกร่างกายทางธรรมชาติ การเรียนรู้จากประสบการณ์ที่ส่งมอบโดยผู้ใหญ่ แบบบังคับ กึ่งบังคับ หรือประสบการณ์ทางเลือก แบบไหนที่เหมาะสมกับความวัยเด็กที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี

การเชื่อฟังผู้ใหญ่ เพื่อให้ต้องรู้ในสิ่งที่เด็กยังไม่เข้าใจ บางครั้งมันก็สร้างความขัดแย้งและสับสน การตั้งคำถามหรือแสดงความคิดเห็นกับผู้ใหญ่บางคน กลายเป็นความดื้อดึงของเด็ก

 

ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้ง ขณะที่เสียงแห่งคำสอนของผู้ใหญ่คนหนึ่งยังคงก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาท “บุหรี่มันไมดี อย่าไปริหัดสูบเชียว มันทำลายสุขภาพ ปอดพังหมด เปลืองตังค์” เสียงจากผู้ใหญ่ใจดีที่เป็นห่วงสุขภาพและอนาตคของลูกหลานไทย ขณะที่ปากคล้ำดำปี๋ยังคงคาบบุหรี่ห้อยย้อยไว้ที่มุมปาก สำหรับผมคำสอนที่มีกลิ่นกับควันบุหรี่ที่คละคลุ้งยังคงลอยล่องอยู่ในความทรงจำสีจาง

ถึงแม้ว่าผมจะเลยผ่านช่วงเวลาที่เรียกว่าวัยเด็กมาแล้ว มีหลายสิ่งถูกสอนจากประสบการณ์ของผู้ใหญ่ และบางครั้งก็ถูกสอนจากผลการกระทำของตัวเอง ความสับสน สงสัยในคำสอนของผู้ใหญ่ในวัยเด็ก ถูกคลี่ลคลายลงบ้างเมื่อผมเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เมื่อเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นความซับซ้อนของชีวิตก็เพิ่มขึ้นตามเป็นเงาตัว

บางครั้งความเป็นผู้ใหญ่มักจะมีเหตุผลที่ทำให้ชีวิตขมขื่นเสมอ

เมื่อชีวิตผ่านการใช้ เงื่อนไขของความสบายใจจะควรง่ายเข้า ผมมักจะดึงความเป็นเด็กของตัวเองกลับมา อยู่กับปัจจุบัน สนุกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเท่าที่พอจะทำได้ ผลักประตูแห่งจินตนาการในดินแดนที่ความมืดมีแสงในตัวเอง ความฝันที่จะทำให้ตื่นจากหลับใหล บางทีจุดเริ่มต้นก็อาจเป็นจุดหมายปลายทางของความสุข เพราะเมื่อเบื่อที่แบกชีวิตก็จะเบาลง

เสียงหัวเราะในวัยเด็กถูกตวาดให้เงียบลงด้วยเสียงที่อ้างเหตุผลของผู้ใหญ่ ด้วยประสบการณ์ของผู้ใหญ่จึงมากด้วยเรื่องเล่าที่บ่อยครั้งต้องแอบร้องไห้กับเรื่องราวของตัวเอง ความมุ่งหวังเล็กๆ จากสุ้มเสียงที่แผ่วเบา ในความหมายที่อยากให้เห็นความสำคัญของวัยเด็ก ที่จะต้องได้รับการดูแลและส่งเสริมให้เป็นเด็กเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารัก ไม่ใช่เป็นผู้ใหญ่ที่น่าเกรงขาม เพราะความกลัวจะทำลายทุกสิ่ง

หากผู้ใหญ่ในวันนี้ย้อนกลับไปสัมผัสกับความเป็นเด็กและสนุกเหมือนในวันคืนผ่านมาบ้าง มันจะดีแค่ไหน ผมคงตอบแทนไม่ได้ ผู้ใหญ่ในวันนี้เท่านั้นที่จะเป็นคนตอบตัวเอง ถ้าได้ย้อนกลับหวนคืนเอาบางสิ่งบางอย่างในวัยเด็กกลับมาอีกครั้งก็น่าจะดีอยู่บ้าง เพราะความพอใจเล็กๆ น้อยๆ ในวัยเด็กไม่ใช่สิ่งซับซ้อน มันง่ายและสวยงามเสมอ

ความเป็นผู้ใหญ่เป็นสิ่งที่ดี ถ้าเห็นความสำคัญและให้ค่าของความเป็นเด็ก เด็กไม่ควรเติบใหญ่เพียงแค่ที่ได้รับอาหารที่อยู่บนจาน แต่ควรเติบโตเป็นผู้ใหญ่จากการป้อนความรักและหยิบยื่นความเข้าใจให้แก่พวกเขา

ถึงแม้ว่าในบางครั้งการหยิบยื่นสิ่งดีๆ ก็ไม่อาจทำให้เด็กทุกคนเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ เพราะอาจมีตัวแปรอื่นที่ยากจะคาดเดา แต่เมื่อเป็นการทุ่มสุดตัวและเทสุดใจแล้ว ก็อยากให้ภูมิใจในตัวเองของการได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดี

ขอบคุณมากมายครับ •