วิถีแห่งอำนาจ เอี้ยก่วย/เสถียร จันทิมาธร

อนาถใจ การตาย เอี้ยคัง (103)

เมื่อลี้มกโช้วอำลาจากไป ภัยที่มาแผ้วพานก็ผ่อนคลายลง ความสนใจเฉพาะหน้าของเอี้ยก่วยจึงรวมศูนย์ไปยังเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ

นั่นคือ สาเหตุการตายของ “เอี้ยคัง” ผู้บิดา

ยิ่งกว่านั้น อาการเลอะๆ เลือนๆ ของส่าโกว ยิ่งเท่ากับเร้าดึงให้ความสนใจใคร่รู้ของเอี้ยก่วยพลุ่งโพลงขึ้นมา ขณะเอี้ยก่วยนวดเฟ้นให้นางคลายจากฝ่ามือเบญจพิษ ส่าโกวก็เบิกตามองดูสีหน้าเปี่ยมแววหวาดหวั่นพรั่นพรึง

“เอี้ยเฮียตี๋ ท่านอย่าให้เราชดใช้ชีวิต เราไม่ได้ทำร้ายท่าน”

ยืนยันว่า ใบหน้าของเอี้ยก่วยละม้ายแม้นใบหน้าของเอี้ยคังอย่างยิ่ง ความหวาดหวั่นวิตกจึงบังเกิดขึ้น เอี้ยก่วยพลันฉุกคิด “ตอนนี้นางสติเลอะเลือนสามารถบีบบังคับนางเปิดเผยความจริงออกมา” ดังนั้น พลันพลิกมือทั้ง 2 คว้าจับข้อมือของนางกล่าวเสียงเกรี้ยวกราด

“เป็นผู้ใดทำร้ายข้าพเจ้า ท่านไม่บอกข้าพเจ้าจะให้ท่านชดใช้ชีวิต”

เท่ากับสวมรอยเป็นเอี้ยคัง เท่ากับกดดันให้ส่าโกวจำเป็นต้องพูดสิ่งที่ค้างคา “ท่านไม่บอก ตกลง ข้าพเจ้าจะบีบท่านให้ตาย”

พลางยื่นมือบีบเค้นลำคอ สร้างความตื่นตระหนกจนส่าโกวกรีดเสียงแหลมเล็กออกมา

แม้เที้ยเอ็ง เล็กบ้อซัง จะพากันออกมาห้ามปราม มิให้ขู่ขวัญหรือกดดัน เนื่องจากไม่แจ้งในจิตเจตนาแท้จริงของเอี้ยก่วย แต่เอี้ยก่วยหาได้แยแสสนใจไม่ ยังเดินหน้าตามแผนต่อไป

“ข้าพเจ้าเป็นภูตร้ายของเอี้ยเฮียตี๋ ข้าพเจ้าตายด้วยความทรมานนัก ท่านทราบหรือไม่”

“เราทราบ” ส่าโกวรับคำอย่างหมดหนทางเลือก “ท่านหลังจากตายแล้วนกกายังจิกกินเลือดเนื้อของท่าน”

เอี้ยก่วยเจ็บปวดใจราวถูกมีดคว้าน

เพียงทราบว่าบิดาหามีชีวิตไม่ แต่ไม่ทราบว่าหลังจากตายแล้วซากศพยังไม่ได้รับการบรรจุฝังกลับถูกนกกาจิกกินเป็นอาหาร

“เป็นผู้ใดทำร้ายข้าพเจ้าจนตาย รีบบอก รีบบอก”

“เป็นท่านฟาดโกวโกวเอง บนร่างโกวโกวมีเข็มพิษ ท่านจึงเสียชีวิต”

“โกวโกวเป็นใคร”

“โกวโกว คือ โกวโกว”

“โกวโกวแซ่อะไร เรียกว่าอะไร”

“เรา เรา เราไม่ทราบ ท่านปล่อยเรา”

“โกวโกวแซ่เค้กหรือแซ่บ๊วย โกวโกวอยู่ที่ใด” คำถามออกมาเป็นชุดๆ

“เรากับเอี่ยเอี้ยออกมา นางกับสามีอยู่บนเกาะ”

พอได้ยินคำพูดนี้ เอี้ยก่วยเย็นวาบไปตลอดไขสันหลัง

นําไปสู่คำถาม นำไปสู่คำคาดคั้น เพื่อไขรหัสแห่งคำว่า “โกวโกว” ออกมาจากปากของส่าโกวจนหมดความสงสัย

“โกวโกวเรียกเอี่ยเอี้ยท่านว่ากระไร”

“เรียกว่าบิดา ยังเรียกอะไรได้”

“สามีของโกวโกวเรียกว่าก๊วยเจ๋งใช่หรือไม่”

“เราไม่ทราบ โกวโกวมักเรียกเจ๋งกอกอ เจ๋งกอกอ”

ยามนี้เอี้ยก่วยไหนเลยมีความเคลือบแคลงสงสัยอีก พริบตานั้น ภาพความหลังที่เป็นกำพร้าตั้งแต่เล็ก ถูกผู้คนข่มเหงคะเนงร้าย ล้วนประดับเข้าสู่ความคิด พลางครุ่นคิด “หากมิใช่บิดาถูกทำร้าย มารดาเราคงไม่คับแค้นเสียใจจนสิ้นชีวตไปตั้งแต่แรก เราก็ไม่ต้องทุกข์ยากลำบากถึงเพียงนี้”

ความสงสัยไม่ว่าเมื่อแรกพบกันในเมืองเกียเอง ไม่ว่าเมื่อร่วมเดินทางไปยังเกาะดอกท้อจึงเรียงกันเข้ามาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

ยิ่งคิดยิ่งคับแค้นในอก อัดอั้นตันใจ

นี่เป็นอีกฉากตอน 1 ซึ่งมากด้วยความสะเทือนใจในชีวิตของเอี้ยก่วย การตายของบิดามีผลสะเทือนอย่างลึกซึ้ง

นี่เป็นปม 1 ซึ่งสำคัญยิ่งในกลยุทธ์ของ “กิมย้ง”

เป็นปมอันเกี่ยวเนื่องตั้งแต่ยุคของบิดาของบิดา คือ ปู่ ต่อเนื่องมายังเอี้ยก่วย ก๊วยพู้ และเป็นจักรกลสำคัญในการขับเคลื่อนเรื่องราวของ “มังกรหยก” แยกจำแนกให้เห็นจุดต่างอย่างมีนัยสำคัญของตัวละคร

จำเป็นต้องทำความเข้าใจปมแห่งความคับแค้นนี้ของเอี้ยก่วย