ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ

หนุ่มเมืองจันท์

www.facebook.com/boycitychanFC

 

สิ่งที่เคยมอง แต่ไม่เคยเห็น

 

เวลามีใครถามผมด้วยคำถามที่ค่อนข้างลึกซึ้งว่ามีปรัชญาอะไรในการดำเนินชีวิต

ผมจะเริ่มไล่ชื่อหนังสือของตัวเอง

– ชีวิตไม่ยากถ้าตั้งโจทย์ง่าย

– มองโลกง่ายง่ายสบายดี

– ฝันใกล้ใกล้ไปช้าช้า

– ให้โอกาสกับสิ่งที่ไม่รู้

– ชีวิตผิดได้ ฯลฯ

เพราะชื่อหนังสือส่วนใหญ่คือ “วิธีคิด” ของผม

พอไล่ชื่อหนังสือไปเรื่อยๆ เกิน 5 เล่ม เขาก็รู้แล้วตั้งคำถามผิดคน

ผมจะปลอบใจน้องด้วยชื่อหนังสืออีกเล่ม

“คำถามสำคัญกว่าคำตอบ”

ผมเขียนหนังสือชุด “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ” มาแล้ว 33 เล่มครับ

ทุกเล่มผมจะให้ความสำคัญกับชื่อเรื่องมากเป็นพิเศษ

ตามปกติของกระบวนการทำหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊กนั้น

ปกจะใช้เวลาในการออกแบบนานกว่าเนื้อใน

เพราะคนออกแบบปก ต้องตีความจากชื่อเรื่อง แล้วคิดเป็นภาพปก

ดังนั้น “ชื่อหนังสือ” ควรจะมาก่อน “เนื้อเรื่อง”

นักเขียนที่ดีควรจะส่งชื่อหนังสือก่อนต้นฉบับ

แต่ผมทำงานสวนทางกับความเป็นนักเขียนที่ดี

เพราะ “ชื่อ” จะมาหลังสุด

แม้จะเข้าใจกระบวนการทำงาน แต่ทำไม่ได้จริงๆ ครับ

มีหนังสือไม่กี่เล่มเท่านั้นที่ “ชื่อ” จะมาก่อน “เรื่อง”

ที่จำได้ก็คือ “ชีวิตไม่ใช้ ไม่ใช่ชีวิต”

แต่ที่เหลือเกือบทั้งหมด

“เรื่อง” มาก่อน “ชื่อ”

 

จํานวน 33 เล่มของ “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ” กับช่วงเวลากว่า 20 ปีของหนังสือชุดนี้พอจะบอกได้ว่า “หนุ่มเมืองจันท์” นั้นเป็นเพียง “นามปากกา”

ไม่ใช่ “ความจริง”

เพราะเข็มนาฬิกาของกาลเวลาเคลื่อนไปเรื่อยๆ

มีคนบอกว่าความน่าเชื่อถือของหนังสือเริ่มต่ำลงเรื่อยๆ

เพราะดู “นามปากกา” คนเขียนก็ไม่จริงใจกับคนอ่านแล้ว

ครับ ไม่รู้จะทำอย่างไร

ตอนตั้งนามปากกาก็ไม่ได้คิดว่าจะเขียนหนังสือยาวนานขนาดนี้

ถือเป็นบทเรียนไว้สอนนักเขียนรุ่นใหม่ว่าเวลาตั้งนามปากกา

…อย่าเล่น

และให้คิดถึงเข็มนาฬิกาด้วย

แต่ไม่ว่าจะ “หนุ่ม” จริงๆ หรือ “หนุ่ม” เฉพาะ “นามปากกา”

ชื่อหนังสือของผมจะฟังดูเนิบๆ สโลว์ไลฟ์มานานแล้ว

แต่ด้วยความหนุ่ม ต่อให้ช้าอย่างไรก็ยังเร็ว

จนถึงวันนี้ ผมก็รู้แล้วว่าช่วงที่ผ่านมาบางทีเราละเลยรายละเอียดบางอย่างของชีวิตไป

อาจเป็นเพราะ “ความเร็ว” ของการใช้ชีวิต

ทำให้เรามองเป้าหมายข้างหน้า มากกว่าข้างทาง หรือคนร่วมทาง

หรือเป็นเรื่องของการใส่ใจ

เราใส่ใจในสิ่งอื่นมากกว่า

เรื่องบางเรื่องจึงผ่านตาไป

เหมือนที่มีคนบอกว่าการที่เราจะ “ได้ยิน “หรือ “ไม่ได้ยิน” เสียงอะไร

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเสียงนั้น “ดัง” หรือ “เบา”

แต่อยู่ที่เรา “ใส่ใจ” ที่จะฟังเสียงนั้นมากแค่ไหน

ตอนที่ผมปิดต้นฉบับ และคิดชื่อหนังสือเสร็จเรียบร้อย

“สิ่งที่เคยมอง แต่ไม่เคยเห็น”

ผมนึกถึงช่างภาพคนหนึ่งขึ้นมา

คุณพิชัย แก้ววิชิต

ผมชอบงานของ “พิชัย” ตั้งแต่อ่านเรื่องราวของเขาในเว็บ The Cloud ตอนนี้ “พิชัย” มีคอลัมน์ “เอกภาพ” ในมติชนสุดสัปดาห์ด้วยแล้ว

“พิชัย” เป็นวินมอเตอร์ไซค์ที่ราชเทวี

แต่เขาชอบถ่ายรูป

เริ่มต้นจากการใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปสถานที่ต่างๆ ก่อนเปลี่ยนมาเป็นกล้อง Compact เล็กๆ ที่ซูมได้

ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านไปทางไหน เห็นมุมที่ชอบก็จะจำไว้

ส่งผู้โดยสารช่วงเช้าเสร็จเขาก็จะถอดเสื้อวิน แปลงกายเป็นศิลปินเดินไปถ่ายรูปตั้งแต่ 10 โมงเช้าถึงเที่ยง

ก่อนจะเริ่มงานวินมอเตอร์ไซค์ต่อ

ทำไมต้องถอดเสื้อวิน?

“ผมไม่เคยใส่เสื้อวินถ่ายรูป เพราะผมรู้สึกไม่ดี หนึ่งคือ ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวผม ยอมรับนะว่าเรามีอาชีพ มีรายได้จากการเป็นมอเตอร์ไซค์วิน แต่เวลาไปถ่ายรูป ผมอยากเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ก็เลยไม่อยากเอาเสื้อวินมาเกี่ยวข้อง อาจจะเหมือนตอนเด็กๆ ที่มีโลกส่วนตัวกับตุ๊กตาแบบนั้นน่ะ”

ชีวิตวัยเด็กเขาต้องอยู่กับพ่อที่กินเหล้าทุกวัน โมโหร้าย “พิชัย” จะซุกตัวอยู่กับของเล่นไม่กี่ชิ้น

จินตนาการว่าทุกอย่างเคลื่อนไหวได้ วิ่งไปรอบๆ บ้าน

โลกภายนอกโหดร้าย แต่โลกแห่งจินตนาการงดงามเสมอ

ผมชอบภาพของ “พิชัย” เพราะเขาถ่ายภาพตรอกซอกซอย มุมตึก สายไฟที่ผ่านตาเราอยู่ทุกวัน

แต่มุมที่ “พิชัย” มองผ่านเลนส์สวยมาก

เป็นภาพที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

“พิชัย” เคยมีงานนิทรรศการภาพถ่ายของตัวเองมาแล้ว

ผมชอบตอนที่ลูกชายของเขารู้ว่าพ่อจะมีนิทรรศการภาพถ่ายของตัวเอง

ลูกชายคนโตแซวว่า “พ่อเจ๋งว่ะ นี่ไปรับจ้างได้เลยนะ”

ส่วนลูกชายคนกลางยิ้มๆ

“โห ไม่ธรรมดาว่ะคุณ”

ไม่นานมานี้ คุณปานบัว บุนปาน เชิญ “พิชัย” ไปถ่ายรูปอาคารมติชนแล้วนำภาพมาลงในเฟซบุ๊ก

พอเห็นภาพอาคารและจุดต่างๆ ใน “มติชน” ที่ “พิชัย” ถ่าย

ผมถึงกับเพ่งมองและนึกว่าภาพนี้คือจุดไหนในอาคารที่ผมเคยทำงานมานานกว่า 20 ปี

บันไดที่เคยเดินขึ้นลงเป็นประจำ ทำไมไม่เคยเห็นมุมนี้เลย

ที่กั้นรถหน้าทางเข้า ทำไมถึงสวยขนาดนี้

เพลตที่วาง หน้าต่างที่เปิด ฯลฯ

สิ่งที่เคยมองแต่ไม่เคยเห็น

สวยมากจริงๆ

ผมอยากได้ภาพของเขาเป็นภาพปก และภาพในเล่ม

เพราะภาพของ “พิชัย” ตรงกับเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้

ผมรีบโทร.บอกน้องที่สำนักพิมพ์มติชนว่าอยากได้รูปของคุณพิชัยมาเป็นปก และภาพในเล่ม

ช่วยติดต่อให้หน่อยได้ไหม

ตอนที่ก่อการไม่รู้มาก่อนว่าสำนักพิมพ์มติชนเชิญคุณพิชัยมาเป็น “ศิลปินประจำปี” ของบูธในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ

แป๊บเดียวทางคุณพิชัยก็ตอบรับ

ขอบคุณมากเลยครับ

 

 

หนังสือเล่มใหม่ของผมชื่อ “สิ่งที่เคยมอง แต่ไม่เคยเห็น”

เป็นหนังสือชุดฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ เล่มที่ 34

ภาพปกและภาพประกอบในเล่มเป็นภาพของ “เอก” พิชัย แก้ววิชิต

ภาพของเขาแสดงถึงความใส่ใจรายละเอียดที่คนทั่วไปมองไม่เห็น

จุดเล็กๆ ในภาพใหญ่ เมื่อมองผ่านเลนส์ที่ซูมเข้าไป

ภาพนั้นก็งดงามขึ้นมา

ผมเชื่อว่าทุกภาพมี “ระยะที่เหมาะสม”

และมี “มุม” ให้เลือกมอง

…ชีวิตก็เช่นกัน •