เรื่องสั้น

อินทร อรพัน

 

จดหมายของพ่อ

 

อากลายเป็นพ่อ ส่วนพ่อกลายเป็นผี นอกจากเถ้ากระดูก ก็มีเพียงจดหมายหลายฉบับทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า แม่ว่ามันคือความฝันของพ่อ พ่อผู้ถือตัวเป็นนักร้อยเรียงอักษร ทว่าไม่เอาไหน ต้นฉบับเรื่องสั้นและนิยายทั้งหลายแหล่จึงถูกกาลเวลากลืนกินก่อนที่จะมีคนอ่าน เหลือเพียงบรรดาจดหมายเท่านั้นที่พ่อเขียนมันขึ้นมาช่วงท้ายๆ ของชีวิต ที่หลงเหลือมาให้เห็น

ครั้นแตกเนื้อสาว ป้ารับตัวเธอไปอุปการะ ทุกขั้นตอนการส่งต่อเป็นความลับ มีเพียงเสียงกระซิบกระซาบและแววตาหลากหลายอารมณ์ของแม่มองเธอสลับกับคู่สนทนา บางแววตาห่วงใยระคนอาดูร บางแววตากังวลระคนเด็ดเดี่ยว แต่ไม่มีสักครั้งเลยที่แววตาของหญิงทั้งสองจะแสดงถึงภัยคุกคาม ซึ่งต่างจากแววตาของอา ผู้ยกสถานะเป็นคู่รักแม่ ที่มักลอบมองเธอยามแม่ลับตา เป็นแววตาที่มีนัยยะแอบแฝง โดยเฉพาะช่วงที่อามีแอลกอฮอล์เต็มร่าง เธอรู้สึกว่าแววตาแดงก่ำคู่นั้นเป็นภัยคุกคาม

เสร็จสิ้นการเจรจาและฝากฝังระหว่างแม่และป้า เธอจึงเก็บข้าวของที่จำเป็นย้ายจากกรุงเทพฯ สู่ต่างจังหวัดพร้อมด้วยจดหมายของพ่อ

 

ฉบับที่ (1)

ถึงนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

ขณะที่ผมลงมือเขียนจดหมายถึงคุณอยู่นี้ ตรงกับวันพุธซึ่งเราไม่สามารถนำรถส่วนตัวออกไปขับขี่ด้านนอกได้ ฝนพรำนอกหน้าต่าง พร่าเลือนสวนหย่อมหน้าบ้าน แผ่ซ่านความหนาวเย็นทั่วสรรพางค์กาย ผมจึงถึงโอกาสจิบไวน์แดงแกล้มสเต๊กเนื้อ พร้อมกับสรรหาถ้อยคำเขียนถึงคุณ บรรยากาศที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง? คงร้อนอบอ้าวเช่นเดิมซินะ ผมมีข่าวดีจะบอกคุณ แต่ไม่ใช่เรื่องหนังสือของผมที่ถูกตีพิมพ์เป็นภาษาต่างประเทศและขายดิบขายดีหรอกนะ มันสำคัญกว่านั้นหลายสิบเท่า คือว่า ภรรยาผมเธอกลับมาอ่านหนังสืออีกครั้ง ตั้งแต่มีห้องสมุดประชาชนมาตั้งอยู่ใกล้บ้าน เธอถึงขั้นสมัครเป็นสมาชิกห้องสมุดเลยนะ คุณคงนึกภาพไม่ออก มันเป็นสถาปัตยกรรมชั้นเยี่ยมที่ผสมผสานระหว่างคาเฟ่ชั้นยอดกับห้องสมุดระดับห้าดาวเอาไว้ด้วยกัน วันหยุด เธอจะพาลูกๆ ของเราไปที่นั่น และปล่อยให้พวกเด็กๆ เอกเขนกไปกับการอ่านหนังสือหรือเล่นอินเตอร์เน็ต ส่วนเธอจับกลุ่มกับพวกแม่บ้านด้วยกันวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมที่แต่ละคนได้อ่านกันมา เมื่อไม่นานมานี้ พวกเธอถึงขั้นถกเถียงกันว่า หญิงอย่างนางวันทอง นางกากี นางโมรา หรือแม้แต่มาดามโบวารี นั้นผิดศีลธรรมจริงหรือไม่? หรือเป็นเพียงกฎเกณฑ์และเรื่องเล่าที่พวกผู้ชายสร้างขึ้นเพื่อใช้กดหัวผู้หญิง ผมเคยถามเธอในค่ำหนึ่งระหว่างมื้ออาหาร

“เป็นอย่างไรบ้างชมรมแม่บ้านวรรณกรรม?”

“ก็ดีค่ะ, พวกเราพึ่งได้ข้อสรุปว่า ทำไมพวกผู้ชายถึงได้ซีเรียสกันนักเรื่องความบริสุทธิ์และพฤติกรรมเล่นชู้ของผู้หญิง”

“ทำไมกัน?, เพราะมันผิดศีลธรรมอย่างนั้นซินะ”

“เปล่า, ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด…เพราะพวกผู้ชายตั้งกฎเกณฑ์ต้องนับสายเลือดฝั่งบุรุษ หรือพูดง่ายๆ ก็คือ บุตรธิดาต้องใช้นามสกุลผู้ชาย เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว พวกผู้ชายยิ่งต้องแน่ใจว่าลูกที่อยู่ในท้องนั้นเป็นผลผลิตของพวกเขา ไม่ใช่ของชายอื่น”

“ในบรรดาหญิงผิดศีลธรรมทั้งหลายแหล่ คุณชอบตัวละครตัวไหนที่สุด?” ผมถามหยั่งเชิงเธอ

“โมรา และหากเป็นฉัน ฉันก็จะยังคงยื่นด้ามพระขรรค์ให้กับโจรป่า” แล้วเธอก็หัวเราะร่วน

คุณดูซิ ห้องสมุดประชาชนให้อะไรกับภรรยาผมบ้าง ต่อไปนี้ผมคงต้องรับหน้าที่เป็นพ่อบ้านพ่อเรือน

ผมนี่แย่จริงๆ เลย ที่เอาแต่พูดเรื่องตัวเอง กระทั่งลืมถามไปว่าคุณและครอบครัวสบายดีหรือเปล่า ผมหวังว่าคุณและครอบครัวคงสบายดี เวลานี้ ลูกคนเล็กของผมคงหลับใหลไปพร้อมกับหนังสือ ‘โลกของโซฟี’ ซึ่งทางโรงเรียนบังคับให้เด็กประถมปลายทุกคนอ่าน อ้อ! ไม่ใช่โรงเรียนนานาชาติอะไรหรอก ผมไม่มีปัญญาถึงขนาดนั้น แค่โรงเรียนรัฐใกล้บ้านนี่เอง เพียงแต่มาตรฐานเดียวกันกับโรงเรียนชั้นนำ ลูกของผมอ่านยังไม่ถึงครึ่งเล่ม ก็กลายเป็นเด็กช่างซักถามขึ้นมาทันที อานุภาพของหนังสือช่างทันตาจริงๆ

เอาล่ะ ไวน์เริ่มออกฤทธิ์ ผมไม่อยากให้จดหมายฉบับแรกเจือปนถ้อยคำของแอลกอฮอล์ จึงอยากจบจดหมายไว้แต่เพียงเท่านี้ก่อน ฉบับหน้าผมสัญญาว่าจะพูดถึงลูกชายคนโตให้คุณฟัง

รักและคิดถึงเสมอ

จากนักเขียนยูโทเปีย

เธอรู้สึกว่าจดหมายฉบับนี้คล้ายนิทาน นิทานที่มาจากความปรารถนาของพ่อ และหวังว่าสักวันหนึ่งมันจะเป็นความจริง ทว่าทุกอย่างกลับกลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม…

 

ฉบับที่ (1)

ถึงนักเขียนยูโทเปีย

ขณะที่ผมจรดปากกาตอบจดหมายคุณอยู่นี้ มวลน้ำมหาศาลได้รายล้อมเมืองที่ผมอาศัยไว้หมดแล้ว ประชาชนทั้งหมดกลับมาสัญจรทางเรือเช่นในอดีต อย่างที่คุณทราบดี เมืองของผมแก้ไม่ตกเรื่องน้ำท่วมเสียที ทางการจึงขอให้ประชาชนปรับตัวและยอมรับมัน มีการรณรงค์ให้ชาวเมืองปลูกเรือนแพ สนับสนุนอาชีพการทำประมง และไปมาหาสู่กันทางเรือ คุณไม่เชื่อแน่ว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนโยบายนี้ถูกประกาศใช้ แต่ให้เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ผมจะบอกคุณต่อไปนี้เป็นความจริง คือว่า…เพลงลูกทุ่งที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรือและแม่น้ำลำคลองกลับมาได้รับความนิยมอีกครั้ง เช่น เพลงบัวตูมบัวบาน ของสายัณห์ สัญญา เพลงล่องเรือหารัก ของยอดรัก สลักใจ หรือเพลงแม่ค้าตาคม ของศรคีรี ศรีประจวบ อ้อ! ผมลืมแจกแจงไปว่าแม้เมืองของผมจะอยู่ภายใต้อาณัติแห่งธารา ทว่ายังคงมีไฟฟ้าใช้ เพราะทางการได้เพิ่มความสูงของเสาไฟฟ้า และย้ายสายไฟที่เคยอยู่ใต้ดินไปไว้บนนภาเสียหมด สายระโยงระยางถักทอประหนึ่งท้องฟ้ายามราตรี จนบางขณะผมไม่แน่ใจว่ายามใดคือช่วงเช้าหรือยามใดคือช่วงค่ำกันแน่

ผมเถลไถลมาไกลกระทั่งลืมบอกข่าวที่สำคัญและชวนสลดที่สุดในชีวิต คือบุตรชายคนโตของผมได้เสียชีวิตลงแล้ว ด้วยอุบัติเหตุทางเรือ ก็อย่างที่ทราบกันดี ว่าวัยรุ่นนั้นคึกคะนองเพียงใด กอปรกับลูกผมเองไม่เอาไหน เที่ยวจับกลุ่มกับเพื่อนวัยเดียวกันแข่งเรือหางยาวสร้างความรำคาญให้แก่ชาวบ้านชาวช่อง กระทั่งวันหนึ่งความเร็วก็พรากชีวิตเขาไป

หยดน้ำตาจากความเสียใจหลังการสูญเสียลูกชาย เพิ่มปริมาณน้ำบริเวณรอบบ้านผมสูงขึ้นอีกหนึ่งเซนติเมตร ภาพจำวันเก่าๆ ที่เคยมีเราตามมาหลอกหลอน ถึงตรงนี้ ผมไม่สามารถเขียนอะไรถึงคุณได้อีก ทำได้แต่ภาวนาให้คุณและครอบครัวมีความสุข และร่มเย็นภายใต้ร่มเงาของเจ้าเมืองคนใหม่

รักและคิดถึงเช่นกัน

จากนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

 

น้ำตาเธอรินไหลอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ในหัวคิดถึงการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างพ่อกับแม่ ที่ต่างโทษกันไปมาว่าใครคือต้นตอการเสียชีวิตของพี่ชายเธอ ซึ่งช่วงเวลานั้นเธอถูกหลงลืมไปชั่วขณะ ทั้งพ่อและแม่ต่างจมปลักอยู่ในความเศร้าโศกและกล่าวโทษอีกฝ่าย มองหน้าและพูดจาเท่าที่จำเป็น เคี่ยวเข็ญกับตัวเองหวังลืมภาพจำในหัว กระทั่งลืมเธอซึ่งเป็นลูกอีกคนที่อยู่ตรงหน้า

พ่อลาออกจากการเป็นครูหลังพี่ชายเธอเสียชีวิต หันมาทำตามความฝันที่เคยถูกทิ้งร้าง ประหนึ่งความตายของบุตรปลุกฝันขึ้นมาใหม่ พ่อเชื่อว่าการเขียนจะช่วยเยียวยาจิตใจ แต่แม่ไม่เห็นด้วย เพราะนั่นต้องแลกมากับรายได้ที่น้อยลงแต่ภาระมีมากขึ้น และการทุ่มเถียงระหว่างคนสองคนก็มีให้เห็นอยู่เป็นประจำ จนในที่สุดก็กลายเป็นความหมางเมิน

 

ฉบับที่ (2)

ถึงนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

ก่อนอื่นผมต้องแสดงความเสียใจกับครอบครัวของคุณที่ต้องสูญเสียบุตรชาย เขาเป็นเด็กน่ารักทีเดียว โชคร้ายที่อายุสั้น ผมเองไม่รู้จะปลอบโยนคุณอย่างไร เพราะทุกข์ใดเล่าจะหนักหนาเท่าการเห็นบุตรเสียชีวิตก่อนบิดามารดา ผมยังจำได้ดีวันที่คุณเขียนมาขอคำปรึกษา ว่าต้องการซื้อเรือหางยาวให้ลูก ผมไม่กล้าตัดสินใจ เพราะเราต่างรู้ดีว่าการคมนาคมบ้านเมืองคุณเป็นอย่างไร อีกอย่าง ลูกคุณอยู่ในวัยคะนอง ผมจึงให้คุณและภรรยาตัดสินใจเองจะดีกว่า ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ เพราะเราต่างมีสถานะเป็นพ่อ คุณคงเป็นกังวลไม่น้อยที่ลูกชายหายไปตลอดทั้งคืนพร้อมกับเรือหางยาว ทุกค่ำคืนทำได้เพียงภาวนาขอให้ลูกนั้นปลอดภัย เอาเป็นว่าเราจะพูดถึงการสูญเสียแต่เพียงเท่านี้ เพื่อไม่ให้เป็นการฉายภาพซ้ำความเศร้าของคุณ

จดหมายฉบับที่แล้วผมสัญญาว่าจะพูดถึงลูกชายคนโต เมื่อไม่นานมานี้เขาพึ่งคว้าแชมป์การแข่งขันมอเตอร์ไซค์ทางเรียบอายุไม่เกินสิบแปดปีมาครอง ทำลายสถิติแชมป์เก่าด้วยนะ ช่วงแรกผมเป็นกังวลเช่นกันที่เห็นเด็กวัยคะนองจับคู่กับความเร็ว เป็นความรู้สึกเดียวกันกับคุณนั่นแหละ กว่าจะตัดสินใจได้ ต้องปรึกษาภรรยาอยู่หลายตลบ แต่ก็อีกนั่นแหละ มอเตอร์ไซค์เป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ ผมก็เลยตามใจ

ทุกเย็นหลังเลิกเรียน ลูกชายผมต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก เพื่อเรียนรู้กระบวนการขับขี่มอเตอร์ไซค์ในท่วงท่าที่ถูกต้องและปลอดภัย ซึ่งทุกขั้นตอนการฝึกฝนอยู่ในการดูแลของมืออาชีพ แต่ใช่ว่าจะเป็นกันง่ายๆ หรอกนะอาชีพนักแข่ง เพราะนักแข่งทุกคนต้องมีสังกัด ไม่ว่าจะในนามของสถานศึกษาหรือเอกชน นักแข่งทุกคนต้องเรียนรู้เรื่องกฎจราจรและการขับขี่อย่างปลอดภัยบนท้องถนน ต้องเรียนรู้กลไกเครื่องยนต์ต่างๆ มาเป็นอย่างดี ส่วนชุดที่สวมใส่ในการฝึกซ้อมหรือแข่งขันก็ล้วนแต่ได้มาตรฐานสากล และที่สำคัญ นักแข่งทุกคนต้องมีผลการเรียนไม่น้อยกว่า 3.00

นอกจากนั้น นักแข่งทุกคนห้ามขับขี่ขณะมึนเมา หรือใช้ความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนดบนท้องถนนสาธารณะ หากฝ่าฝืนและถูกจับได้จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย และถูกตัดสิทธิ์การแข่งขันทุกรายการ

แต่ช่างการแข่งขันนั่นเถอะ เพราะมันได้สิ้นสุดลงแล้ว และแชมป์ก็ตกเป็นของลูกชายผม แต่คุณไม่เชื่อแน่ว่าไม่กี่วันมานี้ผมได้พบใคร…

จดหมายฉบับที่แล้วไม่รู้ว่าคุณจำได้หรือเปล่า ผมเคยพูดถึงว่าทำไมเราจึงไม่สามารถนำรถส่วนตัวออกไปข้างนอกได้ เพราะเมืองที่ผมอาศัยอยู่เขามีกฎระเบียบห้ามนำรถส่วนตัวออกไปวิ่งบนถนนสาธารณะในวันจันทร์ พุธ ศุกร์ เพื่อลดความแออัดบนท้องถนนและลดมลพิษทางอากาศ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้การออกไปทำธุระของผมหรือการต้องส่งลูกไปโรงเรียนล่าช้าเลย ซ้ำยังรวดเร็วกว่าเดิมอีกต่างหาก ครั้งหนึ่งผมเคยเอ้อระเหยกับกาแฟและสวนหย่อมหน้าบ้านกระทั่งลืมนัดกับบรรณาธิการ ครั้นนึกขึ้นได้ จึงห้อตะบึงออกจากบ้านอย่างเร็วพลัน อีกไม่กี่ก้าวจะถึงรถเมล์อยู่รอมร่อ รถเมล์เจ้ากรรมก็วิ่งออกไปหน้าตาเฉย ช่างตรงเวลาชะมัด แต่ถึงอย่างนั้นผมไม่ได้ร้อนใจอะไร เพราะไม่กี่นาทีถัดมารถเมล์คันใหม่ก็วิ่งเข้าเทียบท่า คุณไม่เชื่อแน่ว่าผมเจอใครบนรถ นางเอกเบอร์หนึ่งของเมืองไทย ผมไม่อยากใช้คำว่า ‘สวยกว่าในจอทีวี’ เสียอีก เพราะมันเกลื่อนแล้ว แต่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนจริงๆ พอขากลับ ผมเปลี่ยนไปใช้รถไฟฟ้า ผมเจอเข้ากับรัฐมนตรีกระทรวงคมนาคม ท่านเป็นกันเองมาก บอกกับพวกเราซึ่งร่วมตู้โดยสารว่า “ปกติแล้วผมไป-กลับที่ทำงานด้วยขนส่งสาธารณะ ให้ตายซิ! เมืองของเราค่าเช่าที่จอดรถแพงกว่ารถยนต์เสียอีก” แล้วท่านก็หัวเราะร่วน

เมืองที่ผมอาศัยอยู่ หากคุณเมารถเมล์ก็สามารถเปลี่ยนมานั่งรถไฟฟ้าได้ แต่หากเบื่อรถไฟฟ้าก็มานั่งรถไฟใต้ดิน หรือต้องการเปลี่ยนบรรยากาศ ก็สามารถนั่งเรือชมทิวทัศน์สองฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา แต่หากคุณชอบออกกำลังกาย คุณสามารถปั่นจักรยานที่มีจอดอยู่ทุกหัวมุมถนนไปไหนต่อไหนได้ในเมืองนี้ เพราะระบบการคมนาคมของที่นี่มีเครือข่ายคล้ายใยแมงมุม

ผมคงรบกวนเวลาคุณมาพอสมควรแล้ว หวังว่าคุณคงจะไม่เบื่อกับถ้อยคำของสหายเก่า เอาละ คุณควรได้รับการพักผ่อน ขอสันติจงเกิดขึ้นกับคุณ

รักและห่วงใยเสมอ

จากนักเขียนยูโทเปีย

เธอยังจำภาพสุดท้ายก่อนพี่ชายจะเสียชีวิตได้ดี เขาทะเลาะกับแม่เรื่องผลการเรียน เพราะทั้งพ่อและแม่ล้วนเป็นครู แต่กลับมีลูกเป็นควาย และเธอไม่แน่ใจว่าหลังจากที่พี่ชายเร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์ใส่แม่จนควันโขมง มีคำแช่งชักใดหลุดออกจากปากของแม่หรือเปล่า ซึ่งคนโบราณถือกันว่ามันศักดิ์สิทธิ์มาก

 

ฉบับที่ (2)

ถึงนักเขียนยูโทเปีย

ก่อนอื่นผมขอแสดงความยินดีกับบุตรชายคุณที่พึ่งคว้าแชมป์มอเตอร์ไซค์ทางเรียบมาครอง ผมคิดว่าเด็กคนนี้อนาคตไกล เอาดีทางด้านความเร็วได้ไม่ยาก ไม่ใช่สิ่งเกินจริงที่จะกล่าวว่า ครอบครัวดี สังคมดี พลเมืองย่อมมีคุณภาพดีตามไปด้วย ส่วนคนที่อยู่ในเมืองต้องคำสาปเช่นครอบครัวผม ชีวิตก็คงดำดิ่งสู่ขุมนรก

ช่วงที่ผมระกำจากการสูญเสียบุตรชาย ผมไม่ต้องการมีสติสัมปชัญญะ รับรู้ความจริงอันน่าเศร้า ผมกลายเป็นคนขี้ขลาดอย่างไม่รู้ตัว ซุกซ่อนตัวเองด้วยฤทธิ์สุรา ทุกเช้าเมื่อสร่างจากพิษสุรา เพียงผมกวาดสายตาไปรอบบ้าน ที่ที่เขาเคยอยู่ มุมที่เขาเคยเล่น พลันน้ำตาผมก็ไหล ผมจึงแก้ปัญหาโดยการไปฝังตัวอยู่โรงเหล้า กระทั่งร้านปิดผมจึงถ่อเรือกลับบ้าน ครั้งหนึ่งผมเคยเมาอย่างหนัก กระทั่งหัวราน้ำ โชคดีมีคนมาพบเข้าเสียก่อน ไม่เช่นนั้นแล้วผมคงขาดใจตายก่อนจะถึงบ้าน

“ดูสภาพคุณตอนนี้ซิ ไม่ต่างจากหนูท่อ” ภรรยาผมพูดพร้อมกับส่งสายตาเหยียด ก่อนพูดต่อ “ความตายไม่อาจต่อรองได้ ยอมรับมันซะ”

ผมไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงไม่มีหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่

“คงสมใจคุณแล้วซินะ ด่าเช้าด่าเย็น ด่ากระทั่งลูกตายจากไป” ผมพูดพร้อมแสดงสีหน้าชิงชัง

“เขาก็ลูกฉันเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะคุณหรอกหรือ ที่ซื้อเรือหางยาวให้ลูก ลูกถึงมีจุดจบเช่นนี้”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ความหมางเมินก็ครอบคลุมครอบครัวผม ผมรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่ต้องมองหน้าภรรยาตัวเอง ที่ทำเป็นว่าไม่ยินดียินร้ายกับการตายของลูก ผมเกลียดสายตาที่มองมาที่ผม เกลียดสายตาดูถูกดูแคลน เกลียดการทำงานบ้านงานเรือนอย่างขอไปที เกลียดเวลาที่เธอดุด่าลูกคนเล็กเกินความจำเป็น เกลียดที่เธอจงใจแสดงให้ผมเห็นว่าเธอไม่ต้องการอยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไปถ้ายังมีผมอยู่

แล้ววันหนึ่งเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมพบศพลอยมาติดที่ตีนบันไดบ้าน ไม่แน่ชัดว่าเป็นหญิงหรือชาย ผมและภรรยาจึงช่วยกันลากศพขึ้นมาไว้ที่ชานบ้าน ครั้นทุเลาจากอาการเหนื่อยหอบ เราทั้งสองจึงร่วมกันพิจารณาศพ เจ้าประคุณ!

“นี่มันน้องสาวคุณหนิ!” ผมสะดุ้งตามเสียงภรรยา

“รีบไปต้มน้ำ และเตรียมเสื้อผ้าของคุณมาด้วย” นี่เป็นครั้งแรกที่ภรรยาทำตามคำสั่งผมอย่างกระตือรือร้น

หลังจากเช็ดคราบไคลที่เกิดจากสาหร่ายและวัชพืชน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผิวพรรณอันขาวผุดผ่องก็แสดงตัวออกมา ช่างงดงามอะไรปานนี้! ผมสั้นดำสนิทเปียกชุ่มถูกเสยไปเบื้องหลัง หน้าผากแคบ คิ้วโก่งได้รูป สอดรับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน เปลือกตาที่ปิดสนิทชมพูระเรื่อ ขับเน้นให้ขนตางอนชัดเจนขึ้น ปากรูปกระจับสีชมพูประหนึ่งกลีบกุหลาบ ช่วงคอขาวผ่องกลมกลึง ถัดลงมามีเนินหน้าอกน้อยๆ ตั้งเคียงกัน นี่มันคือผลงานชิ้นเอกของผู้เป็นเจ้าชัดๆ

ผมสังเกตเห็นแววตาหยาดเยิ้มระคนเอ็นดูของภรรยาขณะทำความสะอาดศพ ก่อให้เกิดความหึงหวงเล็กน้อย แต่บางห้วงก็อดที่จะเคลิบเคลิ้มไปกับความงดงามตรงหน้าไม่ได้

ช่วงที่น้องสาวผมยังมีชีวิตอยู่ เธอมีลักษณะทอมบอย และไม่ได้มีรูปร่างน่าพิสมัยเช่นในตอนนี้ แต่ความตายกลับเนรมิตให้น้องสาวผมกลายเป็นหนุ่มหล่อทรงเสน่ห์ขึ้นมาทันตา ซึ่งมันทำให้ผมนึกถึงตัวละครของกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ และยิ่งได้แต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของผมด้วยแล้ว (หลังจากชั่งใจอยู่นานว่าจะให้สวมเสื้อผ้าของภรรยาหรือของผม) น้องสาวผมก็ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่นอนหลับไปเท่านั้น

เมื่อมีศพน้องสาวอยู่ในบ้าน ภรรยาผมก็อยู่ติดบ้านมากขึ้น พร้อมกับผลักไสไล่ส่งให้ผมออกไปหางานทำ เธอประคบประหงมศพยิ่งกว่าลูกคนเล็กเสียอีก บางครั้งนั่งมองศพและยิ้มกริ่ม หรือไม่ก็ง่วนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ศพอย่างไม่ซ้ำแบบกันเลยสักวัน และพฤติกรรมเช่นนั้นสร้างความหึงหวงให้เกิดขึ้นกับผมมากตามลำดับ แต่ถึงอย่างไรศพก็เป็นเพียงศพ ซึ่งไม่มีพิษสงอะไร

แล้ววันหนึ่งเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อภรรยาหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปกับศพน้องสาวผม ทิ้งลูกสาวคนเล็กไว้ให้ดูต่างหน้า

ผมนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ นำความทุกข์ของตนเองใส่บ่าผู้อื่น ผมควรจะเก็บมันไว้ในใจ และจัดการมันด้วยตนเอง เพื่อไม่ให้เลยเถิดมากไปกว่านี้ ผมขอจบจดหมายไว้แต่เพียงเท่านี้ดีกว่า

ขอความสุขจงบังเกิดแก่คุณ

จากนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

เธอพบน้องสาวพ่อล่าสุดช่วงงานศพพี่ชาย ตัดผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมง มีโครงหน้าไม่ต่างจากพ่อ ช่วงที่พ่อกับแม่วุ่นวายกับการจัดเตรียมงานศพ ก็มีอานี่แหละเป็นคนดูแลเธอ ตลอดพิธีศพ เธอสังเกตเห็นว่าแม่มักใช้ไหล่ของอาซับน้ำตาแทนที่จะเป็นไหล่ของพ่อ

หลังเสร็จสิ้นงานศพ พ่อดื่มเหล้าหนักขึ้น ยังชีพด้วยการรับวาดภาพเหมือน และเขียนป้ายในงานพิธีต่างๆ บ้างได้รับค่าจ้างเป็นเงิน บ้างได้สิ่งตอบแทนเป็นสุรา มีเงินหน่อยดื่มเหล้าสี ไม่มีเงินดื่มเหล้าขาวแกล้มซกเล็ก สภาพพ่อตอนนี้ไม่ต่างจากไม้หลักปักเลน เป็นไอ้ขี้เมาตามงานมหรสพ ซึ่งนั่นทำให้รองผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างแม่อับอายและรับไม่ได้

 

ฉบับที่ (3)

ถึงนักเขียนยูโทเปีย

ผมตัดสินใจเขียนจดหมายถึงคุณสองฉบับติดกันเพราะความเดียวดายและความอับอายเล่นงานผมจนอ่วม หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ ทำได้เพียงเขียนจดหมายถึงคุณเท่านั้น ที่พอช่วยให้หลงลืมความเจ็บปวดไปได้บ้าง แต่ด้วยไม่ต้องการนำความทุกข์มาสร้างความหนักใจให้แก่คุณ ผมจึงคิดว่าเราควรที่จะพูดคุยเรื่องอื่นกันจะดีกว่า

จดหมายฉบับก่อนหน้านี้ผมยังไม่ได้แจกแจงถึงสาเหตุที่ทำให้น้ำท่วม และเมืองเปลี่ยนการสัญจรจากทางบกเป็นทางน้ำ อย่างที่คุณทราบดี ว่าการจราจรบ้านเมืองผมเป็นอย่างไร ไหนจะปัญหารถติด ไหนจะปัญหาเรื่องสภาพอากาศที่แย่และร้อนอบอ้าว ซึ่งในที่สุดปัญหาเหล่านี้ก็เล่นงานบ้านเมืองผมจนได้

ในทุกเช้าผู้คนนับล้านต้องยืนแออัดตามป้ายรถเมล์ สถานีรถไฟฟ้า หรือแม้แต่สถานีรถไฟใต้ดิน และการที่พวกเขาต้องเฝ้ารอการมาถึงของบรรดารถเหล่านั้นก็กินเวลายาวนานหลายสิบชั่วโมง บวกกับสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าว ทำให้เหงื่อไคลของผู้คนนับล้านไหลมารวมกันกระทั่งเกิดน้ำขังผิวถนน ใช่! ท่อไม่ระบายน้ำ เพราะบรรดาขยะอัดแน่นไปหมด หลายเดือนเข้าหยาดเหงื่อของทุกคนบวกกับหยดน้ำตาของผู้ยากไร้ทุกหัวระแหงของเมืองก็เพิ่มปริมาณน้ำให้สูงขึ้น ครั้นน้ำเหนือไหลเข้ามาสมทบ เมืองทั้งเมืองก็กลายเป็นวังบาดาล และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เมืองของผมเปลี่ยนการสัญจรจากทางบกเป็นทางน้ำ

เอาล่ะ! ฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานผมเสียแล้ว และก่อนที่ผมจะเขียนอะไรโง่ๆ ที่จะทำลายความสัมพันธ์ของเรา ผมขอจบจดหมายไว้แต่เพียงเท่านี้ดีกว่า

ขอความสุขีจงเกิดขึ้นกับคุณและครอบครัว

จากนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

อากับแม่กลายเป็นชู้รักโดยที่ไม่ต้องปกปิดกันมากนัก เพราะความเป็นหญิงด้วยกันทั้งคู่บวกกับความสัมพันธ์ทางเครือญาติในก่อนหน้านี้ ทำให้ผู้คนรอบข้างเข้าใจไปในทางที่ไม่เสียหาย ทำให้สถานะการเป็นรองผู้อำนวยการโรงเรียนของแม่ และสถานะความเป็นครูของอาสาวซึ่งอยู่ต่างโรงเรียนไม่เปื้อนมลทินและมัวหมอง

เธอเดาว่าพ่อรู้ถึงสถานะอันชวนกระอักกระอ่วนนี้ จึงหนีความอับอายด้วยการแขวนคอกับขื่อ บ้านถูกขาย แม่สร้างครอบครัวใหม่ ซึ่งมีพ่อแม่ลูกที่ล้วนแต่เป็นผู้หญิง เธอนึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าพ่อจะเศร้าโศกเพียงใด ที่ต้องทนเห็นภรรยาตัวเองเป็นชู้กับคนในสายเลือด

พ่ออาจสาแก่ใจที่สร้างความเจ็บปวดและความฉิบหายให้กับตนเอง และชื่นชมในความฉลาดของภรรยา ที่เลือกคบน้องสาวพ่อ เพื่อไม่ให้สังคมภายนอกระแคะระคาย

 

ฉบับที่ (3)

ถึงนักเขียนสัจนิยมมหัศจรรย์

หลังจากได้รับจดหมายทั้งสองฉบับของคุณ ผมอดเป็นห่วงคุณไม่ได้ที่ต้องเผชิญทุกข์อยู่เพียงลำพังโดยที่รอบกายรายล้อมด้วยธาราน้ำตา ผมอยากให้คุณหาโอกาสมาพักร้อนที่เมืองของผม ที่นี่ฟุตปาธสะอาดและเรียงรายไปด้วยพืชนานาพันธุ์ คุณจะไม่เห็นกิ่งก้านของต้นไม้พัวพันกับสายไฟระโยงระยาง เพราะเมืองของเราฝังกลบสายไฟไว้ใต้ดิน ในวันที่อากาศแจ่มใส คุณจะเห็นคนออกมาตากอากาศหรือปิกนิกอยู่ที่ริมฟุตปาธ หรือหากคุณอยากเดินหย่อนใจในสวนสาธารณะ ก็มีอยู่ทุกหัวระแหง ที่นี่ชาวเมืองของเราทำงานวันละห้าชั่วโมง หลังจากนั้นพวกเราจะฟังเพลง ชมงานศิลปะ อ่านหนังสือ หรืออยู่ตามโรงละคร

เมืองหลวงของเราไม่แออัดเหมือนเมืองหลวงอื่นๆ ก็อย่างที่คุณทราบดี การคมนาคมของเราทันสมัยและคุณภาพเยี่ยมเพียงใด เรามีรถไฟฟ้าความเร็วสูงผ่านทุกจังหวัด ทำให้แรงงานไม่ต้องกระจุกตัวอยู่ในเมืองหลวง เพราะสามารถไป-กลับบ้านและที่ทำงานได้ตลอดเวลา ทำให้พวกเขาเหล่านั้นมีเวลาอยู่กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น เหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่ถึงอย่างนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะแรงงานส่วนใหญ่บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไปต้องซื้อ อีกทั้งค่าครองชีพก็แสนถูก ชาวเมืองของเราจึงมีความสุข สมกับชื่อเมืองที่เปรียบดั่งเมืองฟ้าเมืองสวรรค์

หากมีโอกาส ผมอยากให้คุณและลูกมาเยี่ยมเยือนผมสักครั้ง ซึ่งอาจช่วยทำให้คุณคลายความทุกข์ใจลงได้บ้าง และสุดท้ายนี้ ผมอยากให้คุณดูแลตัวเองให้ดี และเพลาๆ เรื่องเหล้าลงบ้าง เพราะลูกของคุณยังคงต้องการพ่อ

ขอความทุกข์ทั้งหลายจงมลายหายไป

จากนักเขียนยูโทเปีย

หลังอ่านจดหมายฉบับสุดท้ายจบลง เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงชิงชังโลกแห่งความจริงและฝังตัวอยู่ในโลกของจินตนาการแห่งอักษร เพราะโลกแห่งความจริงช่างขมขื่นและเลือดเย็น แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ โลกแห่งความจริงกับโลกแห่งจินตนาการก็ยังทับซ้อนกันอยู่ดี และสร้างความเจ็บปวดให้กับพ่อไม่สิ้นสุด พ่อจึงหนีไปสู่อีกโลกที่เหนือกว่า นั่นคือดินแดนแห่งความตาย

เธอเผาจดหมายพ่อทั้งหมดก่อนเดินขึ้นเรือนกราบลาป้า เพื่อไปศึกษาต่อระดับอุดมศึกษาในเมืองหลวง ครั้นพ้นบันไดบ้านขั้นสุดท้าย ภาพกรุงเทพฯ ในอดีต และดวงตาแดงก่ำของอาก็ตามมาหลอกหลอนเธอเป็นฉากๆ