จดหมาย

เตือนใจ (1)

(1)

ผู้มีจิตใจอคติ จะมีสีหน้าหมองคล้ำ ไม่มีสง่าราศี

ขอให้ใช้ธรรมะปฏิบัติของท่านผู้รู้

คือหมั่นทำใจให้สะอาด อย่าให้มีอะไรติดใจเป็นประจำวัน

เมื่อจิตใจสะอาดแล้ว จะได้พบกับแสงสว่างคือปัญญา

เมื่อมีปัญญาแล้วจะได้พบความสุขที่แท้จริง คือความสงบ

ความสุขใดจะสงบด้วยความสงบไม่มี

นี่คือคำสอนของท่านผู้รู้

(2)

อย่าอวดอ้างว่าตนเป็นคนดีนักเลย

คนดีจริงแท้ จะไม่อวดดีเป็นอันขาด

เขาจะมีคุณธรรมประจำใจ

สิ่งที่เขาแสดงออกมาจะเป็นที่ยอมรับของสังคม

คุณธรรมประจำใจของคนดีข้อหนึ่ง คือไม่เบียดเบียนตน และไม่เบียดเบียนผู้อื่น

สังคมวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้ เกิดจากคนไม่ดีได้ดีมีอำนาจ

ทางแก้ง่ายนิดเดียวคือ

เลือกตั้งคราวหน้าเลือกคนดีเข้าสภา

แล้วคนดีจะเลือกคนดีมีปัญญามาบริหารประเทศเอง

สังคมก็จะสงบสุข

ประชาชน

 

เขียนไปรษณียบัตรมา 2 ฉบับ

ฉบับ (1) ไม่เห็นต่าง

โดยเฉพาะ “สุขใดจะสงบด้วยความสงบไม่มี”

แต่ ฉบับที่ (2) นี่สิคุณ “ประชาชน” เอ๋ย

ที่บอกว่า เลือกตั้งคราวหน้าเลือกคนดีเข้าสภา

แล้วคนดีจะเลือกคนดีมีปัญญามาบริหารประเทศเองนั้น

ประเด็นอยู่ที่คนดีนี่แหละ

เนติบริกร ท่านกำหนดสเป๊ก “ดี” เอาไว้แบบกระดิกกระเดี้ยแทบไม่ได้

และแทนที่คนดีจะเลือกคนดีมาบริหารประเทศ

จะกลายเป็นเลือก “คนนอก” เสียน่ะซี้

 

เตือนใจ (2)

ที่สุดมารก็คือมารมิใช่เทพ

บ้านเมืองจึงอักเสบแผลเบ้อเร่อ

กลุ่มล้าหลังหาทางลงมิเจอ

“คนประชาธิปไตย” เผลอมิได้แล้ว

“อำนาจอธิปไตย” ใครก็รู้

ต้องหยัดสู้มิให้มารมาจัดแถว

“อำนาจนอกระบบ” นอกจากแนว

ต้องแน่แน่วร่วมต้านทานเอาไว้

“เมื่อยืนหยัดต่อสู้ผู้กดขี่

ประชาชนย่อมมีชีวิตใหม่

เมื่อท้องฟ้าสีทองผ่องอำไพ

ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน”

พลซุ่มคิด

 

พลซุ่มคิด การ์ดสูงๆ นะครับ

ไปว่า “กลุ่มล้าหลังหาทางลงมิเจอ”

เขาอาจย้อนมา

“คนประชาธิปไตย” ก็เผลอมิได้ (เช่นกัน)

…เพราะหนีไปแล้ว…

อดทน อดกลั้น บางเรื่องเราก็ควบคุมอะไรไม่ได้

ต้องทำใจอย่างที่ประธานที่ปรึกษา นปช. เขาบอก

Let it be

 

เตือนใจ (3)

ประชานิยมกล่าวหาว่ามอมเมา

ฝ่ายตนแจกเอา-แจกเอา อวดโฉ่

ภาษีราษฎร์จัดให้ราษฎร์หิวโซ

คอร์รัปชั่นเสนอให้ ได้มี “—”

มาจัดการกำกับคอยเกื้อหนุน

เอื้อสองมาตรฐานขาดถ่วงดุล

บ้านเมือง คงวายวุ่นสุดวังเวง

ราษฎร์ รังสรรค์

 

ที่จริง “ราษฎร์ รังสรรค์”

ไม่ได้เว้นว่าง “—” ไว้

แต่ บ.ก. เว้นว่างไว้เอง

เว้นว่างเพื่อเป็นการเตือนใจ

ในยามที่อารมณ์ของทุกฝ่ายเปราะบาง

เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องระมัดระวัง

พูดหรือเขียนแบบอารมณ์พาไปไม่ได้

หนักแน่นไว้

แต่สามารถแอบเติมคำในช่องว่างได้เต็มที่