ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ : หนุ่มเมืองจันท์

www.facebook.com/boycitychanFC

 

กุญแจ-คำถาม

 

มีควันหลงจากหนังสือ “จะข้ามมหาสมุทร อย่าหันกลับไปมองชายฝั่ง” ของผมที่เปิดขายทางเพจที่อยากเล่าให้ฟังครับ

หนังสือเล่มนี้ผมตั้งใจให้เป็นหนังสือสำหรับเทศกาลปีใหม่

ให้คนซื้อเป็น “ของขวัญ” ได้ในราคาไม่แพง

เล่มนี้ขายดีทีเดียว

เปิดขายทางเพจมา 2 รอบแล้ว

กำลังจะเปิดรอบ 3

หลังจากจัดส่งหนังสือไปถึงมือผู้อ่าน

ผมก็เริ่มทำตัวสอดรู้สอดเห็น

อยากรู้ว่าคนอ่านชอบหรือไม่ชอบหนังสือของเรา

แอบไปส่องตามเฟซบุ๊ก

ใครใส่ #หนุ่มเมืองจันท์ หรือ #จะข้ามมหาสมุทรอย่าหันกลับไปมองชายฝั่ง

ผมจะตามไปดู

โชคดีที่ส่วนใหญ่ชอบหนังสือเล่มนี้

ค่อยนอนหลับฝันดีหน่อย

บางคนก็ชมแรงระดับไม่ต้องกินข้าวทั้งวันก็ได้

คิดดูสิครับ คนที่กำลังแย่ถึงที่สุด พอได้อ่านหนังสือเล่มนี้

เขามีกำลังใจในการสู้ต่อ

แบบนี้จะไม่อิ่มทิพย์ได้อย่างไร

อย่างที่ผมเขียนในคำนำหนังสือเล่มนี้ว่า “ทุกครั้งที่มีคนเดินมาขอบคุณว่าหนังสือของผมช่วยแก้ปัญหาหรือเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาให้ดีขึ้น

ผมจะบอกทุกคนว่าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่บังเอิญมันเป็นกุญแจที่ถูกดอกเท่านั้นเอง

บางเรื่องหรือบางประโยคตรงกับสถานการณ์ในวันนั้น”

ครับ ครั้งนี้ก็เหมือนครั้งที่ผ่านมา

บางเรื่อง หรือบางประโยคเป็น “กุญแจที่ถูกดอก” สำหรับคนนั้น

อย่างเช่น ชื่อหนังสือ “จะข้ามมหาสมุทร อย่าหันกลับไปมองชายฝั่ง”

มีคนหนึ่งเพิ่งลาออกจากงานประจำที่ทำมานาน 8 ปี

เธอบอกว่าร้องไห้โทรหาแม่เกือบทุกวัน เพราะไม่เคยเดินทางสายใหม่นี้ก่อน

ทุกครั้งที่เดินหน้าก็จะนึกถึงที่ทำงานเดิมเสมอ

ชื่อหนังสือเล่มนี้ทำให้เธอได้คิดอะไรบางอย่าง

พออ่านเรื่องราวในหนังสือจบ เธอบอกว่ามั่นใจมาก

“เพราะเดินข้ามมหาสมุทรมาแล้ว จะไม่หันกลับไปมองชายฝั่งอีกเด็ดขาด”

แบบนี้จะไม่ให้ “อิ่มทิพย์” ได้อย่างไร

 

 

เรื่องที่คนชอบมากที่สุดคือเรื่อง “ภูเขาหลายลูก”

เป็นคำของ “พี่เถียร” เสถียร จันทิมาธร ตอนที่เป็นบรรณาธิการบริหาร “มติชนสุดสัปดาห์”

“ไมเคิล ไรท์” เป็นนักเขียน

วันหนึ่ง “ไมเคิล ไรท์” ก็เดินมาปรึกษา “พี่เถียร”

เขารู้สึกว่างานเขียนของเขาบางเรื่องยังไม่ดีพอ

แต่ถึงเวลาก็ต้องส่งต้นฉบับแล้ว

เขาอยากเขียนให้ดีขึ้นทุกชิ้น

“พี่เถียร” ฟังจบแล้วบอกสั้นๆ

“ภูเขามีหลายลูก”

ตอบแบบ “เซน” มาก

แต่ “ปราชญ์” เจอกับ “ปราชญ์”

ฟังแค่นี้ “ไมเคิล ไรท์” ก็เข้าใจ

“ขอบคุณมาก”

คำแนะนำของ “พี่เถียร” ก็คือ การเขียนหนังสือเหมือนกับการเดินทางในป่า

“ภูเขา” มีหลายลูก

เดินขึ้นภูเขาจนถึงยอดแล้วก็ต้องเดินลง

เพื่อขึ้นภูเขาลูกใหม่

การเขียนหนังสือไม่ใช่การไต่หน้าผา

ที่มีแต่ “ขึ้น” ไม่มี “ลง”

ถ้าเข้าใจธรรมชาติในเรื่องนี้ก็จะยอมรับได้ว่าบางวันเราเขียนดี

บางวันก็เขียนไม่ดี

จากนั้นก็ผมก็โยงกับเรื่อง “ชีวิต”

คนเราชอบพูดว่าชีวิตมีขึ้นก็มีลง

พูดแล้วจบแค่นี้

แต่จริงๆ แล้ว มีขึ้น-มีลง

และมีขึ้นอีก

เราชอบจำตอนที่ “ลง”

แต่ลืมตอนที่ “ขึ้น”

ผมคาดว่าคนที่ชอบเรื่องนี้ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาคงเผชิญกับปัญหาในชีวิตมาก

จากที่เคยขึ้น ก็ต้องลง

“ภูเขาหลายลูก” คงทำให้เขามี “ความหวัง” ขึ้นมา

วันนี้อาจจะ “ลง”

แต่พรุ่งนี้เราจะ “ขึ้น” อีกครั้ง

เป็น “กุญแจที่ถูกดอก”

เหมือนกับก่อนหน้านี้ตอน “โควิด” หนักๆ

มีน้องคนหนึ่งที่เพิ่งก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารระดับสูงของโรงหนัง

เธอมาคุยถึงปัญหาที่ต้องเผชิญ และโทษตัวเองว่าถ้าคนอื่นที่มีประสบการณ์มากกว่ามารับผิดชอบงานนี้ ทุกอย่างต้องดีกว่านี้แน่นอน

ผมก็ปลอบใจน้องแบบ “นักข่าว”

คือ ตั้งคำถามกับตรรกะของเธอ

เรื่อง “ประสบการณ์”

น้องคิดว่าเพราะประสบการณ์น้อยจึงทำได้ไม่ดี

จริงเหรอ?

ผมบอกว่า “โควิด” เป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

คนทุกคนเท่ากัน เรื่อง “ประสบการณ์”

ไม่มีใครเก่งกว่าใคร

ดังนั้น อย่าโทษตัวเองว่าเป็น “มือใหม่”

คนที่มีประสบการณ์มาทำอาจแย่กว่าเธอก็ได้

ปลอบใจไปเรียบร้อย

เพิ่งมารู้วันหลังตอนที่เธอไปให้สัมภาษณ์สื่อว่าคำพูดนี้ช่วยทำให้เธอดีขึ้น

และมีกำลังใจในการแก้ปัญหา

ครับ เป็น “กุญแจที่ถูกดอก”

 

พอพูดถึงเรื่องการตั้งคำถาม มีเรื่องหนึ่งที่ผมอ่านมาจากเฟซบุ๊กของอาจารย์ท่านหนึ่ง

ชอบมาก

เป็น “คำถาม” ของนักศึกษาครับ

อาจารย์ไปบรรยายพิเศษเกี่ยวกับเรื่อง “ความเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตาย”

บรรยายเสร็จ นักศึกษาก็ตั้งคำถาม

มี 4 คำถามที่อาจารย์ประทับใจมาก

รางวัลชนะเลิศ

“กระทะทองแดงสีอะไรครับ”

รองชนะเลิศอันดับที่ 1

“เราจะรู้ได้อย่างไรว่าบรรพบุรุษของเราที่ตายไป ได้เกิดในสวรรค์หรือนรก

ลูกหลานจะได้ทำบุญให้เขาได้ถูก”

รองชนะเลิศอันดับที่ 2

“อาจารย์เคยเห็นภูตแม่น้ำโขงไหมครับ”

และรางวัลชมเชย

“อาจารย์ช่วยสอนเรื่องผีให้เสร็จก่อนทุ่มครึ่งได้ไหมคะ

หนูอยู่คนเดียว

…หนูกลัว”

อาจารย์ให้ “ชมเชย”

แต่ผมให้ “ชนะเลิศ” ครับ