Flashback สนทนาธรรมกับมังกร

มีใครคนหนึ่งกล่าว หลังข้าพเจ้าขอโทษในความผิดพลาดใดๆ ซึ่งเกิดขึ้นและมีผลต่อไปกระทบกระเทือนจิตใจเขา

“It’s Destiny”

โอ ทัศนคติต่อชีวิตสำคัญมาก บางคราวเราจึงสนทนากันอย่างรื่นรมย์ด้วยการโยนไปให้ภาระไปให้พระเจ้า (ฮา)

“up to god” [remark : in all religions] หรือหนักกว่านั้นคือ “let god decides”

บนโลกของโชคชะตา เราเดินทางไปบางที่ และไม่เดินไปในบางแห่ง

วันนั้นเป็นวันเข้าพรรษา ข้าพเจ้าเช็กอินที่วัดแห่งหนึ่งเพื่อบอกว่า ตัวเองเป็นคนธรรมะธัมโมนะ (ฮา)

ผลบุญส่งมาเร็ว ยิ่งกว่าพระทันใจ มีคนเลี้ยงข้าวกลางวันทันทีเลย (ฮา) มาดามมังกร พี่แอะ สิริพร ประพนธ์พันธุ์ เข้ามาทักทาย บอกว่าวัดแห่งนั้นอยู่ใกล้บ้านพี่เขานิดเดียว ให้แวะไปคุยกัน คิดถึงๆๆๆๆ และคิดถึง

เป็นความบังเอิญอย่างยิ่งที่ข้าพเจ้ากำลังคิดจะทำผลงานชิ้นโบแดงให้ประเทศชาติ

และทำพิพิธภัณฑ์ให้แม่และตระกูล

โม่หิน…กำเนิดในความตาย

ขณะไปถึงบ้านมาดามและเจ้าพ่อโอลด์เล้ง พี่วรพจน์ ประพนธ์พันธุ์ พี่พจน์กำลังเขียนต้นฉบับหน้าสุดท้าย ส่งสีสัน นิตยสารอิสระเล่มเดียวที่ยังคงอยู่อย่างเข้มแข็งของท่านน้าทิวา (พ่อบุญธรรมของข้าพเจ้า)

เรื่องที่สนทนากับพี่พจน์ (อันเนื่องมาจากงานวิจัยของข้าพเจ้า) เริ่มด้วย ซุนยัตเซน เจียงไคเช็ก สาวๆ ตระกูลซ่ง เหมา และการเคลื่อนไหว ไปถึงเรื่องราวของประชาธิปไตยที่พ่ายคอมมิวนิสต์ลี้ภัยไปไต้หวัน และแม็กคาธี่อิสซึ่ม

พี่พจน์บอกให้ไปหาอ่าน Edgar Snow และหาดูภาพยนตร์เกี่ยวกับเฮมมิ่งเวย์และนักข่าวสาว ที่พาเขาบุกไปจีนในช่วงเปลี่ยนผ่าน

หลังถ่ายทอดความรู้มากมาย ข้าพเจ้าจึงเปิดเผยความในใจว่า กำลังคิดถึงและต้องการความช่วยเหลือจากพี่พอดี เนื่องจากธีมของพิพิธภัณฑ์นั้นต้องการไม้ (พร้อมของเก่า) และช่างของพี่พจน์เป็นอย่างมาก

ข้าพเจ้าจึงเริ่มเล่าที่มาที่ไป ถึงจุดเปลี่ยนของชีวิต เมื่อพ่อ (เตี่ยสุดหล่อและใจดี) ที่น่ารักถูกยิงเสียชีวิตเมื่อข้าพเจ้าเพิ่งจะสามขวบ เมื่อสิ้นเสาหลัก สิ่งที่แม่ตัดสินใจทำทันที แบบเริ่มต้นจากศูนย์คือ หาบขนมหวานขายในละแวกบ้าน

ขนมไทยมากมายฝีมือแม่เลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน เลี้ยงลูก เลี้ยงญาติพี่น้อง ก่อนจะขยายไปสู่กิจการขายส่ง และส่งพวกเราเรียนหนังสือ โดยจ้างลูกจ้าง ขยายกิจการ แม่เก่งจริงๆ

และมีโม่หินเป็นความทรงจำ

“พี่มีโม่หินใช่ไหม เอ้จะเอามาเป็นจุดขาย”

“เพียบ” พี่พจน์ตอบหลังลากเก้าอี้นอนมานอนฟังเรื่องราวสั้นๆ ประมาณ 2 ช.ม. (ฮามาก)

เรื่องราวมีรายละเอียดมากมาย แต่ประเด็นของเรื่องทั้งหมดนั้น มีแม่เป็นนางเอก นางเอกที่ยังคงเป็นนางเอกจวบจนทุกวันนี้

พี่แอะ ซูเปอร์แม่ มากกว่า Momy Economics

พี่แอะ เป็นภรรยาของพี่พจน์ เราคงไม่ได้เจอกัน ถ้าไม่รู้จักพี่พจน์ในระดับที่เข้านอกออกในได้ จากบ้านโอลด์เล้ง ปากช่อง สู่บ้านย่านรามคำแหง

พี่เสือเตี้ย สนานจิตต์ เรียกพี่แอะว่า เพชรา ไม่เพียงสวย ยังทำงานเก่ง และเราคุยกันถูกคอมาก ภาพลูกชายทั้งสามน่ารักอยู่บนผนังบ้าน ข้าพเจ้ารับรู้ถึงความลำบากในการเลี้ยงลูก เราพูดคุยแลกเปลี่ยนและมีแผนในการเดินสู่อนาคตร่วมกัน ด้วยความศรัทธา

เรียกว่า มาบ้านนี้ ต้องแบ่งช่วงคุย วันนั้นกว่าจะคุยเสร็จก็ห้าโมงเย็น

บทลา it’s designable destiny;)

ด้วยความบังเอิญของโชคชะตา แม่แจ้งว่า สารทจีนปีนี้ คนที่ทำขนมเทียนให้เรา เขาไม่ทำ (แต่เมื่อก่อนเราทำขายเองครั้งละเป็นพัน) ข้าพเจ้าจึงรีบจับฉวยโอกาส เอางานนี้มาเป็นกิจกรรมเวิร์กช็อปเล็กๆ โดยเล่าให้แม่ฟัง แม่ไม่ว่าอะไร ปฏิบัติตามแต่โดยดี (ฮา)

ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังทำสิ่งหนึ่งให้บ้านเกิดร่วมกับนักธุรกิจรุ่นใหม่ อุ้ย ปิยะพร ตันคงคารัตน์ (ตั้งเซ่งจั๊ว) ที่เขาเป็นติสต์ทั้งตัวและหัวใจ และกำลังทำโฮสเทลด้วยฝีมือสถาปนิกระดับรางวัลศิลปาธร คุณสุริยะ อัมพันศิริรัตน์ ผู้ออกแบบวัดเขาพุทธโคดม อันลือลั่น อุ้ย ไม่เคยหยุดสร้างแลนด์มาร์กให้เมืองแปดริ้วเลย อุ้ยเคยมาดูโลเกชั่นที่บ้านข้าพเจ้า และพูดว่า สิ่งเดียวที่ทำให้พี่เอ้แตกต่างคือแม่ของพี่

โชคดีที่แม่ยังมีชีวิต หลังมีการวางแผนเส้นทางการท่องเที่ยวใหม่ ให้บ้านเกิด แบบร่วมมือกัน ข้าพเจ้าต้องการเปิดแบรนด์ขนมไทย และบ้านสอนทำขนมเพื่อให้แม่ได้ถ่ายทอดความรู้ และสอนหลานให้สืบทอดไปในคราวเดียว

วันที่ 14 สิงหาคม 2559 ข้าพเจ้าห่อขนมเทียนด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก และรู้สึกสนุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

มันเป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นบางสิ่งที่สวยงามเหลือเกิน แม่ให้ความร่วมมืออย่างดี หาอุปกรณ์ระดับตำนานมากองไว้ให้ เล่าเรื่องมากมายที่บางเรื่องไม่เคยรู้ อาทิ บ้านเดิมแถวบางบ่อ สมุทรปราการ หรือแม้กระทั่งวันสุดท้ายของชีวิตพ่อ

แต่สิ่งหนึ่งที่รู้ดีอยู่ในใจ คือความกตัญญูต่อแผ่นดินและบรรพบุรุษ