โลกหมุนเร็ว/เพ็ญศรี เผ่าเหลืองทอง

แหล่งหนังสือของฉัน

การที่คนเรามีความสะดวกมากขึ้นๆ เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ ความสะดวกในยุคปัจจุบันบางทีก็สะดวกเสียจนเหมือนกับมีแก้วสารพัดนึก นึกอยากจะได้เงินก็ไลน์ไปขอพ่อแม่หรือสามี เขาก็โอนอิเล็กทรอนิกส์มาให้ในทันที อย่างนี้จะไม่เรียกว่ามือถือคือแก้วสารพัดนึกอย่างไรได้

หรืออยู่ดีๆ นึกขึ้นมาเดี๋ยวนั้นว่าอยากอ่านหนังสือเรื่อง ดร.ชิวาโก ก็เปิดคินเดิลขึ้นมาแล้วกดซื้อไปก็อ่านได้ทันที หนังสือบางเล่มไม่ต้องซื้อก็ดาวน์โหลดได้ทันที แล้วนี่ก็เป็นอีกหนึ่งแก้วสารพัดนึกใช่หรือไม่

ไม่มีหนังสืออะไรในโลกนี้ที่หาไม่ได้

แต่ก็นั่นแหละ ชีวิตของคนเรา บางทีแก้วสารพัดนึกก็ง่ายจนน่าเบื่อ สู้การไปเสาะแสวงหาให้ได้มา เหนื่อยยากนิดๆ อาจจะสนุกเพลิดเพลิน และได้พบอะไรที่ไม่คาดคิดมากกว่า

อย่างเช่น วันดีคืนดีก็ขับรถผ่านร้านหนังสือที่ไม่เคยเห็นโผล่ขึ้นมาบนถนนประดิพัทธ์ รู้สึกเนื้อเต้น เพราะอยู่ใกล้บ้าน ไม่ต้องขับรถเหนื่อยไปศูนย์การค้า

อันว่าร้านหนังสือในเมืองไทยเป็นธุรกิจปราบเซียน และเป็นกิจการที่อาภัพ ถ้าไม่ใช่สำนักพิมพ์สายแข็งแบบสำนักพิมพ์มติชน อมรินทร์ หรือนานมี เปิดไม่นานก็ม้วนเสื่อ

มีคนจำนวนหนึ่งอ่านหนังสือเป็นลมหายใจ

เห็นร้านหนังสือเหมือนเจอขุมทรัพย์

วันสุดสัปดาห์ที่เหงาหงอยจะมีสีสันขึ้นมาแล้ว

ครั้งแรกที่ลองเข้าไปที่ร้านหนังสือที่ว่านี้ ก็พบว่าเป็นร้านหนังสือมือสอง ลดราคามากบ้างน้อยบ้าง และที่พิเศษไปกว่านั้นเขารับซื้อหนังสือเก่าของเราด้วย

หนังสือที่นี่มีสารพัดชนิดสำหรับครอบครัว ทั้งหนังสือเด็ก นิยาย ความรู้ต่างๆ

ผู้เขียนเหลือบไปเห็น “ข้างหลังภาพ” ของศรีบูรพา ก็หยิบมาด้วย แม้เคยอ่านแล้วแต่ก็อยากรู้ว่าอ่านในวัยนี้จะรู้สึกอย่างไร

หนังสือนี้คงไม่มีในคินเดิล

ภาพวาดบนปกแบบเก่าๆ เนื้อกระดาษสีเหลืองเก่า ได้จับขึ้นมา ช่างได้อารมณ์

ใช้จ่ายเงินไม่ถึงพันบาท

กลับมาอ่านด้วยความสุขสม แล้วก็คิดว่าจะให้ใครยืมต่อดี ความรู้สึกหวงหนังสือมีน้อยลงตามวันเวลาที่อายุอานามมากขึ้น

คิดในใจว่าสักวันหนึ่งฉันก็คงอ่านจากคินเดิลเหมือนกัน เหมือนคนอื่นๆ ที่จะทยอยกันอ่านจากคินเดิล เพราะสิ่งที่แน่นอนคือความเปลี่ยนแปลง รวมทั้งพฤติกรรมการอ่านของมนุษย์ด้วย

ยังมองไม่ออกเหมือนกันว่า business model ของร้านหนังสือเช่นนี้จะอยู่รอดหรือไม่ ส่วนต่างระหว่างการรับซื้อหนังสือกับการขายจะเลี้ยงตัวได้หรือไม่

บ้านช่องห้องหับของคนรุ่นใหม่เล็กลงและไม่ค่อยมีที่เก็บหนังสือเสียด้วย

แต่ต้องบอกว่าชื่นชมใครก็ตามที่ทำธุรกิจนี้ที่ช่วยให้คนได้อ่านหนังสือมากขึ้นอย่างชัดเจน เพราะจ่ายเงินน้อยลง ได้มากเล่มขึ้น และมีหนังสือหลากหลายชนิดสำหรับครอบครัว

นอกจากจะได้หนังสือสำหรับตัวเองก็ยังได้หนังสือสำหรับเด็กๆ หนังสือเด็กมือสองเล่มละ 20 บาท

อีกร้านหนังสือหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่เงียบๆ คือร้านหนังสือในคาเฟ่ Jam Factory ที่คนฝั่งกรุงเทพฯ ต้องข้ามเรือที่ท่าน้ำสี่พระยาไปยังสตูดิโอและร้านอาหารของคุณดวงฤทธิ์ บุนนาค สถาปนิก

วันนั้นเพื่อนชวนไปทานอาหารที่นี่ ได้รู้ว่าการนั่งเรือข้ามฟากในเวลาอันสั้นไปยังอีกฝั่งของแม่น้ำเจ้าพระยาในเวลาโพล้เพล้ช่างน่ารื่นรมย์

ลมแม่น้ำพัดมาเบาๆ เห็นแสงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน

ถามตัวเองว่าทำไมปล่อยเวลาให้ล่วงเลยมาจนบัดนี้ โดยที่ไม่ได้มาสัมผัสแม่น้ำเจ้าพระยาที่สวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

บนอีกฟากฝั่งนั้นมีชีวิตที่เนิบช้าชวนให้อภิรมย์

อย่างเช่น ร้านอาหารริมน้ำของคุณดวงฤทธิ์แห่งนี้ ที่นี่มีพื้นที่กว้างใหญ่ มีสำนักงาน มีคาเฟ่ มีร้านขายของดีไซเนอร์ และมีหนังสืออยู่มุมหนึ่งของคาเฟ่

หนังสือที่อยากอ่านของนักเขียนระดับโลกมีอยู่ที่นั่น

หนังสือที่นี่มีน้อย แต่เป็นหนังสือคัดสรรมาเฉพาะเจาะจงสำหรับคนที่หาวรรณกรรมชั้นยอดของโลก

จะแปลกอะไรที่เป็นหนังสือแปล ก็การแปลนี่แหละที่ช่วยให้เราได้สัมผัสวรรณกรรมดีๆ และก็เพราะหนังสือแปลที่เราอ่านสะดวกนี่แหละที่ทำให้ยังไม่ถึงเวลาใช้คินเดิลสำหรับบางคน