บทความพิเศษ

ฟ้า พูลวรลักษณ์

 

หนังสือเรียนสำหรับเด็ก (๙๒.๒)

 

๑

ของทุกอย่างในโลกนี้ มีข้อดีและข้อเสีย เช่น โควิด

ข้อเสียคือ มันทำให้ระบบทั้งหมดก้าวถอยหลัง

ข้อดีคือ มันทำให้มนุษย์ยืดหยุ่นขึ้น

๒

ยกตัวอย่างตัวฉัน ก่อนโควิด ฉันเดินทางไปต่างประเทศเสมอๆ แต่หลังโควิด ฉันหยุดการเดินทางนั้น และปรับตัวของฉันมากมาย เรียกว่ายกเครื่องใหม่หมด ซึ่งฉันรู้สึกกำลังดี การเดินทางไปต่างประเทศกลับไร้สาระ และไม่เพียงแต่เปลี่ยนการเดินทางเท่านั้น มันเปลี่ยนหมดทั้งระบบการเงิน ระบบการใช้ชีวิต ระบบภูมิคุ้มกัน มีการจัดระเบียบใหม่หมด เหมือนตายแล้วเกิดใหม่

๓

แต่ฉันพบเพื่อนมากมาย แต่ละคนมีแต่ความกลัว ฉันไม่พบเห็นสิ่งใหม่ใดในตัวพวกเขาเลย เวลาคุยกัน ได้ยินแต่เสียงแห่งความกลัว

ฉันคิดว่าผิดแล้ว ในสถานการณ์แบบนี้ สิ่งแรกที่ไม่ควรมี คือไม่ควรมีความกลัว ควรมีแต่การจัดระเบียบใหม่ การปรับตัวใหม่ การสร้างความเคยชินใหม่ และนี้คือชีวิตที่ตายแล้วเกิดใหม่ และนี่คือความหมายของนิวนอร์มอล

๔

ไม่ใช่แค่การใส่หน้ากาก ล้างมือ หรือโชเชียลดิสแทนซิ่ง แต่สิ่งสำคัญกว่า คือการเข้าถึงนิวนอร์มอล

นี้คือที่สุดของความยืดหยุ่น

 

๕

ในวิกฤตการณ์ มนุษย์เราจะมีสองทางเลือก

แก่ลง

เด็กขึ้น

สำหรับฉัน ฉันเป็นเด็กขึ้น มันเป็นความสดใส ไม่รู้มาจากไหน มันเปล่งออกมาเอง แต่สังเกตว่าเพื่อนมนุษย์ส่วนใหญ่เลือกที่จะแก่ลง ด้วยความเครียด ความกังวล และความท้อแท้

๖

สถานการณ์โควิด ทำให้ฉันไม่ไว้ใจชาวตะวันตกเท่าไรนัก พวกเขาอาจเก่งในบางสิ่ง แต่ก็โง่เขลาในบางสิ่ง ฉันได้ยินว่าชาวตะวันตกถกเถียงกันนานถึงปีกว่า ว่าควรใส่หน้ากากไหม ฉันพิศวงว่าทำไม เรื่องแค่นี้ ต้องคิด ต้องวิเคราะห์ถกเถียงกันนานถึงปีกว่า ก่อนจะสรุปลงท้ายว่า ควรใส่

๗

มันทำให้มิติการมองชาวตะวันตกของฉันเปลี่ยนไปเลย และพบว่าชาวตะวันตกและชาวตะวันออก ต่างมีข้อดีและข้อเสีย มันเหมือนจักรวาลคู่ขนาน สมัยก่อนฉันค่อนข้างจะนับถือชาวตะวันตกแบบตาบอด แบบหลงใหล แต่วันนี้ฉันมองพวกเขาแบบกลางๆ เหมือนเป็นเผ่าพันธุ์ใหม่

๘

สังคมไทยนี้มีคนกลัวโควิดแต่ไม่กลัววัคซีน หรือคนที่ไม่กลัวโควิดหากแต่กลัววัคซีน หรือบางคนกลับเป็นคนที่กลัวทั้งโควิดและกลัวทั้งวัคซีน

 

๙

ในช่วงนี้ฉันมาอยู่หัวหิน ที่จริงฉันไม่มีแผนการใด เพียงแค่รู้สึกว่า ในช่วงนี้อยากอยู่ในที่โปร่งโล่งดีกว่า อยู่กรุงเทพฯ จะแออัด ที่นี่อากาศดีกว่า ท้องฟ้ากว้างกว่า

๑๐

แต่ละวันฉันจะไปเดินบนเส้นทางเดิม คือเริ่มจากหน้าโรงเรียนบ้านหนองหอย เดินบนทางจักรยานมาจนถึงเขาตะเกียบ ระยะทางประมาณ ๑๒ ก.ม. ทำอยู่อย่างนี้ทุกวัน กลายเป็นการออกกำลังอย่างหนึ่ง เดินกำลังพอเหนื่อย ที่จริงก็หายาก ใครคนหนึ่งเดินในแดดร้อนจ้าเป็นระยะทาง ๑๒ ก.ม.ทุกวัน

๑๑

เส้นทางสายนี้เดินง่าย แต่สวยงาม มีต้นไม้มาก และผ่านหนองบึง มีนก มีปลา มีชาวบ้านมาตกปลา เส้นทางส่วนใหญ่เป็นเส้นตรง มีคดเคี้ยวบ้างเล็กน้อย มีต้นไม้ใหญ่เป็นกลุ่ม เป็นแนว บางครั้งก็เป็นต้นเดียวโดดเดี่ยว บางต้นก็ออกดอกเต็มต้น บางต้นก็มีรากและใบดกครึ้ม

บางครั้งฝนตก ฉันก็เดินกางร่ม บางครั้งแดดร้อนจ้า ฉันก็เดินใส่หมวก แล้วอาจแวะหลบแดดที่ใต้ร่มไม้ บางครั้งก็ล้มตัวนอนเล่นที่ศาลาที่พักริมทาง

ในระหว่างการเดินฉันไม่ได้ใส่หน้ากากเลย ฉันอายุ ๖๘ ปีแล้ว เป็นผู้สูงอายุ จะให้ฉันทำอะไรอีก

 

๑๒

สถานการณ์โควิดในเมืองไทย แย่ลงกว่าสมัยแรกๆ แต่ฉันไม่รู้สึกกลัวเลย เดินไปอย่างปกติ แต่ตัวฉันไม่ได้มีความประมาท ฉันไม่เคยเข้าไปในสถานที่อโคจร หรือแม้แต่โรงพยาบาล คลินิก ทันตกรรม โรงนวด โรงหนัง สนามบิน เหล่านี้ฉันก็หลีกเลี่ยง จะไม่ไปหากไม่จำเป็นจริงๆ

แน่ละ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงโควิด ฉันจะรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่า มีหลายสถานที่ไม่ควรเข้าไป

๑๓

มนุษย์มักจะมองแค่ ๑ ล้านคนที่ติดโควิด และมองข้าม ๖๙ ล้านคนที่ไม่ติด เหมือนสนใจแต่คนที่ถูกล็อตเตอรี่ และไม่มองคนที่ไม่ถูก แม้จะมีมากกว่า ดังนั้น ข่าวคนถูกล็อตเตอรี่จึงมีมากมาย

แต่ละบ้านจะมีเรื่องราว บ้านนั้นเล่าว่าฝันได้เลขเด็ด บ้านนี้เล่าว่าไปหาพระอาจารย์ท่านนี้ บ้านนั้นเล่าว่ามีงูเหลือมใหญ่เลื้อยเข้าบ้าน บ้านนี้เล่าว่าไปดูแมงมุมประหลาดตรงระเบียง บ้านนั้นได้เลขมาจากต้นโพธิ์ใหญ่ในวัด บ้านนี้ได้เลขมาจากต้นตะเคียนอายุหลายร้อยปีที่ทางแยก

แต่ละบ้านก็เป็นเรื่องจริง มีรายละเอียดเป็นชีวิต เช่นเดียวกัน เราจะสนใจแต่ข่าวคนติดโควิด แต่ละบ้านจะมีเรื่องราว บ้านนั้นมีคนตายอย่างไร อาการตายแบบไหน มิหนำซ้ำ เรายังไปดูข่าวคนต่างชาติ เช่นในอินเดีย มีศพที่ลอยตามแม่น้ำ มีความรันทดเพิ่มเติม จนคนฟังข่าว สมองจะก้องไปด้วยความกลัว เหมือนเซลล์สมองกำลังจะแตก

เราตกอยู่ในโลกสยองขวัญ

 

๑๔

บางคนไม่ทันไร เพ้อแต่โรงพยาบาลสนาม ว่าไม่น่าอยู่เพียงไหน น่าสะพรึงกลัวปานใด แต่ฉันคิดต่าง สมมุติฉันติดโควิด และต้องไปโรงพยาบาลสนาม ก็ไม่แปลกอะไร ฉันคิดว่ามันเป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าสนใจ น่าเรียนรู้ เหมือนดูหนังเรื่องหนึ่ง ต่อให้ต้องอยู่ ๑๔ วันก็ไม่เป็นไร

๑๕

และหากฉันต้องตาย ก็ไม่แปลกอีก ชีวิตและความตาย เป็นสิ่งธรรมดาอย่างที่สุด เราจะแตกตื่น หวาดกลัวมันไปทำไม

๑๖

ในทุกโรคระบาด วัคซีนคือทางออก และวัคซีนโควิดแบ่งออกเป็นสามชนิด

Gen 1 คือใช้เชื้อเป็น

Gen 2 คือใช้ไวรัสที่ไม่เป็นพิษมาเป็น Vector

Gen 3 คือสอด DNA เข้าไปในร่างกาย

ในสามชนิดนี้ ชนิดที่สามยังไม่ผ่าน Protocol ของการฉีดวัคซีน ซึ่งกำหนดไว้สิบปี ที่ใช้เพราะเป็นกรณีฉุกเฉิน มันเป็นวิธีใหม่สุด มีผลเลิศ แต่ก็อันตรายที่สุดด้วย

ส่วนสองตัวแรกเป็นเทคนิคที่เคยทำมาแล้ว หากต้องฉีดวัคซีน ฉันจะเลือกแบบแรกหรือแบบที่สอง พิจารณาแล้ว ฉันชอบแบบที่สองมากกว่า มันเป็นทางสายกลาง

๑๗

แต่ยังมีทางเลือกที่สี่ คือไม่ฉีด บังเอิญตัวฉันมีความเสี่ยงน้อย จนถึงน้อยที่สุด ฉันจึงอาจเลือกไม่ฉีด ไม่ใช่เพราะกลัวเจ็บ หากแต่เพราะเชื่อว่าภูมิคุ้มกันของฉันป้องกันได้ ต่อให้ติด คงไม่แสดงอาการ หรือหากแสดง ก็คงเล็กน้อย

แต่ทว่า หากคิดถึงสังคม หากฉันติด ฉันคงแพร่เชื้อไปหาคนอื่น ข้อนี้เองที่ทำให้วิธีที่สี่นี้ไม่น่าทำ

๑๘

ฉันเห็นด้วยกับรัฐในการฉีดวัคซีนให้ประชาชน เพื่อตัดวงจรของไวรัส เพราะเราคงรอให้มันกำเริบครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ไหว เศรษฐกิจคงตายก่อน เมื่อเห็นด้วย แม้ฉันจะมีความจำเป็นน้อย จนถึงน้อยที่สุด แต่หากฉันสนับสนุนนโยบายใด ฉันก็ควรปฏิบัติ ดังนั้น ฉันจึงไปลงทะเบียนฉีดวัคซีนตั้งแต่วันแรก

๑๙

เป็นความจริงที่ว่า วัคซีนมีข้อบกพร่อง เช่น มันอาจต้องฉีดซ้ำอีก เมื่อภูมิคุ้มกันของวัคซีนอ่อนกำลังลง หรือหมดไป หรือโควิดกลายพันธุ์จนรับมือไม่อยู่ หรืออาจมีอาการแพ้ หรือเสียชีวิต สมมุติว่านี้คือประตูบานหนึ่ง ที่เราหมื่นคนเดินเข้าไป อาจจะมีหนึ่งคนที่ต้องมีอาการแพ้หรือเสียชีวิต

มองดูซึ้งๆ นี้คือประตูชีวิต ที่น่าสนุกอยู่ดี

 

๒๐

ชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้

ฉันอาจตายก็ได้ แต่ไม่ใช่เพราะเกิดจากความประมาท หากแต่เป็นธรรมดาของชีวิตเอง

เหมือนเกิดอุบัติเหตุ และฉันก็พร้อมจะรับมือ

ความหวาดกลัว ความแตกตื่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย อุบัติเหตุเกิดขึ้นทุกวัน มันอาจเกิดกับคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยก็ได้

๒๑

คนที่เสียชีวิต ย่อมเป็นที่รักของคนบางคน แต่ฉันไม่รู้ว่า เส้นทางของเขาคืออะไร มันเกิดอะไรขึ้น นี้คือความลึกซึ้งของชีวิต มันมีมิติ ความยืดหยุ่น ความเหนียวเหนอะ มีความถูกความผิดอะไรมากมาย มองไม่ออก

ฉันรู้แต่ตัวฉันเอง

การรู้แต่ตัวเองในยามวิกฤต นี้คือความสนุกอย่างที่สุด