หนุ่มเมืองจันท์

www.facebook.com/boycitychanFC

 

แล้วมันก็ ‘เติบโต’

 

เมื่อวานตอนเช้า ผมตื่นมาด้วยความกังวล

พร้อมคำถามในใจ

“เจ้าลูกนกตัวนั้นอยู่ที่ไหน”

 

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณเกือบ 1 เดือน

ที่แนวรั้วต้นไทรเกาหลีเริ่มมีนกตัวเล็กๆ 2 ตัวมาเกาะเป็นประจำ

ไม่ใช่ต้นที่อยู่รั้วบ้าน แต่เป็นต้นที่อยู่ห่างจากประตูบ้านแค่เมตรครึ่ง

เปิดประตูทีไรก็บินหนีทุกที

เจ้านก 2 ตัวนี้บินเข้ามาในพุ่มไม้ แล้วก็บินออกไป

ทำแบบนี้อยู่ตลอดเวลา

ครับ “พ่อนก-แม่นก” กำลังทำรัง

ยังบ่นกับภรรยาและลูกว่า ทำไมช่างหาทำเลได้ใกล้คนเหลือเกิน

ที่สำคัญ ไม่ใช่แค่ “คน”

แต่ยังมี “ก๋วยจี๋-คอมบุ-แป๋ว” แมวที่บ้านอีก 3 ตัว

โชคดีที่รังอยู่สูงประมาณ 150 ซ.ม. และแมวก็แก่แล้วโดดไม่ถึง

ผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์ แม่นกเริ่มนอนในรังบ่อยขึ้น

เธอกำลังกกไข่ครับ

แต่เปิดประตูบ้านทีไรก็บินหนีออกจากรังทุกที

กลายเป็นเราที่เป็นเจ้าของบ้านต้องเกรงใจนก

พยายามเปิดประตูน้อยที่สุด

เปิดก็เปิดเบาๆ

กลัวแม่นกหัวใจวายครับ

 

ไม่นานนัก เราก็เริ่มได้ยินเสียงร้องจิ๊บ-จิ๊บ จากในกรง

บ้านผมมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้น 2 ตัว

เวลาแม่นกไม่อยู่ ผมจะแอบไปดูเป็นประจำ

ส่องมือถือสูงๆ ถ่ายรูปเก็บไว้

แม่นกจะบินมาให้อาหารเป็นระยะ

ส่วนพ่อนกคอยโฉบไปมาดูแลความปลอดภัย

เจอคนเดินมาก็จะส่งเสียงร้องดึงความสนใจ

แต่ถ้าเจอน้องแมวของผม โดยเฉพาะเจ้า “ก๋วยจี๋” เดินมาแถวนั้น

พ่อนกจะเข้ามาเกาะที่กิ่งต้นมะม่วงด้านล่าง

ส่งเสียงด่า

…มาทำไม ออกไป

ส่วน “ก๋วยจี๋” ก็จะเถียงแง้ว-แง้ว เป็นระยะ

สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ เจ้าลูกนกตกจากรัง

ตอนนั้นหวังอย่างเดียวคือ ให้ลูกนกทั้ง 2 ตัวบินได้เร็วๆ

จะได้รอดจากแมว

จากเจ้าลูกนกไร้ขน ไม่ถึงสัปดาห์ขนก็ขึ้นและอ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ

แต่ยังส่งเสียงร้องแล้วคอยอ้าปากคอยรับอาหารจากแม่ตลอด

ผมชอบแอบดูครอบครัวตัวน้อยจากในบ้าน

เห็นการเติบโตของเจ้านกน้อยแล้วมีความสุข

นกน้อยเติบโตทางกาย

แต่ผมเติบโตทางใจ

สุขทุกวัน ด้วยเรื่องง่ายๆ

 

แต่เมื่อวาน ผมชะโงกดูรัง ไม่เห็นเจ้านกน้อยทั้ง 2 ตัว

ตกใจ นึกว่าตกจากรัง

ดูตรงพื้นก็ไม่เห็น

พักหนึ่ง เริ่มเห็นแม่นกบินเข้ามาในแนวรั้วต้นไทรเกาหลี

ได้ยินเสียงจิ๊บ-จิ๊บ ที่คุ้นเคย

เจ้านกน้อยได้เวลาที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่แล้วครับ

มันเริ่มบินกึ่งกระโดดออกจากรัง

เกาะไปตามแนวต้นไทรเกาหลี

ผมแอบไปส่องเห็น 2 พี่น้อง นั่งตาแป๋วเกาะกิ่งไม้อย่างสบายใจ

เอียงคอสบตากับผมแบบไม่กลัว

โลกของเจ้านกน้อย ทุกสิ่งล้วนสวยงาม

อาจจะสงสัยบ้างว่าตัวอะไร

ชอบมาแอบถ้ำมองเป็นประจำ

จนช่วงบ่ายก่อนออกจากบ้าน ผมเดินผ่านแนวรั้วต้นไม้

อดแอบมองอีกไม่ได้

แต่ครั้งนี้ไม่เห็นเจ้า 2 พี่น้องตรงที่เดิม

เห็นพื้นปูนเปียกน้ำ

ถามคนขับรถว่ารดน้ำต้นไม้ตรงนี้หรือเปล่า

เขาพยักหน้า

ผมวางกระเป๋า เดินหาเจ้านกน้อยรอบๆ

คาดว่าเจอน้ำกระเซ็นโดนตัวเข้า มันคงตกใจกระโดดหนี

มองหาตามพื้นและพุ่มไม้อยู่พักใหญ่

เจ้านกน้อยนั่งนิ่งๆ เกาะอยู่ตรงขอบบ่อน้ำ ขนเปียกเล็กน้อย

ผมรีบเอามือประคองเจ้านกขึ้นมา

มันมองหน้าผมแบบงงๆ แต่ไม่ดิ้น

ผมเอามาวางบนรังเก่าที่คุ้นเคย

พยายามมองหาอีกตัวหนึ่ง หาเท่าไรก็ไม่เจอ

ผมออกจากบ้านไปทำงานอย่างไม่สบายใจ

มีบางสิ่งที่ติดค้างในใจ

กลับมาตอนดึก เห็นเจ้านกน้อยเกาะกิ่งไม้อยู่ข้างรัง

ชะโงกไปดู

มันยืนหลับครับ

แต่ไม่เห็นอีกตัวหนึ่ง

ไม่รู้อยู่ไหน

 

ตอนเช้า เจ้าลูกนกตัวนั้นไม่อยู่ที่รังแล้ว

เดินหาตามแนวต้นไทรเกาหลีก็ไม่เจอ

แต่เห็นแม่นก-พ่อนก ยังอยู่แถวต้นจิกน้ำ ไม้ใหญ่ของบ้าน

แสดงว่าลูกน้อยยังอยู่

แต่ไม่รู้ว่าอยู่ครบหรือเปล่า

พักหนึ่ง ผมสังเกตเห็นเหมือนจุดเล็กๆ บนกิ่งต้นจิกน้ำ

เพ่งมองดีๆ

เหมือนจะเป็นเจ้านกน้อย

เอากล้องมือถือส่อง แล้วขยาย

ใช่แล้ว ลูกนกเกาะอยู่บนกิ่งไม้สูง

มันบินได้แล้ว

ปรับจากกล้องเป็นวิดีโอ กะถ่ายเจ้านกน้อยเก็บไว้

เพราะอีกไม่นานมันคงจะโบยบินไปแล้ว

และผมก็ได้ภาพที่ไม่คาดคิด

แม่นกบินโฉบลงมา ป้อนอาหารให้ลูกนก

…น่ารักมาก

แม้มีความสุข แต่ก็ยังมีตะกอนในใจ

เจ้านกน้อยอีกตัวหนึ่งอยู่ที่ไหน

ไม่นานก็เห็นแม่นกโฉบเข้าแนวต้นไทรเกาหลี

ได้ยินเสียงจิ๊บ-จิ๊บ ดังจากแนวทึบของต้นไม้

หัวใจผมยิ้ม

ลูกนกอีกตัวหนึ่งซ่อนอยู่ในนั้น

รออยู่พักใหญ่ ผมเดินออกไปถ้ำมองเหมือนเดิม

แต่ส่องเท่าไรก็หาไม่เจอ

ไม่มีเสียงจิ๊บ-จิ๊บให้ได้ยิน

มองไปที่กิ่งต้นจิกน้ำ เจ้าตัวเดิมก็ไม่อยู่

เจ้าตัวใหม่ก็ไม่เห็น

และที่สำคัญ ไม่มีพ่อนก-แม่นก โฉบไปโฉบมาเหมือนเดิม

เป็นสัญญาณบอกว่าลูกนกทั้ง 2 ตัวได้โบยบินสู่โลกกว้างแล้ว

ต้องยอมรับว่าผมรู้สึกผูกพันกับเจ้านกครอบครัวนี้

เพราะเห็นมาตั้งแต่พ่อนก-แม่นกทำรัง กกไข่

จนกลายเป็นลูกนกตัวแดงๆ ขนปีกเริ่มขึ้น

ได้สบตา ได้โอบอุ้ม

แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

แต่ก็มีความสุข

น่าแปลกที่แม้จะรู้สึกผูกพัน

แต่ไม่ได้คิดจะผูกมัด

ผมกลับมีความสุขที่ลูกนกทั้งสองโบยบินจากไป

เพราะผมไม่ได้คิดว่ามันคือ “การลาจาก”

แต่คิดว่าคือ “การเติบโต”

ถ้าคิดว่าลาจาก เราคงเศร้า

แต่ถ้ามองว่าเป็นการเติบโต

เราจะมีความสุข

ครับ เจ้านกจากไป

แต่หัวใจของผมกลับเบิกบาน