ชิมไวน์-ดูไร่องุ่น

 

ไม่ว่าจะไปประเทศไหนแม่หวานติดนิตยสารแจกฟรีที่ชาวญี่ปุ่นทำขึ้นเพื่อแชร์ข้อมูลต่างๆ ของประเทศนั้นให้คนญี่ปุ่นรับทราบ

เมื่อครั้งแม่หวานไปอยู่ที่ฮาวายก็ได้นิตยสารญี่ปุ่นช่วยในการปรับตัว หาที่เที่ยว และหาอาหารการกินที่เอร็ดอร่อยถูกปากได้ ดังนั้น เมื่อมาเมืองเพิร์ธ แม่หวานดีใจมากที่เห็นนิตยสารญี่ปุ่นวางแจกอยู่ในสนามบิน

ถึงแม้ชื่อหัวนิตยสารจะน้อยกว่าในฮาวายก็ตาม อาจจะด้วยจำนวนของประชากรญี่ปุ่นที่อาศัยอยู่ไม่ได้มากเท่าฮาวาย แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาเมืองไหนที่คนญี่ปุ่นอยู่เยอะก็จะคึกคักสนุกสนาน มีข้อมูลมากมายที่สามารถใช้ชีวิตไปไหนมาไหนด้วยภาษาญี่ปุ่นได้เลย

แต่เมืองเพิร์ธจะมีชาวจีนมากกว่าหลายเท่าตัว และชาวจีนที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดภาษาอังกฤษเลยเพราะภาษาจีนแทบจะเป็นภาษาสากลของที่นี่อยู่แล้ว

พูดถึงคนญี่ปุ่นในเมืองไทยก็คงไม่น้อยหน้าประเทศไหน เพราะเมืองไทยก็มีนิตยสาร Daco ของชาวญี่ปุ่นที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงแจกจ่ายให้กับชาวญี่ปุ่นที่อาศัยอยู่ในเมืองไทยและนักท่องเที่ยว หรือแม้แต่แม่หวานเองก็เป็นแฟนพันธุ์แท้

และเคยเขียนบทความให้นิตยสารเล่มนี้จนนิตยสารได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิตกินเที่ยวในเมืองไทย

แน่นอนเมื่อเข้ามาอาศัยอยู่เมืองเพิร์ธ แม่หวานก็ยังต้องพึ่งพิงนิตยสารสัญชาติญี่ปุ่นและได้รู้จักร้าน Bread in common ที่อยู่ใน Fremantle ด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น

ห้องครัวเปิดกว้างมองเห็นการปรุงแทบทุกขั้นตอน เสิร์ฟด้วยขนมปังที่อบเสร็จใหม่ๆ และเครื่องเคียงของดองที่ทางร้านลงมือบรรจุลงขวดวางเรียงรายโชว์ไว้รอบร้านอย่างสวยงามจนทำให้นึกถึงสวนธรรมบ้านแม่หวานที่สระบุรี

แม้ห้องน้ำของร้านก็หรี่ไฟได้อบอุ่นดูกว้างขวาง และที่สำคัญใช้ผลิตภัณฑ์ของเอสอป (Aesop) แบรนด์สุดชิกจากเมลเบิร์น ออสเตรเลีย จนทำให้แม่หวานชื่นชอบ และมักจะมาขลุกตัวอยู่ที่นี่เมื่อยามจิตตก

เพราะหลายอย่างรอบข้าง และอาหารที่เรียบง่ายช่วยทำให้จิตฟื้นฟูเกิดความเบิกบานได้ไม่ยากนัก

จากร้านอาหารที่มีขนมปังแสนอร่อยร้านนี้ทำให้แม่หวานได้รู้จักกับไวน์ขาว Trebbiano ซึ่งเป็นไวน์ที่มีรสอมหวานเมื่อลิ้นสัมผัส และจะตามมาด้วยความชุ่มฉ่ำขององุ่นที่ผสมกับแอลกอฮอล์อย่างกลมกล่อม ลงตัว

อาจจะด้วยอาหารที่แม่หวานเลือกกินก็เป็นอาหารที่เรียบง่ายประเภทขนมปังบ้าง ผักบ้าง หรืออย่างเก่งก็มีหอยนางรม (Oyster) สัก 2-3 ตัว หรือสลัดเนื้อปลาหมึกที่นุ่มนิ่มแทบละลายในปาก ซึ่งอาหารเหล่านี้แม่หวานคิดว่าเข้ากับไวน์ขาว Trebbiano ได้เป็นอย่างดี

หลังเหตุโรคระบาดแพร่ไปทั่วโลก ร้านอาหารต่างก็พากันปรับตัวลดโน่นนี่นั่นรวมทั้งเมนูไวน์

ค่ะ ไวน์ขาว Trebbiano หายไปจากร้านและมีไวน์ตัวใหม่มาแทน แต่ก็ไม่ถูกใจแม่หวานจนต้องเข้าไปค้นข้อมูลของไวน์ตัวนี้และทราบว่าถิ่นกำเนิดของมันอยู่แถว Swan Valley ซึ่งขับรถจากบ้านแม่หวานไปทางเหนือประมาณ 40 นาที ชื่อไร่ว่า Bella Ridge Estate

แม่หวานรีบสั่งไวน์ออนไลน์ทันที แต่การขนส่งที่ติดขัดทำให้ไวน์ล่องหนไปไหนไม่ทราบ คุณโจดี้ (Jodi) เจ้าของไร่จึงนำไวน์มาให้แม่หวานถึงบ้านด้วยตัวเอง และนำไวน์ขาว Kyoho มาขอโทษแม่หวานโดยเธอเล่าว่า

–ฉันซื้อไร่นี้มาจากคนญี่ปุ่นเมื่อ 15 ปีก่อน เขาเป็นคนแรกของที่นี่ที่เอาพันธุ์องุ่นของญี่ปุ่นชื่อ Kyoho มาปลูกและประสบความสำเร็จเรื่องรสชาติจนสามารถส่งออกไปขายในญี่ปุ่นได้เป็นล่ำเป็นสัน แต่ช่วงโรคระบาดทำให้ญี่ปุ่นระงับการนำเข้า บริษัทฉันจึงส่งออกได้เฉพาะแถบอเมริกา

คุณโจดี้สาววัยกลางคนผมสีทองรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางคล่องแคล่วอธิบายให้แม่หวานฟังด้วยความรักและใส่ใจในสินค้า

–ฉันอยากไปเที่ยว และเขียนถึงไร่ไวน์ของคุณค่ะ

แม่หวานลองถาม

–ไร่ฉันไม่สวยนะ ไม่มีสถานที่สวยงามให้ชมด้วยเป็นไร่ที่มีแต่โรงงานผลิตค่ะ แต่ถ้าเธอสนใจฉันยินดีพาชมค่ะ

คุณโจดี้นัดแม่หวานเพื่อไปชิมไวน์และชมโรงงานของเธอ พ่อ-แม่เธอซึ่งอายุอานามก็สูงมากแล้วเป็นผู้ดูแลหลักของไร่ เธอมีลูกน้องชายหนุ่มสองคนและสามีเธอคุณแอรอน (Alon) เป็นคนคุมกระบวนการผลิตไวน์ ส่วนเธอจะรับผิดชอบด้านการขายและทำออนไลน์เป็นหลัก เนื่องด้วยเธอต้องเข้ามาอยู่บ้านในเมืองเพิร์ธเพื่อดูแลลูกชายที่กำลังร่ำเรียน

–ฉันจะพาลูกๆ มาในวันหยุด

เธอพูดพร้อมแนะนำสามีเธอคุณแอรอน ที่เดินออกมาจากโรงงานพร้อมหมวกสีกากีบนศีรษะพร้อมด้วยแก้วไวน์ที่มีไวน์หมักใหม่อยู่ข้างใน

–คุณลองชิมไวน์ในกระบวนการหมักแรกๆ ดูนะครับ

เขานำไวน์ที่เริ่มเข้ากระบวนการผลิตมาให้แม่หวานและอายากะชิม ไวน์ที่เหมือนน้ำผลไม้หมักรสชาติดีทีเดียว เหมาะกับอากาศที่ร้อนจัดในไร่องุ่นที่โล่งกว้าง หลังจากที่แม่หวานคุยสารทุกข์สุกดิบกับคุณโจดี้ได้สักพัก คุณแอรอนก็มาพร้อมแก้วไวน์ที่มีน้ำสีชมพูใสอยู่ข้างใน

–นี่คือโรเซ่ มีแอลกอฮอล์เล็กน้อย

คุณแอรอนยื่นมาให้แม่หวานอีกแก้ว แม่หวานรับมาดมกลิ่นที่หอมอ่อนพร้อมจิบสัมผัสถึงรสชาติที่นุ่มนิ่มเบาบางด้วยใจสงบ

–ขอฉันพาเธอไปดูไร่องุ่นนะคะ

คุณโจดี้พูดพร้อมเดินนำหน้าแม่หวานและอายากะพร้อมหมาอีกสองตัวเข้าไปในไร่องุ่น

–ไร่ฉันเป็นออแกนิกส์หมดนะคะ

เธอพูดพร้อมเด็ดองุ่นมาให้แม่หวานชิม

–ชิมแล้วก็คายเปลือกทิ้งนะคะ

เธอพูดพร้อมทำให้ดู แม่หวานและอายากะชิมจนแทบจะอิ่มท้อง

–เอากลับบ้านด้วยนะ

เธอพูดพร้อมเด็ดองุ่นให้แม่หวานท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนแรง

–ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ

แม่หวานพูดพร้อมกับบอกเธอว่าองุ่นที่ชิมมาทั้งหมด องุ่นแดงลูกใหญ่รสหวานเนื้อนุ่มนิ่มอร่อยที่สุด เธอจึงบอกว่า

–องุ่นนี้เราเอาไปทำเป็น Kyoho แดงค่ะ

โอ้ แม่หวานเริ่มอยากชิมไวน์แดงบ้างแล้วล่ะ แม่หวานจึงสั่ง Kyoho แดง Trebbiano ของโปรดมาอย่างละสองขวด ลูกสาวคุณโจดี้สาวน้อยอายุประมาณเกือบจะ 20 แต่งชุดเคาบอยยกลังไวน์มาให้แม่หวานที่รถ

–ลูกฉันเรียนจบโฮสกูลล่ะ ฉันเลยเอามาช่วยในไร่ไวน์ ส่วนลูกชายฉันเรียนชั้นเดียวกับอายากะนั่นล่ะ

เด็กสองคนที่ถูกแนะนำให้รู้จักกันมองหน้ากันอย่างเขินๆ แต่อายากะจะดูเป็นผู้ใหญ่กว่า นิ่งกว่า ส่วนน้องผู้ชายวิ่งไปนั่งในรถแทร็กเตอร์ของพ่อแอบมองอายากะอย่างเขินๆ ก่อนที่เราจะจากลากันท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ

–แม่คะไปนั่งพักกิน High Tea กันไหมคะ

อายากะเสนอแนะร้านโปรดของเธอที่ Swan Valley ทันที

#ติดตาม “แม่หวาน ละมุนมัม” ได้ในช่อง YouTube ค่ะ