การ์ตูนที่รัก : รวมเรื่องสั้น ของ Gotouge Koyoharu

นพ.ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

รวมเรื่องสั้น
ของ Gotouge Koyoharu

ระหว่างที่ยังอ่าน “ดาบพิฆาตอสูร” ไม่จบ ได้เรื่องสั้นเล่มนี้ของอาจารย์โคโยฮารุ โกโตเกะมา เรื่องที่หนึ่ง “นักล่านักล่า” เป็นผลงานนำทางก่อนหน้าดาบพิฆาตอสูร

กรอบแรกเต็มหน้าอย่างเท่ บุรุษหนึ่ง (สำหรับท่านที่ไม่รู้อะไรมาก่อน น่าจะคิดว่าเป็นบุรุษ) ยืนตัวตรงอยู่ ปีกกาดำพาดผ่านใบหน้า มองไม่เห็นว่าเขาเป็นใคร มือหนึ่งถือดาบหนึ่งหุ้มด้วยผ้าผืนหนึ่ง

หน้าถัดไป เป็นคดีฆ่า 13 ศพที่เกิดขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง เลือดสาดนอง ตำรวจมาเต็มพื้นที่

“นี่แก ถืออะไรอยู่น่ะ” ตำรวจเรียกบุรุษผู้นั้น มันเผยให้เห็นท้องแขนเขียนว่า อู หมายเลข 11 ตำรวจชะงัก

ตัดไปที่บุรุษอีกคนหนึ่ง ใส่สูทเน็กไทสีอ่อน ยืนล้วงกระเป๋าคุยกับสตรีนางหนึ่งในชุดกิโมโน ช่างสังเกตจะเห็นว่ามีรอยแผลน่ากลัวบนข้อมือของบุรุษนั้น ข้างสตรีมีเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังไม่สบอารมณ์เรื่องที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าบุรุษในชุดสูทสีอ่อนนั้นมาขู่เข็ญเพื่อขอความร่วมมือบางประการจากสตรีในชุดกิโมโน

เด็กชายคนนี้ชื่อยูชิโร่ เขาไม่พอใจวิธีที่บุรุษในสูทสีอ่อนพูดจา แต่เขายินยอมให้ความร่วมมือ เขาเป็นคนเดียวที่สามารถนำทางไปพบฆาตกรซึ่ง “มันมาหากินใกล้เขตของแก” ตามที่บุรุษในสูทสีอ่อนพูด

จากนั้นเป็นฉากต่อสู้ระหว่างฆาตกรลึกลับกับบุรุษในสูทสีอ่อนและสตรีในชุดกิโมโนที่สถานที่หนึ่ง มีศพหนึ่งนอนอยู่ที่พื้น ฉากต่อสู่นี้กินเนื้อที่ 16 หน้า สนุก เร็ว ฉับไว ลายเส้นชัด อ่านง่าย เลือดสาด ด้วยอาวุธลับที่นึกไม่ถึง

หนังสือไม่ได้บอกว่าพวกมันสามคนเป็นใคร แต่บางกรอบจะเห็นเลือดที่มุมปากของฆาตกร บางกรอบเห็นเขี้ยวแหลมสองซี่ และบางกรอบเห็นใบหูแหลม มันยืนที่ศพนั้นแล้วพูดว่า “ไม่อร่อย” คำพูดของพวกมันบ่งบอกว่าน่าจะเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน ฆาตกรเอาชนะอีกสองคนได้อย่างไม่ยากเย็น

นอกเหนือจากเด็กชายยูชิโร่แล้ว บริเวณนั้นยังมีบุรุษอีกผู้หนึ่ง คือคนที่ถือดาบห่อด้วยผ้านั้นเอง ที่แท้มันมีแขนเดียว ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแผลเป็น อายุไม่มากนัก ที่สำคัญคือสามตัวนั้นไม่มีใครได้กลิ่นมัน!

หนุ่มแขนเดียวก้าวออกมา พลันที่มันชักดาบ แขนหนึ่งของฆาตกรก็ขาดไป พลันที่มันลงมือครั้งที่สอง แขนอีกข้างของฆาตกรก็หายไป

“หัวของข้าอยู่ไหน” ฆาตกรพูดหลังจากหนุ่มแขนเดียวหน้าบากนั้นลงมือครั้งที่สาม
เรื่องสั้นนี้จบลงด้วยคดีฆ่าล้างครอบครัวหนึ่งที่เด็กชายผู้รอดชีวิตเสียดวงตาและแขนไปหนึ่งข้าง

จบแล้ว สมควรได้รับคำชมเชยและรางวัลนะครับ คือรางวัล JUMP Treasure Newcomer Manga Award 2013 แล้วพัฒนามาเป็น ‘ดาบพิฆาตอสูร’ (Demon Slayer หรือ Kimetsu no Yaiba) ที่กำลังโด่งดังเวลานี้ ว่ากันว่ามังงะทำรายได้สูงกว่า One Piece และอะนิเมะอาจจะทำรายได้แซงหน้า Spirited Away ในที่สุด ถ้าทำสำเร็จจะกลายเป็นมังงะและอะนิเมะที่ครองตำแหน่งรายได้สูงสุดพร้อมกัน

ผู้เขียนคือโคโยฮารุ โกโตเกะ ผู้ใช้จระเข้ใส่แว่นขาบิดงอหนึ่งข้างเป็นสัญลักษณ์

เกิดเมื่อปี 1989 อายุเพิ่งจะ 32 ปี เธอเขียนในตอนท้ายของหนังสือรวมเรื่องสั้นนี้ว่า

“…ฉันอับอายที่ตัวเองไร้ความสามารถ แต่เพราะมีคนที่นับถือคนแต่งอย่างฉันบอกว่า ถ้าเป็นงานที่ทำอย่างเต็มที่ในตอนนั้นแล้วละก็ ต่อให้เป็นผลงานห่วยแตกขนาดไหนก็ไม่น่าละอายเลยสักนิด…” ช่างถ่อมตัวเสียจริง

อาจารย์เขียนไว้ที่ตอนจบเรื่องแรกนี้ด้วยว่า “ฉันอยากวาดนักดาบที่แข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าเขาจะต้องเจอเรื่องกดดันแค่ไหนก็ตาม” จะว่าไปแวมไพร์เป็นเรื่องที่ออกจะน่าเบื่อแล้วไม่มีทางออกไปสู่ประเด็นใหม่ๆ มากนัก คอยดูกันว่าดาบพิฆาตอสูรจะทำได้ดีเพียงใดต่อไป

ตอนนี้เราไปอ่านเรื่องที่ 2 พี่น้องมงจุชิโร่

แม้ว่าเรื่องแรกจะมีลายเส้นและคิวบู๊ที่ใช้ได้เลยแต่ยังไม่ดีพอ อาจารย์จระเข้ขาแว่นงอแก้มืออีกครั้งกับเรื่องที่สองนี้ เริ่มต้นกรอบแรกว่าโคชิกิดาเกะ อิวามิจิเป็นเดนมนุษย์ เพื่อเงินแล้วมันทำความเลวได้สารพัดโดยไม่มีใครทำอะไรมันได้

ตัดมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ชิซึกะว่าจ้างหนุ่มน้อยผมทองผูกเปียที่ชอบเรียกตัวเองว่าเป็นนักฆ่าให้ช่วยฆ่าอิวามิจิ หนุ่มน้อยผมทองผูกเปียลากชิซึกะพร้อมสมุดบัญชีเงินฝากของเธอไปที่บ้านของเขา

หนุ่มน้อยผมทองผูกเปียพาชิซึกะมาพบพี่ชายของตัวเอง พี่ชายกำลังเล่นเปียโน แล้วพูดว่ากำลังอยากได้เปียโนราคา 20 ล้าน พี่ชายผมดำหวีเรียบร้อยแต่งตัวนำสมัย เขายินดีรับงานที่ชิซึกะขอให้ทำ ชิซึกะหารู้ไม่ว่าบางครั้งเขาฆ่าผู้มาว่าจ้างก่อน เมื่อชิซึกะได้นักฆ่าที่ต้องการแล้วจึงกลับที่พัก

คนพี่ชื่อมงจุชิโร่ มาซาทาดะ คนน้องชื่อมงจุชิโร่ อุมะอุเนะ มีข่าวลือว่าสองคนเป็นสัตว์ประหลาด

ที่แท้สองพี่น้องมีไข่แมลงอยู่ในตัว เป็นสำนวนญี่ปุ่น มาซาทาดะมีแมลงที่ฟักออกมาแล้ว อุมะอุเนะยังไม่ฟักเพราะอายุเพิ่งจะ 13 คืนนั้นสองพี่น้องบุกป้อมปราการที่มีหน่วยรักษาความปลอดภัยและจอมอนิเตอร์ครบครันอย่างง่ายดาย เหตุเพราะพวกมันเป็นแมลง ใช้เสียงเป็นอาวุธสังหารคนทั้งแก๊งหมดสิ้น รวมทั้งอิวามิจิ อ้าว! ไหนว่าเป็นสำนวน

หน้าสุดท้ายเปิดเผยว่าเรื่องทั้งหมดเกิดในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ระหว่างเรื่องจะมีคำพูดเปรียบเปรยเรื่องที่พ่อของทั้งชิซึกะและพี่น้องมงจุชิโร่ตายหมดแล้ว หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขากินพ่อ-แม่ไปเสีย

เจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสตรีโผล่มาตอนต้นกับตอนจบเรื่อง หล่อนเป็นคนดุร้าย

ข้อมูลที่ส่งออกมาทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องสั้นไม่กี่หน้าจบ สั้นเกินกว่าจะตีความข่าวสารแต่ก็ชี้ชวนให้เดาไปได้ ซึ่งก็คือหน้าที่ของเรื่องสั้น

เรื่องสั้นสองเรื่องแรกเป็นผลงานชิ้นแรกๆ จึงไม่ดีเลิศแต่สร้างความคิดคำนึงได้ระดับหนึ่ง เรื่องที่สามและสี่ก็เป็นเช่นเดียวกัน ไม่ดีเลิศแต่ไม่เสียเวลาอ่านอย่างแน่นอน เรื่องสั้นมีหน้าที่เท่านี้คือสร้างความคิดคำนึง ความคิดใหม่ เพื่อพาเราไปโลกใหม่

อ่านประวัติของอาจารย์โคโยฮารุ โกโตเกะ แล้วชื่นชม หลายแหล่งว่าเธอขัดเกลาฝีมือตัวเองมาเรื่อยๆ ตั้งแต่แรกจริงๆ รับฟังคำติ นอบน้อมขอบคุณ แล้วพยายามต่อไป จนกระทั่งได้

ดาบพิฆาตอสูร