หนังสือเรียนสำหรับเด็ก เล่มใหม่ (๗๔.๑)

๑การเมืองเป็นสาขาหนึ่งของปรัชญา แต่มันแปลกที่ว่า มันตื้นก็ได้ ลึกก็ได้

๒ ในส่วนที่ตื้น ก็คือปัญหาเศรษฐกิจ หรือปัญหาปากท้อง ซึ่งเป็นปัญหาเฉพาะหน้า ไม่มีอะไรจะฉับพลันไปกว่านี้อีกแล้ว ตรงไปตรงมา รอดหรือไม่รอด รวยหรือจน ทุกอย่าง ปกปิดกันไม่ได้

แต่ส่วนที่ลึก ขึ้นกับวินัยดังต่อไปนี้

๑ ศีลธรรม

๒ ความแตกต่างระหว่างความเชื่อและความคิดเห็น

๓ ธรรมชาติของมนุษย์

๔ ความสัมพันธ์ของมนุษย์กับการมีอยู่

สิ่งเหล่านี้กระจายตัวออกไปเรื่อยๆ ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ซับซ้อนขึ้น

มันจึงมองลึกก็ได้ มองตื้นก็ดี

๓ขอให้พิจารณาคำสามคำนี้

Unlife

Unmind

Unreal

พวกมันมาเป็นกลุ่ม เหมือนผีดิบสามชนิด อยู่ด้วยกัน ผสมพันธุ์กัน ต่อเนื่องกัน

Unlife คือพลังแห่งความไม่มีชีวิต แต่ตัวมันก็มีชีวิต เหมือนผีดิบ แต่ตัวมันเองไม่รู้สึกตัว ว่าตัวเองตายแล้ว มันยังทระนง องอาจ คิดว่าตัวเองเป็นอัศวิน เก่งกาจ ยิ่งใหญ่

Unmind คือพลังแห่งความไร้จิต ที่จริงมันก็มีจิต แต่จิตของมันนั้น บิดเบี้ยว เสียรูป

Unreal คือพลังแห่งความไม่จริง คือการมองความไม่จริงว่าคือความจริง และทันใดนั้นเอง ความจริงก็กลายเป็นความไม่จริง

สิ่งนี้มีผลอันกว้างใหญ่ กระทบไปหมด

๔ทุกวันนี้ การเมืองไทยเราถูกปกครองโดยคณะ คสช. พวกเขาช่างมากมายไปด้วยพลังงานชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่า unlife มันคือพลังแห่งความไม่มีชีวิต

ที่เห็นได้ชัด เช่น คุณวิษณุ เครืองาม เขาเป็นรองนายกรัฐมนตรี พูดจาสุภาพ นิ่มนวล หลบอยู่ข้างหลังกฎหมายตลอดเวลา แต่ที่จริงเขาคือจอมพ่อมด ที่มีพลัง unlife สูงสุด

ที่จริงรัฐบาลทั้งคณะ จะแทรกซึมไปด้วยพลังงานชนิดนี้ มากบ้างน้อยบ้าง

คุณประยุทธ์ จันทร์โอชา ประกาศด้วยความเชื่อมั่น ด้วยความภาคภูมิ ว่ารัฐบาลนี้ทำงานมากกว่าทุกรัฐบาลในอดีต มากมายหลายเท่า น่าตื่นตะลึง อะไรทำให้เขาตกอยู่ในความไม่จริงได้ลึกขนาดนี้ นี่เองที่ว่า unlife นำพาไปสู่ unreal

รัฐบาลนี้ไม่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงตั้งแต่วันแรก

ตั้งแต่เริ่มต้น โดยรากฐาน

พวกเขามีศาลรัฐธรรมนูญที่เป็นโมฆะ มาเป็นกรอบกำบัง

มันเป็นโมฆะ เพราะหากศาลรัฐธรรมนูญนี้มีความเป็นจริงอยู่บ้าง พวกเขาต้องจับคณะ คสช.ทั้งหมดเข้าคุก เพราะพวกเขาได้ทำลายรัฐธรรมนูญฉบับที่แล้วลงทั้งฉบับ แต่ทำไมพวกเขาจึงนิ่งเฉย หากแต่มาจับผิดเล็กๆ น้อยๆ กับสิ่งมากมายรอบตัว ขุดคุ้ย หาเส้นขน เส้นผม หรืออะไรก็ตาม ใครก็ตาม ที่ฝ่าฝืน เป็นภัย กับรัฐธรรมนูญฉบับนี้

เราจะนับถือองค์กรที่เป็นโมฆะได้อย่างไร

หรือหากคิดแบบน้อยที่สุด อ่อนโยนที่สุด ก็คือไล่คณะ คสช.ให้กลับเข้ากรมกอง ภายในสามเดือน หรือหกเดือน หลังรัฐประหาร

แต่ คสช.กำลังประกาศตน จะอยู่ในอำนาจนานเป็นสิบปี ยี่สิบปี นานเท่าที่พลังแห่งความไม่มีชีวิตนี้จะไปถึง

ประเทศไทยจึงตกอยู่ในทางตัน เหมือนเดินมาถึงถนนสายหนึ่ง มีทางแยกหลายทาง แต่ทุกเส้นสายก็เป็นทางตัน วนไปวนมา กลับมาที่เดิม

เรามีสิทธิวนอยู่อย่างนี้สิบปี ยี่สิบปี หรือนานกว่านั้น

จนกว่าพวกเขาเหล่านั้นจะถูกทำลายลง ด้วยความจริงที่ใหญ่กว่า คือความตาย

ทุกวันนี้พวกเขากำลังตายอย่างช้าๆ มองดูใบหน้าของแต่ละคน มีความเสื่อมโทรมปรากฏขึ้นในทุกรายละเอียด ตัวของพวกเขาเองก็ย่อมต้องรู้ตัว ยิ่งอยู่นาน อนุสาวรีย์ของพวกเขาก็จะยิ่งถูกก่อตัวขึ้น

หากแต่มันเป็นอนุสาวรีย์ของ unlife ยิ่งใหญ่ยิ่งไม่ดี

๕ความจริงเป็นสิ่งที่คุณ

๑ ไม่สามารถต่อต้าน

๒ ไม่สามารถหลีกเลี่ยง

๓ ไม่สามารถแทนที่

แต่มนุษย์จำนวนมาก ก็พยายามทำสามสิ่งนี้ และรับผลของมัน

คอนเซ็ปต์ในโลกนี้เปลี่ยนแปลง เคลื่อนไหว

ดังนั้นเอง จึงมีมนุษย์จำนวนมากที่ปฏิบัติตามคอนเซ็ปต์ที่หมดอายุแล้ว เหมือนคนกินยาหมดอายุ บางคอนเซ็ปต์เพิ่งหมดอายุมาไม่นาน แต่ไม่นานในที่นี้ คือหมดมาแล้วหลายปี หรือหลายศตวรรษ

๖ คงมีแต่เด็กๆ ที่พอจะมีหวัง ด้วยเพราะพวกเขาร่างกายยังพลิ้วไหว ยังยืดหยุ่น พวกเขาอาจขาดความรู้ หรือประสบการณ์ แต่พวกเขามี sense บางอย่าง พวกเขาจึงกล้าจะเดินไป แม้จะไม่รู้ตัวว่าทำไมจึงตัดสินใจทำเช่นนั้น พวกเขาจึงมีสิทธิไปถึงคอนเซ็ปต์ใหม่ หรือสิ่งที่ถูกต้อง

พวกเขามีโอกาสฟลุกมากกว่า มีโอกาสรอดมากกว่า

๗ในการประท้วงของเด็กๆ มีหนึ่งข้อห้าม คืออย่าแตะสถาบัน แต่แม้มันจะชัดเจน พวกเขาก็ยังแตะ ไม่รู้เพราะอะไร เหมือนเด็กๆ เหล่านี้ เวลากินอาหารต้องการกินให้ครบเซ็ต มีของว่าง ของหวาน และอาหารหลัก ลืมไปว่า คนอดอยาก ขอให้ได้กินข้าวเปล่าสักจานก็พอแล้ว แสดงว่าพวกเขายังอดไม่จริง ยังหิวไม่จริง ยังคุ้งเคล้าไปด้วยอุดมคติ ยังฝันหวาน

เขาจึงผลักมิตรออกไปให้กลายเป็นศัตรู เสียแนวร่วม เหลือแต่พวก Hard Core ซึ่งจุดนี้คืออันตรายสูงสุดในการประท้วง มันเสียความพลิ้ว ความยืดหยุ่น มันหดตัว และถึงทางตัน

เส้นทางของคุณทักษิณกับคณะ ก็ตันแล้ว

เส้นทางของคุณธนาธรกับคณะ ก็ตันอีกเช่นกัน

เส้นทางของเด็กๆ ก็คงจะตันอีกเช่นกัน ทุกเส้นทางจึงตันไปหมด ถามดูว่าทำไม ส่วนหนึ่งเกิดจากตัวเองที่เป็นมนุษย์ ไม่อาจหลีกหนีจุดอ่อนของตัวเองไปได้ เด็กๆ คงไม่อาจทิ้งความเป็นเด็ก

พวกเขาแม้จะระวังตัวสูงสุด แต่ระวังตัวแค่ไหนก็ยังไม่พอ