มองบ้านมองเมือง/ปริญญา ตรีน้อยใส

แอมโมเนียมไนเตรต ที่เบรุต

 

ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีการสื่อสาร ทำให้สังคมเสพและลืมข่าวสารกันง่ายๆ ทั้งข่าวใกล้ตัวและไกลตัว

จึงไม่แปลกที่มาถึงวันนี้ หลายคนลืมข่าวโศกนาฏกรรมที่ท่าเรือเบรุต เมืองหลวงของเลบานอนไปเรียบร้อยแล้ว

ทั้งที่เหตุการณ์รุนแรงครั้งนี้ มีผู้เสียชีวิตมากถึงหลักร้อย บาดเจ็บหลักพัน บ้านเรือนพังพินาศหลักแสน ความเสียหายทั้งหมด หลักหมื่นล้านบาท

 

ตอนที่เป็นข่าวนั้น มีรายงานมากมายให้รับรู้ว่า สาเหตุมาจากแอมโมเนียมไนเตรตที่เก็บไว้ในโกดังของท่าเรือ มีการเก็บสารเคมีนี้ไว้นานถึง 6 ปี แบบว่านานจนลืม ทั้งๆ ที่ปริมาณมากถึง 2,750 ตัน แอมโมเนียมไนเตรตนั้น สารเคมีส่วนประกอบของปุ๋ยทางการเกษตร แอมโมเนียมไนเตรต แม้จะไม่ใช่สารติดไฟ แต่เมื่อโดนความร้อน จะมีปฏิกิริยาทางเคมี จะระเบิดตูมตาม และอื่นๆ อีกมากมาย

มาถึงวันนี้ คนเลบานอนอาจรู้แล้วว่า ทำไมแอมโมเนียมไนเตรตถึงไปหลงลืมที่ท่าเรือ มีใครเป็นผู้รับผิดหรือผิดชอบ สาเหตุความร้อนมาจากไหน

แต่สำหรับคนไทย คงไม่รู้อะไรเพิ่ม และคงลืมเหตุการณ์ระเบิดที่รุนแรงครั้งหนึ่งของโลกไปแล้ว

ทั้งๆ ที่คนไทยที่อาศัยอยู่ใกล้ท่าเรือ อย่างท่าเรือกรุงเทพฯ ที่คลองเตย ไม่น่าจะลืมเรื่องนี้

อีกทั้งต้องสงสัยว่า มีแอมโมเนียมไนเตรตเก็บอยู่ที่ท่าเรือบ้างไหม เพราะบ้านเราก็ใช้สารเดียวกันทำปุ๋ยสำหรับการปลูกพืชพันธุ์ไม้ และระเบิดหินสำหรับงานก่อสร้างด้วย

 

ถ้าจะเปรียบเทียบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ที่สร้างความเสียหายในรัศมี 10 กิโลเมตรโดยรอบ ซึ่งที่เบรุตนั้น โชคดีว่า ท่าเรืออยู่ริมทะเล ดังนั้น ครึ่งหนึ่งของพื้นที่จึงเป็นน้ำทะเล ไม่เช่นนั้นความเสียหายจะเพิ่มเป็นสองเท่า

แต่สำหรับกรุงเทพฯ แล้ว ถ้าวาดรัศมี 10 กิโลเมตร จากท่าเรือคลองเตย ก็จะเท่ากับพื้นที่เสียหายกว้างไกล ไปถึงคลองคูเมืองเดิม ทางทิศตะวันตก ไปจนถึงเมกะบางนา ทางทิศตะวันออก ไปถึงบิ๊กซีลาดพร้าว ทางทิศเหนือ และไปถึงโรงพยาบาลบางปะกอก ทุ่งครุ ทางทิศใต้

ด้วยเหตุนี้ คงไม่ต้องสงสัยว่า เรื่องการย้ายท่าเรือ ไปอยู่ไกลถึงแหลมฉบังและมาบตาพุด

แต่ก็น่าจะถามต่อว่า แล้วทำไมท่าเรือคลองเตยยังดำเนินกิจการอยู่ ทำไมคลังน้ำมันอยู่กลางเมืองที่ช่องนนทรี ทำไมยังมีโรงกลั่นน้ำมันอยู่กลางเมืองที่บางจาก

หรือว่า เรามีพระสยามเทวาธิราช ดังนั้น จะไม่เกิดเหตุร้ายใดๆ หรือถ้าเกิด ก็จะไม่เสียหายรุนแรง