การ์ตูนที่รัก/นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

I Lost My Body

 

หนังการ์ตูนฝรั่งเศสปี 2019 ฝีมือกำกับฯ ของ J?r?my Clapin เปิดตัวและคว้ารางวัลที่คานส์ก่อนจะไปเข้ารอบสุดท้ายรางวัลออสการ์ชิงตุ๊กตาทองกับ Toy Story 4

จะว่าไปหนังระดับนี้หรือไม่ว่าระดับไหนๆ จะไปสู้กับหนังการ์ตูนระดับทอยสตอรี่ได้อย่างไร

เรื่องหลังนี้ยอดเยี่ยมทั้งเนื้อเรื่อง เนื้อหา เทคโนโลยี และความบันเทิง

ในขณะที่ฉันทำร่างกายฉันหายนี้คงไม่ค่อยจะบันเทิงเท่าไรนักสำหรับท่านที่ไม่คุ้นเคยการ์ตูนอินดี้ แม้ว่าจะได้รับคำชื่นชมล้นหลามจากนักวิจารณ์ก็ตาม

หนังเริ่มฉากแรกด้วยเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ สีหน้าสับสน แล้วตัดไปที่วัยเด็กของเขา เขากำลังพยายามตีแมลงวัน เขาปรึกษาพ่อว่าจะตีแมลงวันอย่างไรให้ถูก พ่อแนะนำว่าอย่าเล็งไปที่ตัว ให้เล็งไปที่ข้างๆ คาดการณ์ว่ามันจะบินหนีไปทางไหนแล้วตีไปทางนั้น ดูเหมือนเด็กไม่ค่อยจะเชื่อที่พ่อแนะนำเท่าไรนัก

จากนั้นเป็นฉากมือข้างหนึ่งตกจากโต๊ะในห้องพยาธิวิทยาแห่งหนึ่งลงพื้น มือนั้นอยู่ในถุงพลาสติกที่ซีลแน่น มันคืบไปที่เศษแก้วแตกแล้วกดตัวเองลง ตัวเอง (self) นั้นคือมือ เป็นมือขวา เลือดไหลสองสามหยด มันหลุดออกมาจากถุงได้แล้วเริ่มคืบต่อไป

หาหนทางหนีออกทางช่องลมสู่โลกภายนอก

 

ตัดมาที่เด็ก เกิดอุบัติเหตุรถชน พ่อและแม่ตายในอุบัติเหตุนั้น พวกเขาอยู่ในโมร็อกโก หลังงานศพเด็กย้ายมาอยู่กับลุงและลูกพี่ลูกน้องที่ชานเมืองปารีส ผ่านไปหลายปี เด็กเติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่มทีท่าไม่มั่นใจในตนเอง ทำอะไรผิดๆ ถูกๆ และชักช้าอยู่เสมอ สีหน้าเศร้าสร้อยเซื่องซึม เสมือนบางอย่างขาดหายไปจากชีวิต

ตัดกลับมาที่มือ มือไต่ไปตามขอบตึกถึงรังนก แม่นกพยายามจะจิกตีมันด้วยการเอาใจช่วยของคนดูว่าอย่าทำๆ มันเป็นมือ! ไม่ทันจะขาดคำมือนั้นขย้ำคอนกแล้วลากตกลงจากตึกไปด้วยกัน ว่าแล้ว! มือคืบต่อไปถึงสถานีรถไฟ ย่องไปแอบไปด้วยขาสองข้างบ้าง ห้าข้างบ้าง จนกระทั่งตกลงไปในรางรถไฟใต้ดิน หนูฝูงหนึ่งจ้องมอง แล้วก็เริ่มโจมตี

ชายหนุ่มชื่อนาโอเฟล เขาทำงานส่งพิซซ่าซึ่งส่งไม่ค่อยจะทันถูกเจ้านายด่าเป็นประจำ คืนนี้เขาขี่รถเครื่องออกไปส่งพิซซ่าท่ามกลางสายฝน เกิดอุบัติเหตุรถล้มตัวเปียกปอนพิซซ่าหลุดมือ เขาตั้งตัวได้คว้าพิซซ่าสตาร์ตรถไปต่อไปถึงอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง ลูกค้าเป็นเสียงผู้หญิงที่อาศัยอยู่ชั้น 35 เธอต่อว่าเขาที่ส่งพิซซ่าช้า ดังนั้น เธอต้องได้พิซซ่าฟรี

บทสนทนาระหว่างนาโอเฟลกับเสียงจากชั้นสามสิบห้าผ่านอินเตอร์คอมนี้เขียนได้ดีมาก ใช้เวลาไปหลายนาทีแต่เป็นส่วนที่ดีที่สุด น่าชมเชยผู้เขียนและบทภาพยนตร์จริงๆ เป็นการตอบโต้กันไปมาที่มีเสน่ห์และไม่น่าเบื่อเลย

สุดท้ายนาโอเฟลไม่สามารถผ่านประตูกระจกของอพาร์ตเมนต์ขึ้นไปได้แม้ว่าเขาจะทำตามคำแนะนำของเสียงจากชั้นสามสิบห้าเท่าไรก็ตาม

ช่างเป็นคนที่ไม่ค่อยได้เรื่องจริงๆ

 

นาโอเฟลหลงใหลเสียงลึกลับนั้น เขาแกะรอยจนได้ชื่อมาว่าเธอชื่อกาเบรียล ทำงานที่ห้องสมุด

เขาตามเธอไปจนพบว่าเธอมีลุงเป็นช่างไม้ เขาจึงไปสมัครงานขอเป็นผู้ช่วยช่างไม้

ลุงของกาเบรียลไม่ยินยอมในตอนแรก แต่เปลี่ยนใจเมื่อทราบว่าเขากำพร้า ลุงใจดีให้เขาพักบนห้องใต้หลังคา

เขาเริ่มงานผู้ช่วยช่างไม้ด้วยความกระตือรือร้น และวนเวียนไปพูดคุยกับกาเบรียลที่ห้องสมุดเสมอๆ ดูเหมือนตัวตนของเขาจะได้รับการเติมเต็มและแช่มชื่นขึ้นบ้างแล้ว

ในขณะที่ตัวตนของมือยังหาตัวตนของตนเองไม่พบ

นาโอเฟลเล่นเปียโนได้ เขาใฝ่ฝันจะเป็นนักเปียโนสมัยที่ยังเล็กและมีพ่อมีแม่ บางเวลานาโอเฟลจะออกจากห้องใต้หลังคาลัดเลาะไปตามหลังคาบ้านจนถึงไซต์ก่อสร้างที่มีเครนสูงระฟ้า เขาเคยใฝ่ฝันจะเป็นนักบินอวกาศด้วย แต่ตัวตนในจินตนาการนั้นหายไปนานแล้ว

วันนี้เขาเป็นคนส่งพิซซ่าแล้วก็มาเป็นลูกมือช่างไม้ เขาคุยกับกาเบรียลหลายเรื่อง โลกมีแค่เราสองเหมือนหนุ่ม-สาวทั่วไป

วันหนึ่งเขาคุยเรื่องขั้วโลกเหนือแล้วก็ยืมหนังสือขั้วโลกเหนือกองหนึ่งกลับบ้าน

กาเบรียลบอกเขาว่า คนอย่างเราๆ ชาตินี้ไม่มีวันไปถึงขั้วโลกเหนือแน่ นาโอเฟลเลื่อยไม้สร้างอิกลู (igloo) กระท่อมขั้วโลกขึ้นบนดาดฟ้าใกล้เครนยักษ์นั้น แล้วชวนกาเบรียลขึ้นมาปิกนิกในคืนหนึ่ง

 

กลับมาที่มือ ด้วยการนำทางของตุ๊กตานักบินอวกาศ มือเดินทางเข้าใกล้เครนยักษ์นั้นมากขึ้นทุกที ในจังหวะสุดท้ายมือจับร่มคันหนึ่งได้แล้วอาศัยแรงลมพัดเขาเหินฟ้าข้ามทางด่วนและหมู่ดาวลอยผ่านราตรีกาลไปจนถึงเครนยักษ์ แต่ไม่ทันที่นาโอเฟลได้สารภาพว่าเขาคือคนส่งพิซซ่าในคืนนั้นให้กาเบรียลทราบ กาเบรียลโกรธที่เขาฉวยโอกาสจึงต่อว่าและเดินจากไป นาโอเฟลเสียใจมาก ไปนั่งดื่มเหล้าราดทุกข์ในงานเลี้ยงของญาติจนกระทั่งมีเรื่องชกต่อย

แมลงวันตัวหนึ่ง เกาะเขาแพะตัวหนึ่ง แพะเดินข้ามถนน

เช้าวันรุ่งขึ้น นาโอเฟลเลื่อยไม้ แมลงวันตัวหนึ่งบินก่อกวนเขาทำงาน เขาพยายามใช้มือขวาจับแมลงวัน แมลงวันบินวนเวียนเข้าใกล้ใบเลื่อยมากขึ้นทุกที

คำที่พ่อเคยเงยหน้าสอน จะจับแมลงวันให้เดาทางมัน

คำที่พ่อหันหน้ามาสอนขณะขับรถ อย่ายื่นมือออกนอกรถที่กำลังวิ่ง

แมลงวันตัวหนึ่ง แพะตัวหนึ่ง และมือข้างหนึ่งที่ทำร่างกายของตัวเองหาย

ทุกๆ องค์ประกอบของหนังมาบรรจบกันในยี่สิบนาทีสุดท้ายอย่างชาญฉลาดและน่าทึ่ง เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ที่เชื่อมโยงไปมามากมายหลายตลบ

มิน่า เข้าชิงออสการ์

 

สปอยล์ท่านผู้อ่านมาถึงหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ หากอยากดูยี่สิบนาทีสุดท้ายก็คงต้องไปหาดูเองแล้วครับ

ตัวตนที่สูญหายน่าจะเป็นธีมหลักของหนังเรื่องนี้ นาโอเฟลทำตัวตนหายไปหลังอุบัติเหตุรถยนต์ในวัยเด็ก อุบัติเหตุที่เขาอาจจะมีส่วนร่วมด้วย หลังจากนั้นชีวิตของเขาก็ไม่มีแก่นสาร ล่องลอยไปเหมือนพิซซ่าตากฝนเฉอะแฉะ ทั้งไม่สวยทั้งไม่อร่อย แต่นาโอเฟลก็ฝืนกิน จนกระทั่งเขาได้พบกับ “เสียงจากอินเตอร์คอม”

เพราะอะไรเสียงจากอินเตอร์คอมจึงมีอิทธิพลต่อเขามากมายนัก จะไปเฉลยที่ยี่สิบนาทีสุดท้ายอีกเช่นกัน

เรามักคิดว่าเราทำตัวตนสูญหายเหมือนที่นาโอเฟลทำตัวตนสูญหาย

แต่ที่เราไม่ค่อยจะคิดกลับกันนั่นคือตัวตน ซึ่งหนังเรื่องนี้ใช้มือขวาแทนตัวตนส่วนที่สูญหาย ก็กำลังออกตามหาเราเช่นเดียวกัน

แล้วเมื่อวันหนึ่งมันพบเราแล้ว เป็นเราเสียอีกที่ชักแขนหนีไปจากมัน!

ชวนดูครับ