การะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์ : ทวีปที่สาบสูญ จะให้เขียนกลอนเหล่านี้กี่บรรทัด

นอนมองลำแดดส่องช่องหน้าต่าง

สรรพเสียงต่างต่างดังแว่วแว่ว

แม่คงจัดสำรับกับข้าวแล้ว

ยินเสียงน้องเรียกแจ๋วแจ๋ว “พี่ตื่นยัง!”

 

นอนมองลำแดดส่องร่องฝาไม้

อยากนอนซบหัวไหลไปกับฝั่ง

ตัวและตอบใจอยู่ไม่รู้ครั้ง

ฉันจะหวังถึงสิ่งใดในชีวิต

 

เพื่อนที่รักของฉัน

คืออีกวันและวันอันเชื่อมติด

ด้วยตาข่ายกรงแก้วทั่วแนวทิศ

ให้ฉันคิดครวญใคร่ไม่รู้รา

 

อีกวันหนึ่ง

ฉันเดินไกลไปถึงพงป่าหญ้า

นึกอยากเด็ดก้านยาวขาวดอกคา

อยากเอามาปักแจกันอันเล็กเล็ก

 

ก็มีหญิงคนหนึ่งพึ่งเดินข้าม

จากร่องน้ำเหมืองมือถือจอบเหล็ก

ทักฉันว่าแน่ะนมใหญ่สะใภ้เจ๊ก

ข่าวว่าฉันมีเด็กแล้วกี่เดือน

 

ขณะยืนงุนงงยังคงง่าว

เขาก็กล่าวว่ายังฟังจากเพื่อน

ลางคนว่าตัวฉันนั้นบิดเบือน

ชอบเล่นเพื่อนเป็นปู๊อยู่นมนาน

 

มาบัดนี้มีจิตกลับคิดชอบ

จะได้ตอบแทนบุญคุณครัวบ้าน

พ่อแม่จะเริงรื่นชื่นใจบาน

ต่อให้การแต่งเพราะท้องถูกต้องแล้ว

 

เมื่อหญิงนั้นจากไป

เหลือเพียงฉันกับสายลมไหวแผ่ว

ทอดตาดูภูเขาเทาเทือกแนว

มีคำถามขึ้นอีกแล้วสารพัน

 

การมาถึงของหนึ่งชายในบ่ายหนึ่ง

สำคัญเหมือนตะปูตรึงตอกตีนฉัน

ต่อมีปีกอยากสยายว่ายฟ้านั้น

ก็ถูกจับลงฉับพลันเสมอมา

 

เหมือนถ้าฝันฉันก็แค่รอฝัน

ทุกสิ่งอันล้วนเปราะบางอยู่พร่างพร่า

คิดจะปลูกบ้านแยกแตกทางมา

คำพูดจาก็เปล่าไร้ใครจะฟัง

 

จะทำงานเก็บเงินจะเดินต่อ

ไม่คิดรอชายใดไม่เคยหวัง

แต่หนึ่งชายพาทีไม่กี่ครั้ง

โถมประดังเล่าข่าวกันยาวนาน

 

เหมือนโลกนี้มีชายไว้เหนือหญิง

จงแอบอิงเชื่อฟังอยู่หลังบ้าน

ต่อให้หญิงแสวงหาจินตนาการ

ทุกนิทานก็จบให้ชายชนะ

 

ฉันไม่รู้จะบอกกล่าวอย่างไร

เหมือนใบไม้ร่วงรองกองขยะ

เชือกล่องหนขึงกั้นผูกพันธะ

ต่อโมโหแม้โทสะก็ต้องงำ

 

เพื่อนฉัน

จึงเหมือนวันอีกวันผ่านเช้าค่ำ

บนกระดาษมากมายพร่างพรายคำ

ฉันเขียนมันด้วยน้ำตาคับแค้น

 

[คนเดินทางคะ

ฉันกลับมาเจอจดหมายเธอหลายแผ่น

แรกก็หมือนต้นดอกออกแคระแกร็น

พลันสุดแสนยินดีมีฝนพรู

 

ฉันก็คิดถึงเธอมากอยากจะบอก

ที่นี่มีแดดออกสวยงามอยู่

แต่สิ่งที่เธอระบายให้ร่วมรู้

พาฉันสู่อีกโลกหนึ่งซึ่งหม่นเทา

 

ด้านหนึ่งฉันเข้าใจในเธอนัก

แต่อีกใจก็ชักสงสัยเขา

หรือเป็นจริงสิ่งที่มีแววเบา

เขาจะเข้ามาจีบจริงเช่นหญิงชาย?

 

ไม่แปลกนะถ้าเขาจะสนชอบ

มันอาจเป็นคำตอบอันงามง่าย

ถ้าเขาคอยห่วงใยไม่เว้นวาย

ผลสุดท้ายดีไม่ดีมีอ่อนเอน]

 

เพียงบัว!

นี่ไม่ใช่เรื่องยั่วขบขันเล่น

กับทุกทุกถ้อยคำฉันย้ำเน้น

เพราะฉันเห็นปัญหามาแต่ไกล

 

ความไม่รักไม่ชอบไม่ตอบรับ

ควรเป็นสิทธิ์สำหรับบอกปัดได้

สิ่งสำคัญคือข่าวกล่าวกันไป

มันช่างไร้สาระประหลาดจริง!

 

เพียงผู้ชายคนหนึ่งเข้าถึงบ้าน

ทุกหย่อมย่านก็เยินยอเรื่องขอหญิง

ผู้คนมองฉันจะมีที่พึ่งพิง

ความฝันจะเป็นจริงยกฐานะ

 

เต็มไปด้วยความหวังดีที่สอนสั่ง

ฉันมิใช่สาวสะพรั่งคนสวยสะ

มีคนหล่อมาชอบรีบตอบซะ

พ่อแม่จะสุขสบายได้อยู่ดี

 

เพียงบัว!

คำถามคือโลกสลัวมัวเหลือที่

ฉันจะอยู่อย่างไรในโลกนี้

เมื่อฉันมีความผิดแผกแตกต่างใจ

 

จะให้เขียนกลอนเหล่านี้กี่บรรทัด

เธอจึงจะสัมผัสทรวงฉันได้

ฉันแนบดอกหญ้าแห้งแสดงไป

ทำอย่างไรเธอจะซึ้งถึงอกนี้!