ขณะหม้อทอดไร้น้ำมันเต็มหน้าฟีดเฟซบุ๊ก ฉันยังทอดทุกอย่างด้วยน้ำมัน ที่เพิ่มเติมคือความหมกมุ่นต่อผัดหมี่โคราช

“เราเคยทำแล้วนะ ที่เต่าเอามาฝากไง” เขาบอกฉัน

“ใช่ ไม่อร่อยเลย ต้องพลาดอะไรไปสักอย่าง เคยกินที่โคราชอร่อยมาก”

ฉันตามล่าผัดหมี่โคราชต่อไป

แล้วฉันก็พบว่า ผัดหมี่โคราช ประกอบด้วยส่วนสำคัญสองส่วน คือซอสผัดและเส้น ซอสต้องอร่อย และเส้นนอกจากต้องเป็นของโคราช ต้องไม่ใช่เส้นที่ทำไว้ค้างปีด้วย

“ทำไมจู่ๆ อยากกินหมี่โคราชล่ะ” เขาข้องใจ

“เพราะช่วงนี้ฟังเพลงสุนารี ราชสีมา บ่อย” ฉันตอบ

เขาหัวเราะก๊าก

 

ที่บอกเขา เป็นแค่ปลายทาง ความหมกมุ่นต่อผัดหมี่โคราชเดินทางมาไกลกว่านั้น มาจากอดีตกาลที่ถูกรื้อฟื้นเมื่อฉันถูกดึงเข้าไปอยู่ในกลุ่มมหาวิทยาลัย

ช่วงนี้ทุกมหาวิทยาลัยเปิดตลาดออนไลน์อย่างคึกคัก คนเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนอย่างฉัน ย่อมรู้สึกไม่มีส่วนร่วม ซึ่งในทางหนึ่งก็ดี เพราะไม่ต้องเสียเงิน

แต่แล้วก็มีคนเชิญฉันเข้ากลุ่มมหาวิทยาลัยพายัพ ฉันรับทันที แล้วฉันก็พบว่า มันแตกต่างจากกลุ่มมหาวิทยาลัยอื่นโดยสิ้นเชิง แทบไม่มีการค้าขายใด เปิดขึ้นมาเป็นสังคมออนไลน์ และชัดเจนว่าเป็นกลุ่มที่ใช้ร่วมระลึกความหลัง

เราต่างมีอดีตที่โหยหา ฉันเชื่อว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยคือช่วงเวลาที่คนโหยหามากที่สุด

มหาวิทยาลัยพายัพเปิดมานาน ศิษย์เก่าจึงมีทุกวัย แต่ละคนเข้ามาถามหาเพื่อน มาเล่าความหลัง ฉันไม่ได้อ่าน แต่มันทำให้ฉันระลึกถึงช่วงเวลาในพายัพของตัวเอง

แล้วใบหน้าสุนารี ราชสีมา ก็วาบเข้ามาในหัว

แทนที่จะคิดถึงเพื่อน หรือรุ่นพี่

คนแรกที่ฉันคิดถึงคือนักร้องลูกทุ่งชาวโคราช

 

ฉันเข้าเรียนปีหนึ่งแบบใสซื่อ เป็นเด็กนักเรียนจากเชียงรายผู้ไม่เคยกลับบ้านหลังหกโมงเย็น

วันสมัครชมรม มีรุ่นพี่เดินเอาใบสมัครมาให้ เด็กดีอย่างฉันย่อมไม่ปฏิเสธ ฉันกรอกเอกสาร เซ็นชื่อ จ่ายเงินเข้าชมรม และไปรับน้องชมรม เพื่อรู้ว่าฉันอยู่ในชมรมอีสาน

ท่ามกลางคนอีสานล้วน ฉันคนเดียวที่มาจากภาคเหนือ ประธานชมรมว่า ไม่เป็นไรหรอก แค่สงสัยน้องสมัครได้อย่างไร

ฉันชี้พี่คนที่ถือใบสมัครมาให้ บอก-พี่คนนั้นให้หนูสมัคร

รุ่นพี่ลุกขึ้นยืน หัวเราะ และว่า ผมแน่ใจว่าน้องเป็นคนอีสาน ดูสิ เหมือนสุนารีขนาดนั้น ไม่ใช่ได้ยังไง

สรุปว่าเด็กเชียงรายหลงเข้าไปอยู่ดงชาวอีสาน เพราะบังเอิญหน้าเหมือนสุนารี ราชสีมา นั่นคือความทรงจำแจ่มชัดในช่วงมหาวิทยาลัย

คิดขึ้นมาเมื่อไรก็ขำ และทำให้เปิดยูทูบหาเพลงสุนารีฟัง

ไม่ได้เจอแค่เพลง เธอทำคลิปเกี่ยวกับอาหารด้วย ถ่ายง่ายๆ ไม่มีการตัดต่อ ไม่มีเมกอัพ เธอไม่ได้ทำอาหารคล่องแคล่วนัก

แต่ดูแล้ว ฉันอยากกินผัดหมี่โคราช

 

ซอสปรุงหมี่ผัดโคราช ประกอบด้วยหัวหอมไทย (มากหน่อย) กระเทียมไทย (น้อยหน่อย) และพริกจินดาแห้ง เอาสามอย่างนี้มาตำให้ละเอียด ผัดกับน้ำมันให้หอม ถ้าเป็นน้ำมันหมูจะดีมาก จากนั้นก็ปรุงรสด้วยน้ำปลา น้ำมะขามเปียก น้ำตาลมะพร้าวปนกับน้ำตาลทราย ใส่เกลือได้นิดหน่อย และเพิ่มสีด้วยซีอิ๊วดำ ให้ได้สามรส เค็ม เปรี้ยว หวาน

เพื่อนชาวโคราชบอกว่า จะซื้อหมี่แบบเป็นชุดส่งให้ มีน้ำซอสพร้อมปรุง อยากให้ฉันลองใช้ก่อน ถ้าไม่อร่อย ค่อยทำซอสเอง

เธอส่งมาทั้งหมด 10 ห่อ เพิ่งมาถึงวันนี้ และฉันจะลองทำเลย

เพราะรู้ว่าซอสมีอะไรบ้าง ฉันจึงแน่ใจว่าจะอร่อยขึ้น ถ้าเพิ่มหัวหอม ตำหัวหอมกับพริกแห้งเพิ่มนิดหน่อย ผัดในน้ำมันให้หอม แล้วเอาหมูสามชั้นลงผัด

คราวนี้ฉันจะไม่พลาด ดูคนอื่นทำ จนได้ข้อสรุปว่าผัดหมี่โคราชนั้น จริงๆ แล้วคือการต้มเส้น และธรรมชาติของผัดหมี่โคราชจะไม่แห้งนัก

ฉันใส่น้ำลงไปหนึ่งแก้วเต็ม และเทซอสสำเร็จรูปใส่ลงไปเลย พอน้ำเดือด ฉันค่อยชิม

ข้อดีของการรู้ว่าซอสทำอย่างไรก็คือ ถ้าเราไม่ชอบรส เราจะเติมได้อย่างถูกต้อง ฉันว่าอ่อนเค็มไปนิด จึงเหยาะน้ำปลาเพิ่ม แล้วเอาเส้นลงไปต้ม

เราต้องต้มเส้นจนน้ำแห้งและเส้นสุกดี ถ้าน้ำแห้งแล้ว เส้นยังไม่สุก ก็เติมน้ำอีก ตอนผัดครั้งแรก ฉันยังไม่รู้จักเส้นหมี่โคราช จึงไม่กล้าใส่น้ำมาก กลัวเละ การผัดจึงล้มเหลว

ครั้งนี้ฉันเติมน้ำอีกครึ่งแก้ว หลังจากที่ชิมเส้นแล้วยังไม่นิ่ม

รอเส้นสุก ฉันผัดต่ออีกสักหน่อย เพราะอยากให้น้ำแห้งลงมากที่สุด แล้วค่อยใส่ถั่วงอก กับใบกุยช่ายหั่นท่อน (ถ้าไม่มี ต้นหอมทำแทนได้) ผัดให้ผักสุก แล้วฉันก็ตักใส่จานใหญ่

มันอร่อยแล้วละ แต่อยากเพิ่มความนัวและเพิ่มโปรตีน ตั้งกระทะใบใหม่ ใส่น้ำมันลงไปนิดหน่อย พอน้ำมันร้อน ก็ตอกไข่ลงไปสองฟอง คนเร็วๆ ให้ไข่สุก แล้วเอาไข่มาโรยหน้าผัดหมี่โคราชอีกที

 

“ดูดีนี่” เขาว่า

แน่ละ มนุษย์ไม่ควรพลาดเรื่องเดิม

เห็นเขาคว้าขวดพริกป่น ฉันรีบบอก “เติมพริกกับหอมแดงในซอสแล้วนะ ลองชิมก่อน”

เขาชิม แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

ฉันผัดเยอะมาก และกินไม่เหลือ เราแปะมือตกลงกันว่าผัดหมี่โคราชจะเป็นอีกหนึ่งจานโปรดของเรา ฉันชอบมาก เพราะใช้เวลาแป๊บเดียว ใช้เงินไม่กี่บาท

เหมาะจะเป็นมื้อกลางวันในฤดูร้อนแห่งโควิดที่สุด

 

---