“คุณยังคงโด่งดังที่สุดจากบทตัวเอกในซีรี่ส์หนังแวมไพร์เสมอ แน่ล่ะว่า ตัวละครที่คุณแสดงไม่มีวันแก่ แต่ตัวคุณจริงๆ แก่ขึ้น ครั้งแรกที่คุณกัดคอหญิงสาว ซึ่งก็คือคอของเม็กกี คุณเป็นนักแสดงอายุยี่สิบห้า รับบทแวมไพร์อายุสามร้อยปีที่ไม่เคยแก่ไปกว่านี้ ตอนนี้คุณเป็นนักแสดงอายุสี่สิบเก้าที่ต้องเล่นบทแวมไพร์ไม่มีวันแก่ตัวเดิม น่าหัวเราะสิ้นดี หรือไม่จริง”

ใบหน้าของฉันเคยปรากฏอยู่ทุกหนทุกแห่ง กลางจอกว้าง ในห้องโรงแรม ในร้านลาบ ท้ายรถสองแถว โรงหนังประจำจังหวัด บนโทรทัศน์ทุกขนาดเป็นร้อยๆ จอในแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า ฉันประทับรอยจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นพันครั้งหลังจากสัมผัสจริงเพียงครั้งเดียว

ผู้คนหน้าจอไม่ได้จ้องมองฉันทุกครั้งที่เห็น บ้างมองทะลุเลยไปยังอนาคตเลือนราง บ้างหันหน้าสบตาคู่รักข้างๆ ด้วยความปรารถนา บ้างสนทนากับขวดเบียร์

ฉันเป็นฉันและไม่ได้เป็นฉันในเวลาเดียวกัน

เป็นเพียงตัวประกอบหนึ่งในรายละเอียดชีวิตของผู้คน

 

“เข้าตาร้าย” เป็นรวมเรื่องสั้นว่าด้วยความลึกลับของนักพักร้อน ดาราคู่ขวัญเพื่อนกันในกองถ่ายล่าผี สาวน้อยนักเล่นเกมออนไลน์ ห้วงคำนึงสุดท้ายในพีระมิด ซูเปอร์ฮีโร่กลับบ้านเกิด ตุ๊กตาบอยเฟรนด์ ฯลฯ

เรื่องราวเล็กละเอียดเพียงเสี้ยวจากชีวิตแสนหวานของผู้คนมากมาย ขมและหวานขื่นเมื่อพูดมันออกมาแต่เราก็ไม่อยากจะลืม ความสัมพันธ์เหนือจินตนาการในพื้นที่ลึกลับไม่ปรากฏบนแผนที่ใดในโลก จากผู้คนที่เราไม่มีวันได้รู้จัก

“ทุกคนเฝ้ามองคุณ แม้แต่ตอนเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้มอง กระทั่งเวลาที่พวกเขาไม่ได้มองจริงๆ คุณก็คิดว่าพวกเขาเฝ้ามอง แล้วเชื่อไหมล่ะว่าคุณคิดถูก สายตาจะหาคุณจนเจอ–คุณต้องโง่มากที่จะมองไม่เห็นสิ่งนี้ สิ่งที่คุณกลายมาเป็น”

 

เขาส่งรูปมาให้ฉันดู ว่าร้านเหล้ากลางตลาดนัดนั้น ตั้งจอฉายหนังที่ฉันเล่น

การตามไปหลอกหลอนบุคคลที่เรารักนั้นเป็นเรื่องพิเศษ

สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนไร้ความข้องเกี่ยวอย่างที่สุดเหมือนจะสำคัญขึ้นมา

เราเคยเห็นของเหล่านั้นเป็นพันครั้ง ฟังเพลงนี้กว่าหมื่นรอบ แต่เมื่อเพลงบรรเลงครั้งถัดมาหลังจากที่เรารู้จักกันแล้ว ความละเอียดอ่อนบางอย่างถักทอตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

เราเริ่มหาเหตุผลให้กับการมีอยู่ของมันเป็นครั้งแรกโดยไม่ผ่านเลยไป

“เข้าตาร้าย” (Get in Trouble) เขียนโดย Kelly Link แปลโดย ธนรรถวร จตุรงควาณิช ฉบับพิมพ์ครั้งแรกโดยสำนักพิมพ์กำมะหยี่ กุมภาพันธ์, 2560

หมายเหตุ : ข้อความในเครื่องหมายคำพูดจากในหนังสือ