การ์ตูนที่รัก/นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

POISON CITY เมืองพิษ

 

อากาศเป็นพิษ อ่านการ์ตูนเมืองพิษกันดีกว่า

เปิดฉากด้วยคดีฆ่ากินศพ พบซากชายคนหนึ่งถูกแหวะอกและท้อง มีร่องรอยถูกกัดกินเครื่องใน ตำรวจจับผู้ต้องหาได้ในเวลารวดเร็ว ผู้ต้องหาทำงานเป็นหัวหน้ารอปอภอแห่งหนึ่ง เขาดูปกติดี ไปทำงานเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อถูกจับกุมก็ให้จับกุมแต่โดยดี ไม่มีคำอธิบายว่าเขาทำไปทำไม

อ่านแล้วคุ้นๆ

แต่เกิดคดีที่สองในวันถัดมา ที่แท้กำลังเกิดโรคระบาดที่เรียกว่าโรคโหยมนุษย์ ผู้ติดเชื้อจะสูญเสียสติสัมปชัญญะออกฆ่าและกินคนโดยไม่รู้สึกตัว พวกเขายังมีชีวิตอยู่ในสังคม ไม่ตายและไม่ใช่ซอมบี้

“เป็นซอมบี้จะปลอดภัยกว่า” บอกอหนังสือการ์ตูนให้คำแนะนำแก่นักเขียน “ช่วงนี้มีการกวดขันสื่อสิ่งพิมพ์ ถ้าให้ฆาตกรเป็นคนที่ตายแล้วน่าจะปลอดภัยมากกว่าให้คนเป็นๆ ออกกินเนื้อคน”

“ได้ครับ” นักเขียนการ์ตูนว่าง่าย แล้วเขาเล่าพล็อตเรื่องให้บอกอฟังต่อว่า พระเอกจะติดเชื้อแต่ไม่สูญเสียสติ นางเอกจะติดเชื้อแต่ไม่เป็นอะไรเลย “เรื่องราวจะเป็นแบบนี้แหละครับ”

เนื้อเรื่องจืดสนิท

 

หนังสือการ์ตูนตัดไปที่รัฐสภาญี่ปุ่น เนื่องจากใกล้โอลิมปิก 2020 แล้ว ต่างชาติกำลังเฝ้ามองญี่ปุ่น รัฐบาลและรัฐสภาจึงออกกฎหมายว่าด้วยสิ่งพิมพ์ที่ถูกสุขลักษณะ โดยตั้งผู้เชี่ยวชาญ 13 คน เป็นนักวิชาการทั้งนั้นรวมทั้งครูและจิตแพทย์ โดยมีอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการเป็นประธาน

ฮา ฮา คุ้นมาก

คณะกรรมการชุดนี้แบ่งสื่อสิ่งพิมพ์ออกเป็นสองชนิด คือชนิดที่ไม่ดีต่อสุขภาวะ ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 15 อ่าน และสิ่งพิมพ์อันตรายให้แบนได้เลย หนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่หมกมุ่นเรื่องเพศหรือการสมสู่ในครอบครัว เรื่องนิยมละอ่อน ไปจนถึงเรื่องกินเหล้าเมายาถูกควบคุมเป็นอย่างแรกๆ มิวายฝ่ายนักเขียนจะขอให้ทบทวนเนื้อหาดีๆ มากกว่าที่จะเพ่งเล็งเนื้อเรื่องก็ไม่เป็นผล เสียงส่วนใหญ่ของกรรมการไปในทางเดียวกับท่านประธาน คุ้นๆ

รัฐบาลสั่งทุบอนุสาวรีย์เด็กยืนฉี่ทิ้ง เพราะขัดต่อวัฒนธรรมอันดีงาม คือเปลื้องผ้าและฉี่ แม้ว่าจะมีประชาชนส่วนหนึ่งต่อต้านแต่พลังนั้นน้อยเกินไป เครื่องรื้อถอนลงมือรื้อถอนอนุสาวรีย์นั้นหายไปในพริบตา

คุ้นๆ หายไปหลายชิ้นแล้ว

“ดีใจด้วยนะ ฮิบิโนะ การ์ตูนอสูรย่ำรัตติกาลจะได้ลงตีพิมพ์แล้ว” บอกอแจ้งข่าวดี “แต่คณะปัญญาชนเข้มงวดมาก ช่วยถมขาวรูปที่มีศพออกได้มั้ย”

“แต่ว่าคุณฮิงะครับ ภาพที่วาดมิได้น่ากลัวหรือรุนแรงมากนะครับ” นักเขียนพยายามอธิบาย

บอกอฮิงะยืนยันเรื่องให้ลดความรุนแรงลง วันก่อนคณะปัญญาชนจัดให้การ์ตูนสาววัยทีนที่ไม่มีแม้แต่ภาพโป๊เปลือยด้วยซ้ำเป็นสื่อสิ่งพิมพ์ไม่ถูกสุขภาวะไปแล้ว อย่าไปเสี่ยงเลย

“ตอนแรกรัฐบาลว่าจะใช้กฎหมายใหม่นี้ด้วยความรอบคอบ แต่ก็เป็นอย่างที่เห็น”

เมื่อยื่นอำนาจให้ปัญญาชน ปัญญาชนก็กลายเป็นเผด็จการทางวิชาการไม่ยาก คุ้นๆ

 

วันต่อมาบอกอฮิงะนัดพบนักเขียนฮิบิโนะอีก ต้นฉบับรอบที่แล้วฮิบิโนะวาดถึงฉากที่พระเอก-นางเอกพบกันครั้งแรก พระเอกของเรื่องเป็นอาสาสมัครทดลองยาของบริษัทแห่งหนึ่ง เขาหิวบุหรี่จึงแอบออกนอกหน้าต่างเพื่อมาสูบบุหรี่แต่ไปพบกับนางเอกเข้า

“ตัดเรื่องพระเอกสูบบุหรี่ออกได้มั้ย คณะปัญญาชนไม่ชอบ” บอกอขอนักเขียน

ครั้งนี้นักเขียนดื้อ ไหนจะต้องเปลี่ยนอสูรคนเป็นเป็นซอมบี้ ถมขาวฉากสยดสยอง ห้ามวาดรูปศพ ตอนนี้ไม่ให้ตัวละครสูบบุหรี่อีก นักเขียนเริ่มเดือดดาล แต่บอกอก็ใจเย็นมากพอที่จะอธิบายว่าเขาแนะนำไปเช่นนี้เพื่อให้นักเขียนได้เขียนนานๆ อะไรยอมได้ก็ยอมเถอะ

“ถึงไม่พูดก็รู้!” บอกอฮิงะระเบิดคำพูดออกมาอย่างแรง เมื่อนักเขียนต่อว่าว่า ช่วงเวลาที่บอกอพบนักเขียนควรเป็นช่วงเวลาสร้างสรรค์ผลงาน ไม่ใช่มานั่งเอาใจคณะปัญญาชน

แล้วอสูรย่ำรัตติกาลตอนปฐมฤกษ์ก็ได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารการ์ตูนวัยรุ่นยังจังค์ ทันทีที่วางตลาดบอกอสิ่งพิมพ์และบอกออาวุโสก็เรียกฮิงะและฮิบิโนะเข้าพบทันที มีจดหมายจากนักอ่านถึงคณะปัญญาชนร้องเรียนเรื่องภาพกินศพในตอนแรกนี้ บอกออาวุโสตัดสินใจเรียกนิตยสารทั้งหมดคืน

บอกอสิ่งพิมพ์และบอกอเรื่องได้แต่ปลอบใจฮิบิโนะว่า บอกออาวุโสจำเป็นต้องทำ นักเขียนการ์ตูนคนอื่นๆ ในเล่มนั้นจึงโดนหางเลขไปด้วยทางอ้อม

 

ข่าวรั่วออกไปว่านักอ่านที่เขียนหนังสือร้องเรียนนั้นคืออดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการโอซามุ เมื่อนักข่าวกรูกันไปถามว่าการสั่งให้เรียกคืนนิตยสารเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุหรือไม่ โอซามุปฏิเสธว่าตนเองไม่ได้สั่ง เป็นสำนักพิมพ์เองที่สั่ง ตนเองแค่ตั้งข้อสังเกตเท่านั้น

“พวกเราจะไม่ยอมเปลี่ยนความเชื่อมั่นที่มี” โอซามุยืนตระหง่านกำหมัดดูสง่างาม “เพื่อปกป้องสภาพแวดล้อมและบ่มเพาะเยาวชนที่ถูกสุขลักษณะ พวกเราสมควรทุ่มแรงกายแรงใจและตระหนักรู้ว่าตนเองเป็นดั่งปราการแห่งสำนึกอันดีงาม”

สาบานได้ว่านี่เป็นการ์ตูนญี่ปุ่น มิได้หมายถึงประเทศอื่น

ฮิงะและฮิบิโนะออกเดินสายขอโทษนักเขียนอื่นๆ ที่มีผลงานตีพิมพ์ในนิตยสารยังจังค์ฉบับที่ถูกเรียกคืน ไม่มีใครถือสาเขาเลยและให้กำลังใจ สองคนเดินทางต่อไปเพื่อไปพบอดีตนักเขียนมัตสึโมโตะ เขาผู้นี้เคยถูกโอซามุกล่าวหาว่าหนังสือการ์ตูนเนื้อหารุนแรงที่เขาเขียนนั้นเป็นต้นเหตุของการก่อคดีฆาตกรรมเด็กที่เกิดขึ้นจริง ครั้งนั้นมัตสึโมโตะถูกแบน

และถูกรัฐส่งเข้าโปรแกรมอบรมปรับพฤติกรรม คุ้นๆ