ชั่งใจอยู่เป็นนานสองนานว่าจะเขียนถึงสองเรื่องที่เป็นข่าวดังอยู่ในช่วงนี้ดีหรือไม่

ไม่ได้กลัวว่าเขียนแล้วจะกระทบหรือกระแทกใครหรอกครับ

แต่สารพัดแง่สารพัดมุมของทั้งสองเรื่อง มีทั้งท่านผู้รู้ ผู้ติดตามข่าวสารอย่างใกล้ชิด และท่านผู้มีมุมมองแหลมคมสะท้อนกันเอาไว้มากแล้ว

เดี๋ยวจะเชยน่ะครับ

แต่คิดอีกที เชยก็ไม่เป็นไร

อย่างน้อยก็ได้พูดที่ตรงกับใจ

…

เรื่องแรก กรณีโรงไฟฟ้าถ่านหินกระบี่

เรื่องนี้ฝ่ายต่อต้านและประชาชนผู้คัดค้านได้เปรียบอยู่เต็มๆ

เพราะกระบี่นั้นมีประสบการณ์อันเลวร้ายจากโรงไฟฟ้าถ่านหินโรงเก่ามาก่อน

วันนี้ให้อมพระมาพูดว่าโรงไฟฟ้าใหม่ไม่มีมลพิษเลย

ทำใจให้เชื่อได้ยากมากนะครับ

ใครไม่โดนกับตัวอาจจะไม่เข้าใจ

แต่ลองให้ไปถามคนแม่เมาะดู ว่าถึงวันนี้ที่นอนฝันร้ายนั้นหายหรือยัง

ยิ่งพอบอกว่าเป็นโรงไฟฟ้าจีนประมูลได้ในราคา “ต่ำ”

ขวัญที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้วยิ่งไม่กลับมาใหญ่

…

เรื่องที่สอง กรณีบุกธรรมกาย

เสียงสนับสนุนกับคัดค้านในสังคมนั้นดังพอๆ กัน

ที่หนุนนั้นจำนวนไม่น้อยเพราะหมั่นไส้ ที่สำนักนี้รวยแล้วกร่างมาตั้งแต่อดีต

วันนี้พอเห็นโดนเข้าบ้างจึงสะใจ

จะควรหรือไม่ จะถูกหรือเปล่าก็อีกเรื่อง

อีกส่วนหนึ่งหนุนด้วยหลักการว่า ไม่ว่าใครทำผิด (หรือสงสัยว่าจะทำผิด) ก็ต้องเข้ากระบวนการตรวจสอบเช่นกัน

จะอ้างคุณวิเศษหรือข้อยกเว้นใดๆ หาได้ไม่

ฝ่ายคัดค้านนั้น มีทั้งที่เป็นศิษยานุศิษย์ชนิดเข้ากระดูกดำ และกลุ่มที่จริงๆ ไม่ได้ยินดียินร้ายกับธรรมกาย แต่ไม่นิยมการแก้ปัญหาสารพัดด้วยอำนาจ

โดยเฉพาะอำนาจเด็ดขาด

จนชวนให้สงสัยว่าอะไรจะต้องเด็ดขาดขนาดนั้น

อะไรเป็นต้นตอที่มาของความเด็ดขาดแบบเอาตาย

…

ทั้งสองกรณีที่ดูเหมือนเป็นคนละเรื่องกัน กลายเป็น “คนละเรื่องเดียวกัน” ได้

เพราะวิธีการปฏิบัติของภาครัฐ

ขณะที่ด้านหนึ่งได้รับการปฏิบัติแบบ “นุ่มนวล” ยิ่งกว่ากำปั้นหุ้มกำมะหยี่ เพราะข้างในไม่ได้มีกำปั้น

เอาไปคุมตัวแบบผิดกฎหมายก็ไม่ตั้งข้อหา

จากยืนยันเสียงแข็งว่าจะเอาโครงการให้ได้ ก็ให้กลับไปตั้งต้นนับหนึ่งกันใหม่

อีกคดีหนึ่งนั้นถ้าไม่รู้ว่าภารกิจคืออะไร

ก็จะนึกว่าตระเตรียมจะไปรบทัพจับศึกที่ไหน

เพราะเล่นกันเต็มอัตราศึก

ถึงขนาดผู้บังคับบัญชาสูงสุดของฝ่ายบริหารลงมาสั่งการเอง

ไม่ธรรมดาเลย

ประเด็นของเรื่องก็คือ บุคคลหรือองค์กรอื่นๆ ที่เห็นต่างกับรัฐบาล

ไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างนุ่มนวลอย่างกรณีผู้คัดค้านโรงไฟฟ้ากระบี่

และที่ห่มเหลืองเหมือนธรรมกาย มีพฤติกรรมกร่าง (แต่คนละอย่างกัน) มีคดีค้างเก่าอยู่เหมือนกัน

ทำไมได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างไปจากรัฐ

ไม่ใช่แค่ดำเนินคดีแบบเอื่อยๆ เฉื่อยๆ

แต่หลายครั้งหลายหนยังยกย่องเชิดชูด้วย

ตกลงว่ากฎหมายมีกี่มาตรฐาน

และความหลายมาตรฐานของกฎหมายหรือการปฏิบัติของรัฐ

จะนำไปสู่การปรองดองอย่างที่โฆษณา

หรือว่านำไปสู่อย่างอื่น

…

และขออนุญาตส่งท้ายเอาไว้นิดเถอะครับ

ในขณะที่ไม่เห็นด้วยกับฝ่ายเชียร์ธรรมกายแบบไม่ลืมหูลืมตา

ประเภทที่ว่า ถ้าเปลี่ยนรัฐบาลแล้วการตรวจสอบก็จะหมดไปเอง

ก็ไม่เห็นด้วยกับแกนนำคัดค้านโรงไฟฟ้ากระบี่บางท่าน

ที่เพ้อไปถึงว่า อาจจะต้องใช้บริการ “รถถัง” หากต่อไปท่าทีประนีประนอมของรัฐบาลมีการเปลี่ยนแปลง

ไม่ใช่เพราะการใช้กฎหมายอย่างไม่ตรงไปตรงมา

หรือว่าการไม่เคารพกฎหมายเอาเลย (แต่พร้อมจะเรียกใช้กำลังมาจัดการเรื่องที่ตัวเองไม่ถูกใจ)

อย่างนี้หรอกหรือ

ที่ถีบเราทุกคนในสังคมมายืนอยู่จุดนี้

ไม่คิดจะขยับไปอยู่ในภพภูมิที่ดีกว่า (สำหรับคนส่วนใหญ่) กันบ้างละหรือ

หรือชินกับนรกจนลืมสวรรค์กันไปแล้ว?